สวัสดีค่ะทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
เราอายุ15 เรียนปวช.1ค่ะ ครอบครัวเราตอนนี้อยู่ด้วยกันมีเรา,พี่ชาย,ยาย,แม่,พ่อตอนอยู่กับครอบครัวเราเป็นคนค่อนข้างที่เงียบๆ ญาติมาเยี่ยมครอบครัว เราไม่ค่อยอยากออกไปเพราะเหตุผลตอนเด็กบางอย่าง แต่ก็โดนไล่ว่าจากแม่,พ่อไปอยู่ดี ละเราไม่เคยเล่าเรื่องที่รร.หรือพูดความในใจระบายความเครียดหริขอคำปรึกษาให้ฟังเลย เพราะมีเรื่องที่เราจำขึ้นใจ เมื่อนตอนม.2 เราเคยบอกพ่อแม่ว่าหนูไม่มีเพื่อนเลย,หนูโดนคนในห้องแอนตี้,งานกลุ่มไม่เคยมีกลุ่มกับเขา พ่อแม่เรากลับตอบว่า "เรื่องแค่นี้นี่นะ สนทำไม ปล่อยมันไปสิ" จริงๆเราระบายไปเยอะมากเลยนะคะ นี่คือคำตอบที่เราได้ ตอนนั้นเราเสียใจและแอบร้องไห้หนักมากเลย
และเหตุการณ์ล่าสุดคือวันนี้ ยายเรากำลังจะกลับบ้านต่างจังหวัด แม่เราให้เราไปด้วย และเราไม่ชอบยายเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าเขาดุรึไม่ใจดีนะคะ แต่เขาชอบพูดเรื่องที่มันทำให้เราอายต่อหน้าคนอื่นทั้งๆที่เราอยู่ด้วย และชอบพูดเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แล้วตอนนั้นเราบอกแม่ไปว่าหนูไม่อยากไป ยังไงก็ไม่ไป มันจะดูเอาแต่ใจนะคะที่เราพูดแต่ ก็งั้นแหละค่ะ แม่ตะวาดด่าใส่เราละทวงบุณคุณต่างๆนาๆและยายก็พูดด้วยเหมือนกันค่ะว่าเราเอาแต่เล่นโทรศัพท์ การเรียนไม่เคยสนใจ เดี๋ยวจะให้แม่ยึดซิม ไม่ต้องเล่น ตอนนั้นเราน้ำตาคลอละเราอึดอัดไม่ไหวเเล้วเลยพลั้งปากว่า แล้วแม่เคยฟังหนูครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เคยฟังหนูบ้างมั้ยและอะไรที่เราคิดตอนนั้นพูดได้แค่นั้นแหละค่ะ เราโดนแม่ด่า และยายก็เปรียบเทียบเรากับหลานคนอื่น ไม่ก็คนรู้จัก เราร้องไห้คลุมโปงแต่เราก็ไปไหนไม่ได้เราอยากตะโกนร้องไห้ดังๆแค่ก็ทำไม่ได้ออกไปไม่ได้ และต้องนอนห้องเดียวกับแม่และยาย เคยบอกอยากอยู่แยกห้องในบ้าน แม่ก็ไม่ให้ห้องนั้นทั้งๆที่มันว่าง
.
.เพื่อนเราก็ไม่มีเหมือนเดิมค่ะ มีแค่โลกออนไลน์ แต่ก็ไม่เคยเล่าเรื่อง,ระบายให้ฟัง
แต่อยู่กับเพื่อนออนไลน์เหมือนจะเป็นทางเดียวที่เรามีความสุขมากๆค่ะ จริงๆอยากลองเปิดใจคุยกับเขาเรื่องไรเเบบนี้ แต่กลัวเขารำคาญ
การที่เราทำอาจจะความคิดเด็กเกินไป
เราไม่ได้เล่าหมดนะคะ เราแค่อยากระบายเรื่องบางเรื่องสักนิด
เรื่องที่เราปิดปากไม่ระบายกับครอบครัว มันมีหลายๆเรื่องค่ะเรายกตัวอย่างมาแค่อย่างเดียว แค่นี้แหละค่ะขอบคุณที่อ่านนะคะ ขอบคุณนะคะ
เราเก็บกดมากเลยค่ะ😭(ระบายอารมณ์)
เราอายุ15 เรียนปวช.1ค่ะ ครอบครัวเราตอนนี้อยู่ด้วยกันมีเรา,พี่ชาย,ยาย,แม่,พ่อตอนอยู่กับครอบครัวเราเป็นคนค่อนข้างที่เงียบๆ ญาติมาเยี่ยมครอบครัว เราไม่ค่อยอยากออกไปเพราะเหตุผลตอนเด็กบางอย่าง แต่ก็โดนไล่ว่าจากแม่,พ่อไปอยู่ดี ละเราไม่เคยเล่าเรื่องที่รร.หรือพูดความในใจระบายความเครียดหริขอคำปรึกษาให้ฟังเลย เพราะมีเรื่องที่เราจำขึ้นใจ เมื่อนตอนม.2 เราเคยบอกพ่อแม่ว่าหนูไม่มีเพื่อนเลย,หนูโดนคนในห้องแอนตี้,งานกลุ่มไม่เคยมีกลุ่มกับเขา พ่อแม่เรากลับตอบว่า "เรื่องแค่นี้นี่นะ สนทำไม ปล่อยมันไปสิ" จริงๆเราระบายไปเยอะมากเลยนะคะ นี่คือคำตอบที่เราได้ ตอนนั้นเราเสียใจและแอบร้องไห้หนักมากเลย
และเหตุการณ์ล่าสุดคือวันนี้ ยายเรากำลังจะกลับบ้านต่างจังหวัด แม่เราให้เราไปด้วย และเราไม่ชอบยายเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าเขาดุรึไม่ใจดีนะคะ แต่เขาชอบพูดเรื่องที่มันทำให้เราอายต่อหน้าคนอื่นทั้งๆที่เราอยู่ด้วย และชอบพูดเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แล้วตอนนั้นเราบอกแม่ไปว่าหนูไม่อยากไป ยังไงก็ไม่ไป มันจะดูเอาแต่ใจนะคะที่เราพูดแต่ ก็งั้นแหละค่ะ แม่ตะวาดด่าใส่เราละทวงบุณคุณต่างๆนาๆและยายก็พูดด้วยเหมือนกันค่ะว่าเราเอาแต่เล่นโทรศัพท์ การเรียนไม่เคยสนใจ เดี๋ยวจะให้แม่ยึดซิม ไม่ต้องเล่น ตอนนั้นเราน้ำตาคลอละเราอึดอัดไม่ไหวเเล้วเลยพลั้งปากว่า แล้วแม่เคยฟังหนูครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เคยฟังหนูบ้างมั้ยและอะไรที่เราคิดตอนนั้นพูดได้แค่นั้นแหละค่ะ เราโดนแม่ด่า และยายก็เปรียบเทียบเรากับหลานคนอื่น ไม่ก็คนรู้จัก เราร้องไห้คลุมโปงแต่เราก็ไปไหนไม่ได้เราอยากตะโกนร้องไห้ดังๆแค่ก็ทำไม่ได้ออกไปไม่ได้ และต้องนอนห้องเดียวกับแม่และยาย เคยบอกอยากอยู่แยกห้องในบ้าน แม่ก็ไม่ให้ห้องนั้นทั้งๆที่มันว่าง
.
.เพื่อนเราก็ไม่มีเหมือนเดิมค่ะ มีแค่โลกออนไลน์ แต่ก็ไม่เคยเล่าเรื่อง,ระบายให้ฟัง
แต่อยู่กับเพื่อนออนไลน์เหมือนจะเป็นทางเดียวที่เรามีความสุขมากๆค่ะ จริงๆอยากลองเปิดใจคุยกับเขาเรื่องไรเเบบนี้ แต่กลัวเขารำคาญ
การที่เราทำอาจจะความคิดเด็กเกินไป
เราไม่ได้เล่าหมดนะคะ เราแค่อยากระบายเรื่องบางเรื่องสักนิด
เรื่องที่เราปิดปากไม่ระบายกับครอบครัว มันมีหลายๆเรื่องค่ะเรายกตัวอย่างมาแค่อย่างเดียว แค่นี้แหละค่ะขอบคุณที่อ่านนะคะ ขอบคุณนะคะ