มันเริ่มจากตอนเราอายุ 18 ปี จะเข้ามหาลัยค่ะ เนื่องด้วยไม่เคยอยู่ไกลจากบ้านเลย ได้ไปเจออะไรใหม่ๆจะรู้สึกใจสั่นมากๆ พอได้ไปไกลบ้านร้องไห้ทุกวัน เครียด พอเข้าห้องเรียนก็เรียนไปน้ำตาไหลไป กินอะไรไม่ลง มีความรู้สึกอยากจะอ้วก แล้วมีอาการไอร่วมด้วย จนเราต้องลาออกจากมหาลัยหลังจากเรียนได้ 3 เดือน (อาการพวกนี้ก็หายไป)
หลังจากได้มาทำงานก็บางงานก็ทำ 2-3 วันละออก ไม่มีความมั่นใจในการทำงานของตัวเองเพราะไม่มีเพื่อน ส่วนมากที่ทำงานได้ เพราะจะมีเพื่อนทำงานที่ทำงานนั้นมาด้วยตลอดถึงทำงานรอดมาได้
ล่าสุดได้งานต่างจังหวัด ทำงานกับหัวหน้าเก่า พอทำงานไปสักพักมีอาการใจสั่น กลัว อยู่ดีๆน้ำตาไหล รู้สึกว่าเราคงทำงานไม่ได้ งานมันยาก ทั้งที่งานไม่ได้ยากเพียงเราเรียนรู้ แต่ ณ เวลาที่อยู่ตรงนั้นใจสั่น น้ำตาไหล จะอ้วก และรู้สึกเหนื่อย ทั้งๆที่งานไม่ได้ใช้แรง (เราห้ามอาการนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ) เหมือนตอนอายุ 18 ที่มีอาการที่ต้องไปเจอสังคมใหม่ๆที่ใหม่ๆ เราไม่ไหวเลยขอหัวหน้าลาออกแล้วกลับบ้าน (ตอนนั้นรู้สึกเสียใจมากๆเค้าอุตส่าห์ให้โอกาสในการทำงาน แต่เป็นเราเองค่ะที่ทำพัง คิดถึงเรื่องนี้ทีไรจะรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็ไม่ได้ดี ทำอะไรก็ห่วย) พอกลับบ้านมาอาการเหล่านี้ก็ไม่มี
รู้สึกว่าตัวเองชอบด้อยค่าตัวเองมากๆ เป็นคนที่ได้รับโอกาสดีๆมามักจะทำพังตลอด เพราะคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ พยายามสูดอาการเข้าปอดลึกๆแล้วว่าทำได้สุดท้ายก็ล้มเหลวทั้งๆที่ได้โอกาสดีๆมา จะรู้สึกกลัวมากๆเมื่อต้องได้เริ่มทำอะไรใหม่ๆกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย จะใจสั่น กลัว กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และคิดว่าทำไม่ได้ตลอด อยากหนีไปจากตรงนั้นให้พ้นๆ ไม่อยากอยู่ บางทีก็มีอาการเหมือนอยากอ้วก กินอะไรไม่ลง และปวดท้องมากๆ เหมือนจะตาย วินาทีนั้นเราเหมือนคนจะตายจริงๆ จนเราคิดถึงพ่อกับแม่ว่าอยู่ไกลแล้วกลัวตายแล้วไม่ได้เจอ
ปล.เดี๋ยววันหยุดที่จะถึงเราจะเข้าไปพบจิตแพทย์ค่ะ เราก็ไม่ไหวกับสิ่งที่เราเป็นเหมือนกันค่ะ เราอยากเป็นคนที่เริ่มต้นอะไรใหม่ๆได้โดยที่ไม่ต้องมากลัวอะไรแบบนี้ ทุกคนอ่านอาจจะงงๆกับการเล่านิดนึงนะคะ เพราะเราก็พิมพ์ไปเครียดไป เราพยายามเรียงให้มันออกมาดีที่สุด ต้องขออภัยด้วยนะคะ
เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร แพนิคหรือเปล่าคะไม่แน่ใจ?
หลังจากได้มาทำงานก็บางงานก็ทำ 2-3 วันละออก ไม่มีความมั่นใจในการทำงานของตัวเองเพราะไม่มีเพื่อน ส่วนมากที่ทำงานได้ เพราะจะมีเพื่อนทำงานที่ทำงานนั้นมาด้วยตลอดถึงทำงานรอดมาได้
ล่าสุดได้งานต่างจังหวัด ทำงานกับหัวหน้าเก่า พอทำงานไปสักพักมีอาการใจสั่น กลัว อยู่ดีๆน้ำตาไหล รู้สึกว่าเราคงทำงานไม่ได้ งานมันยาก ทั้งที่งานไม่ได้ยากเพียงเราเรียนรู้ แต่ ณ เวลาที่อยู่ตรงนั้นใจสั่น น้ำตาไหล จะอ้วก และรู้สึกเหนื่อย ทั้งๆที่งานไม่ได้ใช้แรง (เราห้ามอาการนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ) เหมือนตอนอายุ 18 ที่มีอาการที่ต้องไปเจอสังคมใหม่ๆที่ใหม่ๆ เราไม่ไหวเลยขอหัวหน้าลาออกแล้วกลับบ้าน (ตอนนั้นรู้สึกเสียใจมากๆเค้าอุตส่าห์ให้โอกาสในการทำงาน แต่เป็นเราเองค่ะที่ทำพัง คิดถึงเรื่องนี้ทีไรจะรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็ไม่ได้ดี ทำอะไรก็ห่วย) พอกลับบ้านมาอาการเหล่านี้ก็ไม่มี
รู้สึกว่าตัวเองชอบด้อยค่าตัวเองมากๆ เป็นคนที่ได้รับโอกาสดีๆมามักจะทำพังตลอด เพราะคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ พยายามสูดอาการเข้าปอดลึกๆแล้วว่าทำได้สุดท้ายก็ล้มเหลวทั้งๆที่ได้โอกาสดีๆมา จะรู้สึกกลัวมากๆเมื่อต้องได้เริ่มทำอะไรใหม่ๆกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย จะใจสั่น กลัว กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และคิดว่าทำไม่ได้ตลอด อยากหนีไปจากตรงนั้นให้พ้นๆ ไม่อยากอยู่ บางทีก็มีอาการเหมือนอยากอ้วก กินอะไรไม่ลง และปวดท้องมากๆ เหมือนจะตาย วินาทีนั้นเราเหมือนคนจะตายจริงๆ จนเราคิดถึงพ่อกับแม่ว่าอยู่ไกลแล้วกลัวตายแล้วไม่ได้เจอ
ปล.เดี๋ยววันหยุดที่จะถึงเราจะเข้าไปพบจิตแพทย์ค่ะ เราก็ไม่ไหวกับสิ่งที่เราเป็นเหมือนกันค่ะ เราอยากเป็นคนที่เริ่มต้นอะไรใหม่ๆได้โดยที่ไม่ต้องมากลัวอะไรแบบนี้ ทุกคนอ่านอาจจะงงๆกับการเล่านิดนึงนะคะ เพราะเราก็พิมพ์ไปเครียดไป เราพยายามเรียงให้มันออกมาดีที่สุด ต้องขออภัยด้วยนะคะ