ต้องเกริ่นก่อนว่าชีวิตในช่วงปี1 นั้นอยู่ในช่วงของการเรียนออนไลน์เพราะยุคโควิด ทำให้ไปเรียนที่มอไม่ได้ เพื่อนก็ไม่ได้เจอ ไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย เวลาเรียน ทำงานส่งอาจารย์ ทำงานกลุ่ม เราก็แอบรู้สึกท้อบ้าง จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ รู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ
พอขึ้นปี2 มหาลัยก็เปิดเรียนออนไซด์ เราเลยได้ไปเรียนไปใช้ชีวิตในมอสักที แต่พอได้มาเรียนมาใช้ชีวิตจริงๆแล้วเรายิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวกว่าตอนเรียนออนไลน์ที่บ้านอีก ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายาม ที่จะเข้าหาหรือทำความรู้จักนะ แต่มันก็ดูออกไหมว่าเวลาเข้าหาใคร ใครอยากรู้จักหรือไม่อยากรู้จักอะ บางทีก็แอบคิดว่าเราไปทำอะไรให้เค้าไม่ชอบตอนไหนเหรอ ถึงไม่ตอบ ไม่อยากคุยด้วย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็คุยกันเหมือนจะสนิท แต่จริงๆเค้าคงไม่ได้อยากสนิทกับเรา คือเราตื่นเต้นและดีใจมากนะที่จะได้มีเพื่อน มีสังคมใหม่ๆในมหาลัย แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้วรู้สึกว่าทำไมถึงไม่ค่อยมีใครอยากจะรู้จักหรืออยากสนิทกับเราบ้างเลย เราเศร้ามาก เราเตรียมตัวเพื่อที่จะได้ไปเรียนกับเพื่อนใหม่ๆ แต่สุดท้ายก็เหมือนจะมีแค่เราที่ดีใจอยู่คนเดียว เพื่อนที่เคยคุยในคณะเดียวกันตอนปี1 เวลาเรียนเวลาทำงานก็คุยกันปกติมีเล่นมีจริงบ้าง แต่พอมาเจอกันมาเรียนด้วยกัน เค้ากลับมีทีท่าอึดอัด เหมือนไม่อยากคุยกับเรา จะไปกินข้าวเค้าก็ไม่เคยชวน มีแต่เราที่ทักไปขอกินข้าวด้วยกัน เรียนเสร็จก็ไม่คุย ไม่ชวนไปกินข้าว ไม่บอกว่าจะไปไหน เรียนเสร็จก็ลุกไปเลย คือทำเหมือนเราไม่มีตัวตนเลย ทั้งๆที่เราก็ยังไม่เคยไปทำอะไรให้เค้า พึ่งจะได้เจอกันไม่กี่วัน เราไม่เข้าใจ เราไม่ดีตรงไหนเหรอ เค้าถึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับเรา 😢