ทำไงให้ไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น

ได้ลองสังเกตตัวเองมาสักพักแล้ว ว่าตัวเองเริ่มมีอาการเบื่อกับชีวิตรู้สึกไม่มีความสุขกับสิ่งที่เคยชอบหรือได้ไปเที่ยว นอนไม่ค่อยหลับรู้สึกเพลียไม่ค่อยสดชื่นเวลาอยู่กับเพื่อนหรือครอบครัวกลายเป็นคนพูดน้อยม

มีปัญหากับคนที่ทำงานค่ะ ตอนแรกถูกกันดี ถึงขนาดสร้างกลุ่มด่าคน อาจจะเพราะวุฒิภาวะเพราะแต่ละคนอายุยังน้อยเพิ่งจะ20กัน ซึ่งเราอายุเยอะกว่าหลายปี หลังๆมาไม่กินเส้น พอไม่มีคนคุยด้วย และโดนนินทา เริ่มเครียด

สวัสดีค่ะหนูเป้นเด้กคนนึงปกติทั่วไปนี่เเหละค่ะ เเต่ช่วงนี้เจอเรื่องเครียดเยอะมากๆจากสังคมที่รร.หรือเรื่องครอบครัวเองก้เช่นกัน หนูรักเพื่อนเเละครอบครัวมากๆตั้งเเต่เด็กจนโตเเต่พอโตขึ้นความคิดก้เริ่มเปลี

คือตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร เราคิดเรื่องมหาลัยมาตั้งแต่เดือนเมษา จนถึงตอนนี้เดือนมิถุละ ตลอดเวลา3เดือนเรารู้สึกว่าเรานอนดึกขึ้น นอนประมาณตี3-4 เพราะนอนไม่หลับ แล้วตื่นตอน7โมงเช้าตลอด วันนี้ก็ตื่น

จะบอกก่อนว่า  เวลาเรามีอารมณ์ที่ไม่ดี  ความรู้สึกไม่ดี เราจะคิดว่าเป็นเพราะตัวเองอยู่กับแม่ที่คิดลบมากไป หลังๆมามันมีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เตือนสติว่า  มันก็เป็นเพราะตัวเราเองเหมือนกัน&n

ผมเรียนวิศวะ ส่วนแฟนเรียนศิลปกรรม (คนละมหาวิทยาลัยนะครับ) แต่เราก็พยายามเจอกันบ่อย ๆ เท่าที่เวลาเอื้ออำนวย ทว่าพอถึง “ช่วงสอบ” ทีไร เหมือนความสัมพันธ์เรามักจะต้องเจอบททดสอบไปด้วยทุกครั้งเ

ตามชื่อเรื่องเลยแค่อยากระบายเฉยๆไม่ได้มีอะไรมากแต่อาจจะไรสาระนิดนึง ไม่ถูกใจใครก็ขออภัยด้วยนะแค่อยากระบายเฉยๆ ก็คือตอนนี้เรากำลังดูแลพ่อแฟนและลูกของแฟนอยู่ส่วนตัวแฟนนั้นไปทำงานที่อื่นไม่ได้อยู่กับลูก

คือเราเป็นเด็กคนหนึ่งที่ชอบทำอะไรแบบเต็มที่กล้าทำกล้าลองทำทุกอย่างเต็มที่ ครั้งหนึ่งเราเคยคิดลงประธานนักเรียนเอาใบสมัครมีพรรคเรียบร้อยค่ะเราลงชื่อเป็นประธานอยู่ๆก่อนจะส่งใบสมัครมีครูท่านหนึ่งขอคยกกับน

ปกตไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยค่ะ และทุกครั้งจะชอบวาดรูป ระบายสี แล้วส่งถึงตัวเอง เป็นที่ระลึกทุกครั้ง แต่ปัญหาที่เจอทุกทีคือ หาตู้ไปรษณีย์ยากมาก บางเส้นก็แทบไม่มี หลายครั้งต้องจ๋อยๆ กลับมาหย่อนตามจ.ใหญ่ๆ

มีใครเคยรู้สึกว่าเป็นที่รองรับอารมณ์ของเพื่อนมั้ยคะ แล้วจัดการครส.ตัวเองยังไงหรอคะ😓 คือเราคอยดูแลใส่ใจเพื่อนคนรอบข้างตลอดแต่พอเป็นของเราเหมือนเราไม่ได้ได้รับอะไรแบบนั้นเลยแถมเป็นที่รองรับอารมณ์อีก บาง