ชีวิตในมหาวิทยาลัย รู้สึกโดดเดี่ยว แต่ก็ไม่อยากหาเพื่อน

ขอแค่บ่น ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไร เรารู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้มานานมากแล้ว เราเป็นคนที่เงียบ ไม่ชอบเข้าหาใคร ไม่ชอบเข้าสังคม อยู่ในกลุ่มคนหมู่มากแล้วรู้สึกไม่เป็นตัวเอง เราไปอบรมก่อนเรียนมหาวิทยาลัย ไปอบรม 2 ครั้งแล้ว แต่ยังไม่ได้คุยกับเพื่อนในรุ่นเลยสักคน คนอื่นๆเขาเริ่มทำความรู้จักกัน และก็เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นกลุ่มแล้ว แต่เรายังไปไหนมาไหนคนเดียว มันก็รู้สึกอ่อนไหวเหมือนกัน

เราเองก็คงเป็นคนที่ไม่น่าเข้าหาด้วยมั้ง เพราะถึงเราจะไม่เข้าหาใคร แต่ก็ไม่มีใครเข้าหาเราเหมือนกัน ในสาขามีการสร้างแพลตฟอร์มไว้แชร์เรื่องต่างๆร่วมกัน เราไม่ค่อยได้แชร์อะไร เพราะตัวเองไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าที่คนส่วนใหญ่รู้ แถมรูปโปรไฟล์เราก็ไม่ใส่รูปจริง เวลาเราแชร์อะไรก็ไม่มีใครรู้จักเรา แต่ก็จะมีคนบางคนที่ขยันแชร์เรื่องโน้นเรื่องนี้ เยอะจนบางครั้งเรารำคาญ เพราะบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กันแล้ว แต่พวกเขาหวังดีอยากจะย้ำเตือน (เราเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาคอยย้ำเตือนอะไร เพราะคิดว่าตัวเองมีความรับผิดชอบมากพอ) แต่คนแบบนี้ก็จะหาเพื่อนได้ง่าย เพราะดูเหมือนเป็นผู้นำ มีอัธยาศัยดี

เราเองนอกจากรู้สึกโดดเดี่ยว ก็ยังไม่รู้สึกเดือดร้อนกับการไม่มีเพื่อน เพราะคณะที่เราเรียนไม่ได้มีงานกลุ่มเยอะ (แต่เนื้อหาเยอะมาก ถ้ามีเพื่อนก็อาจช่วยกันติว แต่ปกติเราก็ไม่เคยติวกับเพื่อน) และด้วยความที่มีแพลตฟอร์มไว้แชร์เรื่องราว เราจึงรู้สึกาว่ถึงไม่มีเพื่อน แต่ก็ไม่ได้พลาดข่าวสาร เราคิดว่ายังไงสักวันเราก็คงได้คุยกับใครบ้างแหละ คงไม่โดดเดี่ยวจนเรียนจบหรอก ตอนนี้ก็ทนไปก่อน ในเมื่อไม่ชอบเข้าหาใคร ก็ต้องยอมรับสภาพแบบนี้