สวัสดีค่ะทุกๆคน
จริงๆเบื้องต้นเราลองหาทางแก้ดูแล้วหลายทางแต่ว่ามันไม่ได้ผลเลย เลยอยากรู้ว่าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆมีความคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้คะ?
เรื่องมีอยู่ว่าบ้านเรามีสมาชิก 4 คน เราเป็นพี่คนโต และมีน้องสาว เมื่อตอนเด็กๆเรามีปัญหาที่ว่าพ่อไม่คุยด้วย ไม่มองหน้า คอยจับผิด คอยด่าด้วยคำหยาบ คอยหาเรื่องไม่ว่าจะขยับไปทางไหนก็ตาม เหมือนโดนสายตาจับจ้องตลอด ไม่กล้าทำอะไร ต้องเก็บตัวเงียบๆคนเดียวตลอด ไม่อยากบอกแม่เพราะคำตอบที่ได้ก็คืออย่าว่าเขา เพราะเขาเป็นพ่อ เราอยู่กับสถานการณ์นี้เกือบ 10 ปี ร้องไห้ตลอดเวลาเลยทำให้เราในทุกวันนี้รับแรงกดดันไม่ได้เลยเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมากๆ แต่เราพยายามที่จะปรับอยู่ค่ะ พ่อมาดีกับเราตอนที่เรากำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย ก็เหมือนกับว่าตอนนั้นได้คุยได้เคลียร์กัน พ่อบอกว่าที่ทำอย่างนั้นเพราะรักและหวังดีอยากให้เราเป็นตัวเองในแบบที่ดีขึ้น เราเลยสงสัยว่าวิธีนี้ของพ่อจะไม่ได้ผล เพราะมันทำให้เราขี้ระแวง แต่ก็โอเคเรื่องนี้ผ่านไปค่ะ เราเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่มีอะไร ความสัมพันธ์พ่อลูกปกติมาก พ่อรับฟังทุกอย่าง จากแต่ก่อนที่ร้องไห้เพราะทะเลาะกับคนที่บ้านแล้วโทรหาเพื่อน กลายเป็นว่าตอนนี้มีอะไรก็เล่าให้พ่อฟังหมด เมื่อดีกับพ่อแล้วชีวิตก็น่าจะดีขึ้น แต่กลับตาลปัตรเพราะว่ากลายเป็นมีปัญหากับแม่แทน ทะเลาะกับแม่หนักมากช่วงมหาวิทยาลัย มีสังสรรค์กับเพื่อน ทำกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย และไม่ค่อยกลับบ้านเท่าที่ควร แต่ตอนนั้นชีวิตสงบสุขมากๆเลยค่ะ เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆพอเรียนจบก็เลิกมีปัญหากับแม่แล้ว เริ่มเข้าสู่วัยทำงาน ช่วงแรกกลับมาอยู่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยทั้งกับพ่อและแม่ คุยกันปกติ กินข้าวกัน เฮฮา หลายคนอาจจะสงสัยว่าน้องสาวหายไปไหน คือน้องอยู่ทุกช่วงเลยค่ะ แต่ว่าเราไม่เคยทะเลาะกันเลย เลยไม่ได้เล่าถึงตรงนั้นนะคะ ต่อจากนั้นพ่อก็เปลี่ยนไป ตอนนี้พ่อเริ่มไม่พูดกับเราอีกแล้ว และพ่อเริ่มไม่มองหน้าเราแล้วด้วย พ่อเริ่มต้นด่าเราอีกครั้งแต่ตอนนี้ไม่ได้ด่าแบบตรงๆแต่ใช้วิธีพูดผ่านน้องสาวเพื่อให้กระทบเรา ไลน์ไปไม่อ่านไม่ตอบ โทรไม่รับต้องโทรหลายๆสายถึงจะรับ ทั้งที่อยู่กับโทรศัพท์ทั้งวัน เราก็เลยคิดว่า อ้าว! เหตุการณ์พวกนั้นจะกลับมาอีกแล้วเหรอ? กลายเป็นว่าตอนนี้ไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ ไม่อยากมอง ไม่อยากอะไรเลย เพราะว่าเราเองเคยได้ประสบการณ์ตรงนั้นมาเกือบ 10 ปี แล้วถ้าครั้งนี้กลับมาอีกก็คงจะไม่หยุดแล้วล่ะมั้ง ทำให้เราอึดอัดมาก เหมือนแม่ก็เริ่มที่จะสัมผัสได้หลังจากเหตุการณ์นี้กลับมาเกือบๆ 2 เดือน แม่เคยมาถามว่ามีปัญหาอะไรกับพ่อ เราก็บอกว่าไม่ได้มีนะทำไมเหรอ? แต่เราก็ได้บอกนะคะว่าเรารู้สึกว่าเหมือนเรื่องนั้นจะกลับมา แม่ก็บอกว่าแม่เองก็รู้สึกเหมือนกันเพราะว่าพ่อเริ่มไม่มองหน้าเรา ชอบเอาของเราไปทิ้งเหมือนแกล้งด้วย ไม่อยากกลับบ้านเลย ตอนนี้เลยไปบ้านแฟนแต่เช้าแล้วกลับดึกๆทุกวันเพื่อเป็นการหลบหน้า เลยทำให้แม่เองก็ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่ได้มีตัวเลือกตรงนั้นเลยค่ะ อึดอัดใจมากเลย
คำถามนะคะ
1. ถ้าเป็นทุกคนจะแก้ปัญหานี้อย่างไรคะ? ส่วนตัวเราไม่อยากย้ายออกเพราะว่าเป็นห่วงแม่ ส่วนแม่เป็นห่วงพ่อกับน้องค่ะ
2. การที่เราเจอเหตุการณ์แบบนี้เรื่อยๆและเป็นเวลานาน จะทำให้เราเป็นโรคทางจิตเวชมั้ยคะ พอดีว่าบางทีก็เบื่อ เศร้า ซึม แต่ก็ยังพอสังเกตตัวเองได้ค่ะ แต่กลัวว่าจะมีผลระยะยาว
ยังไงเราขอขอบคุณล่วงหน้านะคะสำหรับคำตอบที่ทุกคนเข้ามาช่วยเรา
มีปัญหากับที่บ้าน ทำให้ไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ
จริงๆเบื้องต้นเราลองหาทางแก้ดูแล้วหลายทางแต่ว่ามันไม่ได้ผลเลย เลยอยากรู้ว่าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆมีความคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้คะ?
เรื่องมีอยู่ว่าบ้านเรามีสมาชิก 4 คน เราเป็นพี่คนโต และมีน้องสาว เมื่อตอนเด็กๆเรามีปัญหาที่ว่าพ่อไม่คุยด้วย ไม่มองหน้า คอยจับผิด คอยด่าด้วยคำหยาบ คอยหาเรื่องไม่ว่าจะขยับไปทางไหนก็ตาม เหมือนโดนสายตาจับจ้องตลอด ไม่กล้าทำอะไร ต้องเก็บตัวเงียบๆคนเดียวตลอด ไม่อยากบอกแม่เพราะคำตอบที่ได้ก็คืออย่าว่าเขา เพราะเขาเป็นพ่อ เราอยู่กับสถานการณ์นี้เกือบ 10 ปี ร้องไห้ตลอดเวลาเลยทำให้เราในทุกวันนี้รับแรงกดดันไม่ได้เลยเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมากๆ แต่เราพยายามที่จะปรับอยู่ค่ะ พ่อมาดีกับเราตอนที่เรากำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย ก็เหมือนกับว่าตอนนั้นได้คุยได้เคลียร์กัน พ่อบอกว่าที่ทำอย่างนั้นเพราะรักและหวังดีอยากให้เราเป็นตัวเองในแบบที่ดีขึ้น เราเลยสงสัยว่าวิธีนี้ของพ่อจะไม่ได้ผล เพราะมันทำให้เราขี้ระแวง แต่ก็โอเคเรื่องนี้ผ่านไปค่ะ เราเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่มีอะไร ความสัมพันธ์พ่อลูกปกติมาก พ่อรับฟังทุกอย่าง จากแต่ก่อนที่ร้องไห้เพราะทะเลาะกับคนที่บ้านแล้วโทรหาเพื่อน กลายเป็นว่าตอนนี้มีอะไรก็เล่าให้พ่อฟังหมด เมื่อดีกับพ่อแล้วชีวิตก็น่าจะดีขึ้น แต่กลับตาลปัตรเพราะว่ากลายเป็นมีปัญหากับแม่แทน ทะเลาะกับแม่หนักมากช่วงมหาวิทยาลัย มีสังสรรค์กับเพื่อน ทำกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย และไม่ค่อยกลับบ้านเท่าที่ควร แต่ตอนนั้นชีวิตสงบสุขมากๆเลยค่ะ เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆพอเรียนจบก็เลิกมีปัญหากับแม่แล้ว เริ่มเข้าสู่วัยทำงาน ช่วงแรกกลับมาอยู่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยทั้งกับพ่อและแม่ คุยกันปกติ กินข้าวกัน เฮฮา หลายคนอาจจะสงสัยว่าน้องสาวหายไปไหน คือน้องอยู่ทุกช่วงเลยค่ะ แต่ว่าเราไม่เคยทะเลาะกันเลย เลยไม่ได้เล่าถึงตรงนั้นนะคะ ต่อจากนั้นพ่อก็เปลี่ยนไป ตอนนี้พ่อเริ่มไม่พูดกับเราอีกแล้ว และพ่อเริ่มไม่มองหน้าเราแล้วด้วย พ่อเริ่มต้นด่าเราอีกครั้งแต่ตอนนี้ไม่ได้ด่าแบบตรงๆแต่ใช้วิธีพูดผ่านน้องสาวเพื่อให้กระทบเรา ไลน์ไปไม่อ่านไม่ตอบ โทรไม่รับต้องโทรหลายๆสายถึงจะรับ ทั้งที่อยู่กับโทรศัพท์ทั้งวัน เราก็เลยคิดว่า อ้าว! เหตุการณ์พวกนั้นจะกลับมาอีกแล้วเหรอ? กลายเป็นว่าตอนนี้ไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ ไม่อยากมอง ไม่อยากอะไรเลย เพราะว่าเราเองเคยได้ประสบการณ์ตรงนั้นมาเกือบ 10 ปี แล้วถ้าครั้งนี้กลับมาอีกก็คงจะไม่หยุดแล้วล่ะมั้ง ทำให้เราอึดอัดมาก เหมือนแม่ก็เริ่มที่จะสัมผัสได้หลังจากเหตุการณ์นี้กลับมาเกือบๆ 2 เดือน แม่เคยมาถามว่ามีปัญหาอะไรกับพ่อ เราก็บอกว่าไม่ได้มีนะทำไมเหรอ? แต่เราก็ได้บอกนะคะว่าเรารู้สึกว่าเหมือนเรื่องนั้นจะกลับมา แม่ก็บอกว่าแม่เองก็รู้สึกเหมือนกันเพราะว่าพ่อเริ่มไม่มองหน้าเรา ชอบเอาของเราไปทิ้งเหมือนแกล้งด้วย ไม่อยากกลับบ้านเลย ตอนนี้เลยไปบ้านแฟนแต่เช้าแล้วกลับดึกๆทุกวันเพื่อเป็นการหลบหน้า เลยทำให้แม่เองก็ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่ได้มีตัวเลือกตรงนั้นเลยค่ะ อึดอัดใจมากเลย
คำถามนะคะ
1. ถ้าเป็นทุกคนจะแก้ปัญหานี้อย่างไรคะ? ส่วนตัวเราไม่อยากย้ายออกเพราะว่าเป็นห่วงแม่ ส่วนแม่เป็นห่วงพ่อกับน้องค่ะ
2. การที่เราเจอเหตุการณ์แบบนี้เรื่อยๆและเป็นเวลานาน จะทำให้เราเป็นโรคทางจิตเวชมั้ยคะ พอดีว่าบางทีก็เบื่อ เศร้า ซึม แต่ก็ยังพอสังเกตตัวเองได้ค่ะ แต่กลัวว่าจะมีผลระยะยาว
ยังไงเราขอขอบคุณล่วงหน้านะคะสำหรับคำตอบที่ทุกคนเข้ามาช่วยเรา