อรุณสวัสดิ์ทุกท่าน...
วันนี้ผมมีเรื่องเล่าที่อยากจะมาเล่าให้ฟัง คิดว่าเป็นนิทานก็ได้นะครับ เป็นเรื่องของเด็กชายคนหนึ่ง เขาเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์ มีทั้ง...พ่อที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่เข้มแข็ง มีแม่ที่ใจดี อดทนและเยือกเย็น พ่อกับแม่เขาเล่าให้ฟังว่า เด็กคนนี้คือคนที่พ่อแม่ตั้งใจให้เกิดมา
ชีวิตวัยเด็กของเด็กคนนี้ไม่เป็นที่หวือหวามากนัก ใครต่อใครก็ว่าเขาเป็นเด็กฉลาด เรียนรู้เร็ว สดใสและร่าเริง เขากลายมาเป็นความหวังของพ่อและแม่
เมื่อถึงวัยที่เหมาะสม พ่อกับแม่เริ่มสอนให้เขาเรียนหนังสือ เขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อพ่อกับแม่จะได้ภูมิใจ
เขาตั้งใจเรียน....ได้ผลคะแนนอันดับเกือบท็อปของห้อง เขาจำได้ว่าเขาเอาไปให้พ่อแม่ดู แม่ของเขาก็บอกว่า "เก่งมากลูก" ซึ่งมันทำให้เด็กคนนั้นภูมิใจมาก เขารู้สึกว่าเขานี่แหละคือคนที่รักของพ่อแม่
พ่อเขาเริ่มสอนเขาด้วยวิธีที่เข้มงวดมากขึ้น เขาเป็นเด็กผู้ชาย เขาต้องเข้มแข็ง เขาต้องเก่ง เขาต้องดีกว่าคนอื่น
แต่จิตใจเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น
เขาเปราะบาง เขาอ่อนไหว... เขาต้องการการปลอบโยน เขาต้องการคำชมจากคนที่รัก
พ่อของเขาอยากได้ลูกชายที่เข้มแข็ง สิ่งที่เขาเป็นนั้นมันขัดกับความปรารถนาของคุณพ่อ เขาพยายามแล้ว...แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำไม่ได้
"แกจะร้องไห้ทำไม!!" เสียงดุที่ดังเข้ามาในหัวของเด็กชายสะกัดกั้นน้ำตาทุกหยดไม่ให้ไหลออกมา
เขาร้องไห้ไม่ได้ เขาต้องเข้มแข็ง เขาต้องเป็นลูกผู้ชายแบบที่ควรจะเป็น
ถ้าเขาเป็นแบบนั้นพ่อจะรักเขามากขึ้นรึเปล่า?
เขาพยายามต่อไป แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมยิ่งพยายามยิ่งห่างไกลกับเป้าหมายที่วาดไว้ จิตใจของเขาเปราะลงเรื่อยๆ
โดดเดี่ยวเหลือเกิน หนาวเหลือเกิน
มันแต่คำถามที่ตัวเขาไม่เข้าใจ
"แกไม่ควรเกิดมาเป็นลูกฉัน" เสียงที่ฟังแล้วช่างตอกย้ำว่าเขาไม่ใช่ลูกผู้ชายที่พ่อวาดไว้เลยแม้แต่เดียว ไม่ว่าจะต้องพยายามสักเท่าไหร่ก็ตาม
เขาผิดเอง...เขาอยากขอโทษ เขาอยากพูด แต่ไม่สามารถเปิดปากออกมาเป็นประโยคได้ซักประโยคเดียว
เขาไม่ใช่คนที่พ่อต้องการ...แต่เขาก็พยายามอยู่นะ
เมื่อโตขึ้น หยาดน้ำตาก็ได้หายไปจากคนคนนี้ เขาไม่สามารถร้องไห้ได้อย่างเต็มที่ เขาเป็นคนที่เข้มแข็ง มันคือสิ่งสิ่งที่เขาต้องเป็น แต่มีเสียงหนึ่งที่ยังอยู่ในใจ
....เสียงเด็กผู้ชายหนึ่งคนที่กำลังร้องไห้
เขาไม่เข้าใจว่าเด็กคนนั้นร้องไห้ทำไม...? เขาไม่เข้าใจว่าเด็กคนนั้นต้องการอะไร
จะต้องการแสดงความอ่อนแอไปเพื่ออะไร? ทำไมต้องอยากให้โลกรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้
ตอนนี้เขาเป็นที่รักของพ่อแม่ เป็นลูกชายที่พ่อแม่รักและภาคภูมิใจ แต่สิ่งที่กำลังรบกวนจิตใจอยู่ คือเสียงร้องของเด็กคนนี้
ในเมื่อเขาคือคนที่พ่อไม่ต้องการ เป็นคนที่โลกไม่ต้องการ
ในเมื่อเป็นแบบนั้น...การที่เขาควรจะหายไปเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว
ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของแม่ คิดหรอว่าเด็กคนนั้นจะได้รับความรักจากแม่ของเขา มันค่อนข้างชัดเจนว่าตัวตนของเขาไม่ใช่สิ่งที่โลกต้องการ
วันนี้ชายผู้เติบโตไม่ใช่เด็กคนนั้นแล้ว...แต่ทำไมเสียงร้องไห้ของเด็กคนนั้นยังดังอยู่ เขายังได้ยินเสียงวิงวอนว่าอย่าลบผมออกไปเลยนะ
เด็กคนนี้ควรจะหายไป
เด็กคนนี้จะมางอแงทำไม จะเรียกร้องอะไร?
เขาเป็นภาพที่พ่อกับแม่วาดไว้ เขาเป็นที่รักและต้องการ พ่อกับแม่เขามีความสุขแล้ว แล้วการที่เด็กคนนี้ยังอยู่จะมีประโยชน์อะไร?
ชายหนุ่มลืมตามองตัวเองในกระจก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาเห็นเงาของเด็กคนนั้น
ถ้าเด็กคนนั้นหายไปจากเงาในกระจก เขาอาจจะไม่ใช่ตัวเขาอีกต่อไป
พ่อแม่ย่อมรักลูกทุกคน เขารู้ดี เด็กคนนั้นรู้ดี แต่ความจริงคือเด็กคนนั้นไม่ใช่เด็กที่พ่อเขาวาดหวังไว้ ต่อให้ตัวตนเปลี่ยนไป พ่อแม่ก็ย่อมรักลูกของเขาอยู่ดี
บางที...เขานั่นแหละคือคนที่ควรจะหายไป
ถ้าเป็นคนอื่น...เขาจะเป็นภาพวาดที่สมบูรณ์แบบของพ่อรึเปล่านะ?
มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
ไม่มีอะไรแตกต่าง
ไม่มีอะไรพิเศษ
บางที...การมีตัวตน มันอาจจะไม่จำเป็น ถ้าคนที่เรารักมีความสุข มันก็น่าจะพอแล้วรึเปล่า?
เด็กคนนั้นควรเลิกที่จะงอแงเสียที
เรื่องทั้งหมดเป็นแค่นิทาน แต่เป็นนิทานที่ยังหาบทสรุปไม่ได้ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนจบครับ
ขอให้ทุกคนมีวันที่ดี
ว่าด้วยนิทานของเด็กชายที่อยากเข้มแข็ง
วันนี้ผมมีเรื่องเล่าที่อยากจะมาเล่าให้ฟัง คิดว่าเป็นนิทานก็ได้นะครับ เป็นเรื่องของเด็กชายคนหนึ่ง เขาเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์ มีทั้ง...พ่อที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่เข้มแข็ง มีแม่ที่ใจดี อดทนและเยือกเย็น พ่อกับแม่เขาเล่าให้ฟังว่า เด็กคนนี้คือคนที่พ่อแม่ตั้งใจให้เกิดมา
ชีวิตวัยเด็กของเด็กคนนี้ไม่เป็นที่หวือหวามากนัก ใครต่อใครก็ว่าเขาเป็นเด็กฉลาด เรียนรู้เร็ว สดใสและร่าเริง เขากลายมาเป็นความหวังของพ่อและแม่
เมื่อถึงวัยที่เหมาะสม พ่อกับแม่เริ่มสอนให้เขาเรียนหนังสือ เขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อพ่อกับแม่จะได้ภูมิใจ
เขาตั้งใจเรียน....ได้ผลคะแนนอันดับเกือบท็อปของห้อง เขาจำได้ว่าเขาเอาไปให้พ่อแม่ดู แม่ของเขาก็บอกว่า "เก่งมากลูก" ซึ่งมันทำให้เด็กคนนั้นภูมิใจมาก เขารู้สึกว่าเขานี่แหละคือคนที่รักของพ่อแม่
พ่อเขาเริ่มสอนเขาด้วยวิธีที่เข้มงวดมากขึ้น เขาเป็นเด็กผู้ชาย เขาต้องเข้มแข็ง เขาต้องเก่ง เขาต้องดีกว่าคนอื่น
แต่จิตใจเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น
เขาเปราะบาง เขาอ่อนไหว... เขาต้องการการปลอบโยน เขาต้องการคำชมจากคนที่รัก
พ่อของเขาอยากได้ลูกชายที่เข้มแข็ง สิ่งที่เขาเป็นนั้นมันขัดกับความปรารถนาของคุณพ่อ เขาพยายามแล้ว...แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำไม่ได้
"แกจะร้องไห้ทำไม!!" เสียงดุที่ดังเข้ามาในหัวของเด็กชายสะกัดกั้นน้ำตาทุกหยดไม่ให้ไหลออกมา
เขาร้องไห้ไม่ได้ เขาต้องเข้มแข็ง เขาต้องเป็นลูกผู้ชายแบบที่ควรจะเป็น
ถ้าเขาเป็นแบบนั้นพ่อจะรักเขามากขึ้นรึเปล่า?
เขาพยายามต่อไป แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมยิ่งพยายามยิ่งห่างไกลกับเป้าหมายที่วาดไว้ จิตใจของเขาเปราะลงเรื่อยๆ
โดดเดี่ยวเหลือเกิน หนาวเหลือเกิน
มันแต่คำถามที่ตัวเขาไม่เข้าใจ
"แกไม่ควรเกิดมาเป็นลูกฉัน" เสียงที่ฟังแล้วช่างตอกย้ำว่าเขาไม่ใช่ลูกผู้ชายที่พ่อวาดไว้เลยแม้แต่เดียว ไม่ว่าจะต้องพยายามสักเท่าไหร่ก็ตาม
เขาผิดเอง...เขาอยากขอโทษ เขาอยากพูด แต่ไม่สามารถเปิดปากออกมาเป็นประโยคได้ซักประโยคเดียว
เขาไม่ใช่คนที่พ่อต้องการ...แต่เขาก็พยายามอยู่นะ
เมื่อโตขึ้น หยาดน้ำตาก็ได้หายไปจากคนคนนี้ เขาไม่สามารถร้องไห้ได้อย่างเต็มที่ เขาเป็นคนที่เข้มแข็ง มันคือสิ่งสิ่งที่เขาต้องเป็น แต่มีเสียงหนึ่งที่ยังอยู่ในใจ
....เสียงเด็กผู้ชายหนึ่งคนที่กำลังร้องไห้
เขาไม่เข้าใจว่าเด็กคนนั้นร้องไห้ทำไม...? เขาไม่เข้าใจว่าเด็กคนนั้นต้องการอะไร
จะต้องการแสดงความอ่อนแอไปเพื่ออะไร? ทำไมต้องอยากให้โลกรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้
ตอนนี้เขาเป็นที่รักของพ่อแม่ เป็นลูกชายที่พ่อแม่รักและภาคภูมิใจ แต่สิ่งที่กำลังรบกวนจิตใจอยู่ คือเสียงร้องของเด็กคนนี้
ในเมื่อเขาคือคนที่พ่อไม่ต้องการ เป็นคนที่โลกไม่ต้องการ
ในเมื่อเป็นแบบนั้น...การที่เขาควรจะหายไปเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว
ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของแม่ คิดหรอว่าเด็กคนนั้นจะได้รับความรักจากแม่ของเขา มันค่อนข้างชัดเจนว่าตัวตนของเขาไม่ใช่สิ่งที่โลกต้องการ
วันนี้ชายผู้เติบโตไม่ใช่เด็กคนนั้นแล้ว...แต่ทำไมเสียงร้องไห้ของเด็กคนนั้นยังดังอยู่ เขายังได้ยินเสียงวิงวอนว่าอย่าลบผมออกไปเลยนะ
เด็กคนนี้ควรจะหายไป
เด็กคนนี้จะมางอแงทำไม จะเรียกร้องอะไร?
เขาเป็นภาพที่พ่อกับแม่วาดไว้ เขาเป็นที่รักและต้องการ พ่อกับแม่เขามีความสุขแล้ว แล้วการที่เด็กคนนี้ยังอยู่จะมีประโยชน์อะไร?
ชายหนุ่มลืมตามองตัวเองในกระจก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาเห็นเงาของเด็กคนนั้น
ถ้าเด็กคนนั้นหายไปจากเงาในกระจก เขาอาจจะไม่ใช่ตัวเขาอีกต่อไป
พ่อแม่ย่อมรักลูกทุกคน เขารู้ดี เด็กคนนั้นรู้ดี แต่ความจริงคือเด็กคนนั้นไม่ใช่เด็กที่พ่อเขาวาดหวังไว้ ต่อให้ตัวตนเปลี่ยนไป พ่อแม่ก็ย่อมรักลูกของเขาอยู่ดี
บางที...เขานั่นแหละคือคนที่ควรจะหายไป
ถ้าเป็นคนอื่น...เขาจะเป็นภาพวาดที่สมบูรณ์แบบของพ่อรึเปล่านะ?
มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
ไม่มีอะไรแตกต่าง
ไม่มีอะไรพิเศษ
บางที...การมีตัวตน มันอาจจะไม่จำเป็น ถ้าคนที่เรารักมีความสุข มันก็น่าจะพอแล้วรึเปล่า?
เด็กคนนั้นควรเลิกที่จะงอแงเสียที
เรื่องทั้งหมดเป็นแค่นิทาน แต่เป็นนิทานที่ยังหาบทสรุปไม่ได้ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนจบครับ
ขอให้ทุกคนมีวันที่ดี