ถ้าผมเป็นซึมเศร้าเเล้วไม่มีเพื่อนคุยอยู่เเล้วจะจัดการยังไง

เรื่องภาวะซึมเศร้า ผมมีตั้งเเต่สมัย มัธยมต้น ถ้าคนที่เป็นคนอื่นก็มักจะหาคำปรึกษาจากเพื่อน ถ้าดวงดีเพื่อนก็เข้าใจ ถ้าดวงซวยเพื่อนก็ไม่เข้าใจ เเต่อย่างผมนี่สิ ส่วนใหญ่อยู่คนเดียว เนื่องจากผมขาดทักษะการเข้าสังคม(รู้ตัวอยู่) อยู่ รร วันนึงก็คุยกับเพื่อนไม่กี่คน นานๆทีคุยกัน ส่วนใหญ่คุยกันเล็กๆน้อยๆ เเต่ถ้าปิดเทอมจะไม่ได้ติดต่อกับใครเลย อยู๋บ้านกับน้า น้าก็ทำงาน บ้านที่ผมอยู่ก็เป็นห้องเช่า คนที่คุยด้วยก็ไม่มี อาจจะเคยมีบ้างเเต่มาเเบบนานๆที คำว่า นานๆที ก็คือ นานๆทีของจริงเลย ที่ผมซึมเศร้า มีจากหลายสาเหตุ เรื่องเรียนก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ตั้งใจเรียนก็เท่านั้น ความจำ ความคิดไม่ดีเลย โจทย์ประยุกต์นิดหน่อยก็ไปไม่เป็นเเล้ว จำไรซ้ำไปซ้ำมาถึงพอจำได้ คะเเนนก็น้อย ส่วนคะเเนนเก็บ จากชิ้นงาน บางชิ้นที่ส่งช้าไม่ใช่ไร เพราะทำไม่เป็น ต้องมั่วไปเรื่อยๆ ส่งผิด ครูให้ไปทำใหม่ พอส่งกว่าจะได้ คะเเนนก็โดนหัก ถ้าเป็นชีท ส่งไปโดนหักเพราะข้อที่เป็นการบ้าน ทำไม่เป็น ทำผิด ส่วนอีกอย่างส่งช้าบางทีอาการโรคมันมา ทำไม่ค่อยดี ลืมเวลาส่ง ตอนนี้ถ้าพวกวิชาท่องจำ จะนั่งเปิดอ่านระหว่างกลับบ้านรึกัน ว่างเปิดอ่าน(เเบบถ้าไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป) ปรากฎว่าก็ได้ผลครับ เเต่มีตั้งหลายวิชาต้องสลับไปเรื่อยๆ ถ้าใช้การคำนวณก็นำข้อที่ครูเฉลย มาเปลี่ยนตัวเลข เปลี่ยนคำพูดเล็กน้อย ก็พอเข้าใจยิ่งขึ้น โจทย์บางข้อใช้เวลาเป็น ชม เสียเวลามาก เรื่องซึมเศร้าตอนนี้ดีขึ้นบ้าง บางช่วงหนักมาก มีถึงขั้น.... มาเเล้ว(น่าจะพอเดาไม่ยากว่า ... คืออะไร) รักษาที่ รพ อยู่(เเถวๆชานเมืองหน่อย) หมอมียาให้กิน ตอนเริ่มรักษา อาการก็หนักมากเเล้ว ความสามารถอย่างอื่น ด้านกีฬา ก็ไม่ดีเลย เเรงน้อย (ตอนนี้พยายามหาทางออกกำลังกายทีละน้อย พื้นที่น้อยๆก็ออกได้) ศิลปะ ก็วาดไม่สวย ส่วนเรื่องไม่ค่อยได้คุยกับใคร ผมก็รู้สึกไม่ค่อยจะชินเท่าไร ต้องหาไรทำ คือความชอบ กิจกรรมผมอาจต่างจากคนอื่น เรื่อวที่คนอื่นชอบ ผมไม่คค่อยได้ดูหรอก ลองคิดถ้าเบื่อเเต่ยังไม่มากให้เปิดคลิปเรียน ถึงจะรู้เรื่อง ไม่รู้เรื่องก็ดูไปเถอะ ออกกำลังกายยืดเหยียดร่างกาย โยคะ การดูหนัง ทีวี(มีความรู้สึกว่าดูทีวี สุขภาพจิตดีกว่า ดูมือถือ) เพื่อนที่ทักมานานๆที ก็สมมติชื่อ ก  ลึกๆก็รู้ว่า ก ไม่ได้อยาคุยกับเรา เเต่ ก ก็มาบอกภ้าเบื่อลองนู่นลองนี่ ซึ่งเป็นเรื่องที่คนอื่นชอบ เเต่ผมไม่ค่อยชอบ ผมก็ไม่ค่อยสนใจ ถ้าหาไรทำมันก็งั้นๆ เบื่อๆ มีวันนี้ก็ลองนึก เออถ้านำสิ่งที่ตัวเองไม่ค่อยชอบจะเป็นไงวะ สรุปคือ มันก็ไม่ค่อยจะสนุกเลย เลยล้มเลิกครั้ง 1 ก็ยังเบื่อ สักพักมาลองใหม่ ดูไปเรื่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ จนเริ่มรู้สึกถึงความสนุกบ้าง  คือรู้ว่า ไม่ได้สนุกมาก เเต่ก็ไม่เลวเลยหนิ ลองคิดว่าชีวิตเราต้องรู้จักหลายๆอย่าง ถึงจะอยู่คนเดียว เเละอีกเรื่องที่ผมผิดคือ ไม่ค่อยช่วยงานบ้านน้า เลยมีสักวันลองหันมาบ้าง ก็ฝืนไปเรื่อย มองว่าเป็นหน้าที่ที่หลานต้องทำ ปรากฎรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ลดความเบื่อชีวิตบ้าง เรื่องออกกกลังกายก็ลดความเศร้า เเต่ไม่ทั้งหมด ดีกว่าไม่ทำไร ดีกว่ากินเยอะให้หายเครียด วิธีสุดท้าย ถ้าเทางธรรมหละ ไม่ได้หมายความว่าช่วยได้นะ เคยมีคนบอกถ้าทำผิดวิธีจะทำให้อาการเเย่กว่าเดิม เเต่ทำถูกวิธี คือถ้าวันไหนดีๆ ก็สวดมนต์ ตื่นนอน ยืดเหยียดร่างกาย ก่อนนอน สมาธิบ้าง ให้ร็สึกเหมือนชีวิตเรียบง่าย นอนไม่ต้องเเอร์ พยายามนอนเร็ว ตื่นเช้า จำลองชีวิตเรียบง่าย(เเต่โดยรวมก็ยังรู้สึกเศร้า) กะว่าจะช่วยงานบ้านน้า ผ้าซักมือบ้าง(อาจเว่อร์ไปหน่อย) อาหารทำเอง เดินทาง รถเมล์เดิน สองเเถว ไม่เเต่งตัวหรู(ไม่ร็เป็นโรคนี้เเล้วไม่ดูเเลตัวเองรึเปล่า) นาย ก ก็เคยพุดว่าชีวิตต้องท้าทาย ลำบากอีก เเต่บางทีก็ท้อเต็มทน เรื่องเพื่อนไม่มี ต้องพยายามปล่อยช่างมัน เเต่ปล่อยวางเเล้วก็ยังว่างเปล่า ไม่มีไร จึงอยากถามว่า

1. ถ้าเพื่อนไม่มี ตามหลักจะมีสักวันไหม ที่เริ่มชิน เริ่มอยู่ได้กับมัน เเละไม่รู้ว่าจะมีเพื่อนจนอาการดีขึ้น หรือจะดีขึ้นเพราะเริ่มอยู่ได้ เพราะตอนเศณ้าให้กำลังใจตัวเอง นึกต่างๆ สู้คนเดียวโว้ย พยายามคืดว่าเฮ้ยกูโหดหวะ เวลาเห็นคนอื่นคุยกัน ก็ลองคิดจะไรนักหนา เสียเวลา เรามีเวลาอยู่ตัวเองเต็มที่(ไม่ใช่เศร้าเต็มที่นะ)
2.อันนี้ไม่ได้ถาม ถ้ารู้จักรับฟังใคร จะดีขึ้น เปิดใจบ้าง เช่นเรื่องน้าผมเป็นต้น ต้องลองคิดว่า อืม ลองดูก็ได้วะ ลองทำก็ได้วะ อาจยากหน่อย
3. ที่ผมซึมเศร้า คือเป็นจริงไม่ได้เเค่เบื่อ เศร้า อาการบางช่วงก็รุนเเรงเลย มียากิน มีไร มองไม่เห็นอนาคตเลย มืดเหมือนเดินในถ้ำ ที่มีทางออกเเต่มันไกล เเต่ไหนๆเดินมาขนาดนี้เเล้ว ไม่ถอยดีกว่า
4. การที่จะให้ทำไร ตอนอารมณ์ไม่ดี ให้ทำตอนไม่ดีนิดหน่อย ไม่ใช่หนักเเล้ว มันทำยาก