มีใครเป็นเหมือนเราไหมคะ คิดถึงคนสำคัญที่ถูกพรากไปด้วยความตาย

ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นเด็กที่เติบโตมากับย่า คือต้องบอกว่าเราเคยอยู่บ้านเดียวกันหลายคนค่ะมี ทวด(แม่ของย่า) ปู่ ย่า ลุง(พี่ชายของพ่อ) ป้าสะใภ้ พ่อ แม่ เรา พี่สาว(หลานของแม่เรา) เราไม่ได้ขาดพ่อแม่นะ แต่ย่าจะเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก เพราะเราเป็นหลานคนแรกของปู่ย่าด้วยพวกท่านจึงรักเรามากๆ เราก็รักพวกท่านมาก เราสนิทกับย่ามากตอนเด็กๆย่าจะอยู่กับเราเกือบตลอดเวลายกเว้นแค่ตอนไปเรียน เรานอนกับย่าทุกคืน กินข้าวที่ย่าทำทุกเช้า-เย็น ดูหนัง-ละครด้วยกัน แล้วหลับไปแบบนี้ทุกวันจนเราเริ่มขึ้นชั้นม.ปลายต้องแยกออกไปอยู่กับพ่อแม่ แต่ก็แวะมาหาย่าทุกเย็นหลังเลิกเรียน
จนกระทั้งเราจบม.ปลายเข้ามหาลัยไปเรียนไกลบ้านนานๆได้กลับที ซึ่งตอนก่อนเข้ามหาลัยเรารู้แล้วว่าย่าเป็นมะเร็งมดลูกกำลังรักษาตัวอยู่เราก็ขอให้ย่าหายเป็นปกติ แต่แล้วย่าเราก็เสียตอนเราอยู่ปี1กำลังจะขึ้นปี2เราเสียใจมาก ร้องไห้ทุกวันที่รู้ข่าวแต่ลาเรียนกลับบ้านได้แค่วันก่อนเผากับวันเผา เราพยายามเข้มแข็งไม่ให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้ เราจะแอบไปร้องไห้และคุยกับย่าข้างโลง วันเผาก็พยายามร้องไห้ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
ซึ่งเรื่องในตอนนั้นทำให้ตอนนี้เรารู้สึกเสียดายทุกครั้งที่นึกถึงว่าทำไมเราไม่ใช้เวลาอยู่กับย่าให้นานกว่านี้ หรือไม่ก็คิดว่าถ้าตอนนั้นเราอยู่กับย่าเราอาจจะบอกให้ย่าไม่กินยาชุดที่น้องสาวของย่าแนะนำให้ย่าเรากินมันอาจจะเป็นตัวกระตุ้นทำให้ย่าเราจากไปเร็วขนาดนี้ ทุกครั้งที่เราคิดถึงย่าหรือแค่นึกขึ้นมาสักวินาทีเราจะร้องไห้แล้วก็เอาแต่ดิ่งหาย่า เพราะย่าเป็นคนที่สำคัญมากๆสำหรับเรา เราเคยคิดนะถ้าแลกอายุขัยของเรากับย่าได้เราก็อยากแลกให้ย่ายังอยู่
มีใครเป็นแบบนี้เหมือนเราไหม ไม่ว่าจะจากไปนานแค่ไหนก็เหมือนพึ่งอยู่ด้วยกันเมื่อกี้ เราไม่เคยทำใจได้เลย
ป.ล.ขอโทษที่พิมพ์มายืดยาวนะคะ และขอโทษล้วงหน้าที่อาจแท็กผิดห้อง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่