สวัสดีคะฉันอายุ 51 แล้วค่ะ สามีฉันรับราชการชีวิตเราเมื่อก่อนค่อนข้างลำบากค่ะ สามีหาเลี้ยงลูก 2 คน(พี่สาวกับน้องชาย) ฉันทำอาชีพเสริมโดยการขายของชำคะ ฉันสอนให้ลูกทำทุกอย่างด้วยตัวเองคะ ตั้งแต่ประถม จนถึงมหาลัย เขาไปโรงเรียนเอง กินข้าวเอง อาบน้ำ รีดผ้า ทำเองหมดค่ะ จริงๆฉันมีเวลานะคะ แต่ฉันอยากให้ลูกฉันทำเองจะได้เก่งๆคะ 
             พอเวลาผ่านไปพี่คนโตได้ทำงานที่ กทม คะ รับราชการตำแหน่งใหญ่โต แต่งงานมีครอบครัว มีรถ มีคอนโดซึ่งเป็นเรื่องที่ดีใจมากสำหรับแม่คนหนึ่งคะ
             น้องชายคนเล็กปีนี้อายุได้ 26 แล้วค่ะ ทำงานเป็นพนักงานราชการในตัว จ.แต่เขาเปิดรับเหมาค่ะ ซึ่งมีรายได้ดีพอตัวและสิ่งที่ฉันเริ่มรู้สึกมันเกิดขึ้นค่ะ เขาสร้างบ้านใหม่คะ(2หลัง) แต่เราได้อยู่บ้านกันคนละหลังกับลูกชาย เรื่องที่เกิดจุดให้ฉันรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินมันก็เกิดขึ้นค่ะ วันหนึ่งเค้าบอกว่าเค้าจะไปงานแต่งเพื่อนสนิทเค้า ฉันเตรียมเสื้อผ้าให้เค้า แต่เค้าไม่ใส่เลยคะ เค้ามีชุดของเขา และต่อมาเขาก็ได้ซื้อรถใหม่คะเป็นรถครอบครัว ประตูเลื่อนมันสวยมากคะคันใหญ่มากสีดำเหมาะกับเขามากเขาพาขับรถไปบ้านยายด้วยนะคะ (ประมาณ 20 กิโลเมตร) ฉันมองเขาขับรถเขาเก่งมากๆเลยคะ เขาทำเป็นทุกอย่างคล่องแคล่วเลย พอมาไม่นานเค้าได้จ้างคนขับรถกับแม่บ้านมาให้ฉันคะ ฉันเสียใจมากรถที่เขาซื้อเขาไม่ได้จะขับให้ฉันนั่ง มันก็หลายเรื่องนะคะ ตื่นเช้ามาฉันก็เห็นท้ายรถเค้าขับออกไป ดึกๆหน่อยก็กลับเข้ามา ข้าวที่ทำเค้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่บนโต๊ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้นะคะ ฉันผิดเองจริงๆ ฉันปล่อยให้เค้าทำทุกอย่างเองจนมันกลายเป็นชิน พอฉันทำให้มันก็เลยเวลาแล้วค่ะ ฉันอยากไปยินดีวันเค้าเรียนจบ อยากพาเค้าไปรายงานตัวเข้ามหาลัย พาเค้าไปหาหอพัก ทำกับข้าวให้เค้าทาน ฉันปล่อยให้เค้าทำ เค้าแก้ปัญหาด้วยตัวเองจนเค้าทำทุกอย่างเป็น มันเลยกลายเป็นเย็นชาไปเลยคะ ฉันไม่เคยหอมเค้าเลย รถล้มฉันก็ไม่ไปเอามันขึ้น มันไปกอดไม่ไปปลอบเลย ฉันอยากย้อนเวลาไปค่ะฉันอยากกอดเค้าถามเค้าเจ็บไหม อยากไปยินดีวันเค้าเรียนจบ อยากไปส่งที่โรงเรียน อยากรีดเสื้อผ้าให้ อยากจัดกระเป๋าให้เค้าไปโรงเรียน อยากกอดเค้าเวลาเค้าร้องไห้ 
              ขอบคุณนะคะที่มาฟังคนแก่คนหนึ่งเล่าเรื่องราวในชีวิต ยังไงก็มาเป็นเพื่อนกันได้นะคะ.......