สวัสดีค่ะ เราทุกข์มาช่วงนึงแล้วก่อนจะตัดสินใจตั้งกระทู้ ก็คิดอยู่นาน แต่เนื่องจากทั้งชีวิตเรามีแค่ลูกกับแฟน และเราไม่มีเพื่อนหรือครอบครัวที่ตัดเรานานแล้ว
เรามีแฟนที่เป็นพ่อของลูกเรา ลูกสาว4ขวบ เราคบกับแฟนมา7ปี ทำงานที่เดียวกัน เช่าห้องด้วยกัน
7ปีนี้ เป็น7ปีที่มีทั้งความสุขและทุกข์ ปนกัน เค้าเคยรักเรามาก จนวันนึงที่เราท้อง เค้าเปลี่ยนไป เริ่มตีเราทำร้ายเรา แต่เค้าเคยบอกว่าเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่เค้าระงับไม่ได้ เราทั้งคู่ท้องกันตั้งอายุ 18 ซึ่งแน่นอนค่ะ เด็กมาก และไม่มีครอบครัวไหนรับได้ เราออกมาใช้ชัวิตกันเอง โดยไม่ได้ขอความช่วยเหลือใคร
แต่เราก็รักกัน แต่พอถึงเวลาทะเลาะ เหมือนคนเกลียดกันมากเลยค่ะ เค้าทำร้ายเราทุกอย่าง เราทำงานกันทั้งคู่ จนคลอดลูกมา เราก็เลียงลูกและขายของออนไลน์ทุกอย่าง ส่วนเค้าทำงาน แน่นอนค่ะ เค้าเป็นคนหาเงินไม่เก่ง ต่างจากเรา ที่พยายามหาเงินทุกช่องทาง เราอยากให้ลูกเราสบาย
เราคบกันจนลูกได้ 3 ขวบ เรามีงานประจำและทำงานเสริม 2-3 อย่าง เราทำทุกอย่าง เลี้ยงเค้า โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ หรืออะไรที่เค้าและลูกสาวอยากได้ เราหาให้หมดค่ะ แต่เค้าติดเกมส์และไม่สนใจ พอเราไปเรียกร้องแน่นอนค่ะ เค้าตีเราเหมือนเดิมจนหนักเข้า เราเลยเดินออกมา
จนเราได้มีคนนึงเข้ามาดูแลเราเป็นที่พึ่งให้เรา ซึ่งเราไม่เคยได้รับไออุ่นความเป็นห่วงทุกอย่าง ซึ่งเค้าให้เวลาเรามากพาเราและลูกสาวไปเที่ยวลูกเราติดเค้ามากค่ะ บางวันที่เราตื่นสาย เค้าก็ว่าเรา และพาลูกเราไปกินข้าว ไปเดินเล่นไปดูปลา เป็นแบบนี้บ่อยๆ แบบนี้ เราจึงตัดสินใจ ที่จะเลือกคนพี่คนนี้ แต่แฟนเรา
ง้อทุกอย่างค่ะ เค้าบอกว่าจะปรับตัวอะไรทุกอย่าง เค้ากราบและร้องไห้ หนักมาก ใช่ค่ะเราหลงเชื่อคำพวกนี้ของแฟนเรา เรากลับไปค่ะ เราทำพี่คนนั้นเสียใจมากค่ะ เค้าเสียใจทุกอย่าง แต่เราเลือกกลับมาหาแฟนเรา โดยที่ยังติดต่อกับพี่เค้า จนแฟนเราเสียใจมาก เรารู้สึกผิดมากๆ และคิดว่าเราควรอยู่เป็นครอบครัว ในเมื่อเค้าจะปรับตัว นี่มันคือเรารอคอยมาทั้งชีวิต เค้าเลิกตีเราจริงๆค่ะ แต่พอนานเค้า เรา2คน ตกงานช่วงนึงค่ะ เราต้องดิ้นรนกันเอง แต่มันคือช่วงเราหยิบบืมกู้เงินจนเป็นหนี้สิน และนานไปเรื่อยๆ เค้าก็เริ่มเปลี่ยนไปไม่สนใจ และพร้อมทิ้งเราจริงๆ แต่เราก็ไม่ไปค่ะ เพราะเรารักเค้ามากพอผ่านเรื่องนั้นมา เราคิดไม่อยากเสียแฟนคนนี้ไปแล้ว จนนานไปเราอยู่ช่วงลำบากกันช่วงนึงก็ผ่านกันมาได้3คนพ่อแม่ลูก แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมา เราจะต้องเป็นคนดิ้นรนเรื่องลูกมากๆที่สุด จนตอนนี้เรามีงานที่ทำที่เดียวกัน แต่เรารู้สึกเหนื่อยมากค่ะ ความรักลดน้อยลง มีแต่ความผูกพันธ์ เราเป็นหัวหน้าครอบครัวค่ะ เวลาขาดเหลืออะไรคือหน้าที่เรา ธุระอะไรเกี่ยวกับโรงเรียนลูกก็คือเรา เราต้องทำงานและดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับลูก และเลิกงานมาเรายังต้องหาเวลาเล่นขายของกับลูก เล่นเกมส์ สอนการบ้าน ลูกสาวเราติดเราค่ะ อยู่กับเราทุกช่วงเวลา แม้กระทั้งที่เราทำงานตอนลูกเล็กๆเราก็เอาลูกไปเลี้ยง ซึ่งลูกเราไม่งอแงไม่ร้องเลย เป็นเด็กนิ่งๆ เรียบร้อย ลูกสาวจะติดเรามากๆ จนตอนนี้เราเริ่มเหนื่อย เพราะเราได้คุยกับแฟนแล้วแต่คือเค้าก็ไม้พร้อมที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัว เค้าบอกเค้าไม่ถนัดอะไรแบบนี้ แต่เราพยายามบอกเพื่อลูก เค้าบอกอะไรหยิบจับได้ก็ช่วย ใช่ค่ะในบ้านค่ะ หมายถึงทำกับข้าวบ้าง หรืออะไรในบ้านแค่นี้ แต่สิ่งที่เราต้องการคือ การเป็นหัวหน้าครอบครัว ดูแลเราและลูกจริงๆ ออกไปทำธุระอะไรบ้าง ออกไปเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ไม่เลยค่ะ เค้าไม่ทำ พอเราบอกเค้าให้ทำ เค้าก็บอกอย่ามาสั่ง อยากทำไรเดี๋ยวทำเอง จนตอนนี้เราไม่คุยกันมาหลายวันค่ะ เค้าจากที่ทำอะไรนดหน่อยๆ ตอนนี้กลายเป็นไม่ทำอะไรเลย ลูกเราก็อยู่แต่กับเราไม่ค่อยไปยุ่งเค้า เพราะเค้าจะเล่นเกมส์ ตอนนี้เราเป็นคนที่ดูแลทุกอย่าง เป็นเหมือนคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวจริงๆเต็มตัว ตอนนี้เราควรถอยใช่ไหมคะ ในเมื่อเราเคยบอกเค้าไปแล้วว่าเราเหนื่อยและต้องการอะไร แต่เค้าไม่สามารทำให้ได้ เราควรถอยออกมา หรือเราควรลดความต้องการที่จะให้เค้าเป็นหัวหน้าครอบครัวดูแลเราและลูก
ปล.เราเป็นโรคซึมเศร้าเป็นตั้งแต่ท้องตั้งแต่ที่ครอบครัวไม่เอาบวกกับที่โดนตีทำร้ายร่างกายตอนท้องทุกวันจนทำให้เป็นทุกวันนี้ *
สอบามความคิดเห็นทุกคนด้วยนะคะ เราไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะชีวิตนี้เรามีแค่เค้ากับลูกสาว
7ปี ไปต่อหรือพอแค่นี้ ?
เรามีแฟนที่เป็นพ่อของลูกเรา ลูกสาว4ขวบ เราคบกับแฟนมา7ปี ทำงานที่เดียวกัน เช่าห้องด้วยกัน
7ปีนี้ เป็น7ปีที่มีทั้งความสุขและทุกข์ ปนกัน เค้าเคยรักเรามาก จนวันนึงที่เราท้อง เค้าเปลี่ยนไป เริ่มตีเราทำร้ายเรา แต่เค้าเคยบอกว่าเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่เค้าระงับไม่ได้ เราทั้งคู่ท้องกันตั้งอายุ 18 ซึ่งแน่นอนค่ะ เด็กมาก และไม่มีครอบครัวไหนรับได้ เราออกมาใช้ชัวิตกันเอง โดยไม่ได้ขอความช่วยเหลือใคร
แต่เราก็รักกัน แต่พอถึงเวลาทะเลาะ เหมือนคนเกลียดกันมากเลยค่ะ เค้าทำร้ายเราทุกอย่าง เราทำงานกันทั้งคู่ จนคลอดลูกมา เราก็เลียงลูกและขายของออนไลน์ทุกอย่าง ส่วนเค้าทำงาน แน่นอนค่ะ เค้าเป็นคนหาเงินไม่เก่ง ต่างจากเรา ที่พยายามหาเงินทุกช่องทาง เราอยากให้ลูกเราสบาย
เราคบกันจนลูกได้ 3 ขวบ เรามีงานประจำและทำงานเสริม 2-3 อย่าง เราทำทุกอย่าง เลี้ยงเค้า โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ หรืออะไรที่เค้าและลูกสาวอยากได้ เราหาให้หมดค่ะ แต่เค้าติดเกมส์และไม่สนใจ พอเราไปเรียกร้องแน่นอนค่ะ เค้าตีเราเหมือนเดิมจนหนักเข้า เราเลยเดินออกมา
จนเราได้มีคนนึงเข้ามาดูแลเราเป็นที่พึ่งให้เรา ซึ่งเราไม่เคยได้รับไออุ่นความเป็นห่วงทุกอย่าง ซึ่งเค้าให้เวลาเรามากพาเราและลูกสาวไปเที่ยวลูกเราติดเค้ามากค่ะ บางวันที่เราตื่นสาย เค้าก็ว่าเรา และพาลูกเราไปกินข้าว ไปเดินเล่นไปดูปลา เป็นแบบนี้บ่อยๆ แบบนี้ เราจึงตัดสินใจ ที่จะเลือกคนพี่คนนี้ แต่แฟนเรา
ง้อทุกอย่างค่ะ เค้าบอกว่าจะปรับตัวอะไรทุกอย่าง เค้ากราบและร้องไห้ หนักมาก ใช่ค่ะเราหลงเชื่อคำพวกนี้ของแฟนเรา เรากลับไปค่ะ เราทำพี่คนนั้นเสียใจมากค่ะ เค้าเสียใจทุกอย่าง แต่เราเลือกกลับมาหาแฟนเรา โดยที่ยังติดต่อกับพี่เค้า จนแฟนเราเสียใจมาก เรารู้สึกผิดมากๆ และคิดว่าเราควรอยู่เป็นครอบครัว ในเมื่อเค้าจะปรับตัว นี่มันคือเรารอคอยมาทั้งชีวิต เค้าเลิกตีเราจริงๆค่ะ แต่พอนานเค้า เรา2คน ตกงานช่วงนึงค่ะ เราต้องดิ้นรนกันเอง แต่มันคือช่วงเราหยิบบืมกู้เงินจนเป็นหนี้สิน และนานไปเรื่อยๆ เค้าก็เริ่มเปลี่ยนไปไม่สนใจ และพร้อมทิ้งเราจริงๆ แต่เราก็ไม่ไปค่ะ เพราะเรารักเค้ามากพอผ่านเรื่องนั้นมา เราคิดไม่อยากเสียแฟนคนนี้ไปแล้ว จนนานไปเราอยู่ช่วงลำบากกันช่วงนึงก็ผ่านกันมาได้3คนพ่อแม่ลูก แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมา เราจะต้องเป็นคนดิ้นรนเรื่องลูกมากๆที่สุด จนตอนนี้เรามีงานที่ทำที่เดียวกัน แต่เรารู้สึกเหนื่อยมากค่ะ ความรักลดน้อยลง มีแต่ความผูกพันธ์ เราเป็นหัวหน้าครอบครัวค่ะ เวลาขาดเหลืออะไรคือหน้าที่เรา ธุระอะไรเกี่ยวกับโรงเรียนลูกก็คือเรา เราต้องทำงานและดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับลูก และเลิกงานมาเรายังต้องหาเวลาเล่นขายของกับลูก เล่นเกมส์ สอนการบ้าน ลูกสาวเราติดเราค่ะ อยู่กับเราทุกช่วงเวลา แม้กระทั้งที่เราทำงานตอนลูกเล็กๆเราก็เอาลูกไปเลี้ยง ซึ่งลูกเราไม่งอแงไม่ร้องเลย เป็นเด็กนิ่งๆ เรียบร้อย ลูกสาวจะติดเรามากๆ จนตอนนี้เราเริ่มเหนื่อย เพราะเราได้คุยกับแฟนแล้วแต่คือเค้าก็ไม้พร้อมที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัว เค้าบอกเค้าไม่ถนัดอะไรแบบนี้ แต่เราพยายามบอกเพื่อลูก เค้าบอกอะไรหยิบจับได้ก็ช่วย ใช่ค่ะในบ้านค่ะ หมายถึงทำกับข้าวบ้าง หรืออะไรในบ้านแค่นี้ แต่สิ่งที่เราต้องการคือ การเป็นหัวหน้าครอบครัว ดูแลเราและลูกจริงๆ ออกไปทำธุระอะไรบ้าง ออกไปเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ไม่เลยค่ะ เค้าไม่ทำ พอเราบอกเค้าให้ทำ เค้าก็บอกอย่ามาสั่ง อยากทำไรเดี๋ยวทำเอง จนตอนนี้เราไม่คุยกันมาหลายวันค่ะ เค้าจากที่ทำอะไรนดหน่อยๆ ตอนนี้กลายเป็นไม่ทำอะไรเลย ลูกเราก็อยู่แต่กับเราไม่ค่อยไปยุ่งเค้า เพราะเค้าจะเล่นเกมส์ ตอนนี้เราเป็นคนที่ดูแลทุกอย่าง เป็นเหมือนคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวจริงๆเต็มตัว ตอนนี้เราควรถอยใช่ไหมคะ ในเมื่อเราเคยบอกเค้าไปแล้วว่าเราเหนื่อยและต้องการอะไร แต่เค้าไม่สามารทำให้ได้ เราควรถอยออกมา หรือเราควรลดความต้องการที่จะให้เค้าเป็นหัวหน้าครอบครัวดูแลเราและลูก
ปล.เราเป็นโรคซึมเศร้าเป็นตั้งแต่ท้องตั้งแต่ที่ครอบครัวไม่เอาบวกกับที่โดนตีทำร้ายร่างกายตอนท้องทุกวันจนทำให้เป็นทุกวันนี้ *
สอบามความคิดเห็นทุกคนด้วยนะคะ เราไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะชีวิตนี้เรามีแค่เค้ากับลูกสาว