ใครที่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำผิดและแต่ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรมั้ง ที่เป็นก็มีความสุขอยู่แล้ว

เรื่องคือ ผมรู้ความจริงแต่ไปพูดใครก็ไม่เชื่อไม่ฟัง แถมไม้รู้ร้อนรู้หนาว เพราะความคิดที่เป็นความจริง สังคมไม่ยอมว่าเป็นสิ่งทุกถูกต้อง มันขัดแย่งกับความคิดพวกเขา ที่ผมทำไปก็เพราะเตือนสติพวกเขา หวังดีแต่กลับโดนมองว่าเป็นคนร้าย ในสายตาและความคิดพวกเขา สุดท้ายผมมันก็คนบ้าดีๆนี่เอง สุดท้ายผมเป็นทุข แต่พวกเขาไม่คิดอะไรหรือมีความคิด ที่จะคิดว่าสิ่งที่ผมพูดถูกหรือผิด ผมมันโง่ที่หวังดีกับพวกเขา แต่เอาเข้าจริงๆ ที่เป็นแบบเดิมมันก็ดีอยู่แล้ว พวกเขาก็มีความสุขกันดี ไม่ต้องทุกข์ใจและก็ไม่ต้องไม่สบายใจด้วย เพราะเวลาผมพูดความจริงเหมือนพวกเขาจะต่อต้านและว่าผมว่าบ้า เพราะสิ่งที่ ผมพูดไปนั้นทำให้พวกเขาเป็นทุข เพราะเพียงแค่จะปิดบังอดีตและปลอบใจในสิ่งที่ผิดพลาดที่พวกเขาไม่อยากรับรู้และเลือกที่จะปลอบใจตัวเองให้ใจรู้สึกดีและไม่ต้องทรมานใจและเชื่อว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด