เวลาอยู่กับคนเยอะๆเราจะประหม่ามาก หายใจลำบากบางทีก็หายใจเร็ว ขากับมือจะสั่น คิดว่ามีคนมองอยู่ตลอด
กลัวว่าคนอื่นจะมองเรายังไง กลัวจะทำอะไรไม่ดีในสายตาคนอื่นมั้ย ตอนนี้เราไม่กล้าไปเข้าเเถวตอนเช้าเลย เราเป็นตั้งเเต่ม.1 ตอนนั้นยังไม่เป็นมาก เเต่พอตอนม.3เทอมสองเราก็เป็นหนักขึ้นช่วงนั้นหยุดบ่อยจิตใจเราเเย่มากๆ เราเสียใจอยู่ตลอด ตอนนี้เราอยู่ม.5เเล้วเราเครียดทุกวันเลยเรื่องที่ต้องไปเข้าเเถวทุกเช้า ไม่ก็กิจกรรมโรงเรียนที่เลี่ยงไม่ได้ ความรู้สึกเเบบนั้นมันทรมานมาก เรายอมโดนครูกับเเม่คิดว่าเราเป็นคนขี้เกียจ คะเเนนประพฤติก็โดนหักอยู่บ่อยๆ ทั้งๆที่เลือกได้เราก็อยากเป็นเเบบคนอื่นเค้า อาการเเบบนี้คือเรากำลังเป็นอะไรอยู่คะ
เราอยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกันเเน่?เราไม่อยากคิดไปเองเเถมเราไม่กล้าบอกคนในครอบครัว
กลัวว่าคนอื่นจะมองเรายังไง กลัวจะทำอะไรไม่ดีในสายตาคนอื่นมั้ย ตอนนี้เราไม่กล้าไปเข้าเเถวตอนเช้าเลย เราเป็นตั้งเเต่ม.1 ตอนนั้นยังไม่เป็นมาก เเต่พอตอนม.3เทอมสองเราก็เป็นหนักขึ้นช่วงนั้นหยุดบ่อยจิตใจเราเเย่มากๆ เราเสียใจอยู่ตลอด ตอนนี้เราอยู่ม.5เเล้วเราเครียดทุกวันเลยเรื่องที่ต้องไปเข้าเเถวทุกเช้า ไม่ก็กิจกรรมโรงเรียนที่เลี่ยงไม่ได้ ความรู้สึกเเบบนั้นมันทรมานมาก เรายอมโดนครูกับเเม่คิดว่าเราเป็นคนขี้เกียจ คะเเนนประพฤติก็โดนหักอยู่บ่อยๆ ทั้งๆที่เลือกได้เราก็อยากเป็นเเบบคนอื่นเค้า อาการเเบบนี้คือเรากำลังเป็นอะไรอยู่คะ