ก่อนอื่นเลย ตอนเราอยู่ม.4 เราเคยมีปัญหากับเพื่อนค่ะ เรื่องมันก็คือเราไม่ได้บอกเพื่อนว่านั่งกินข้าวตรงไหน ปกติก็ไม่ได้บอกกันอยู่แล้ว เพื่อนก็เดินตามมานั่งกัน แต่วันนั้นเพื่อนไม่ตามมา ปล่อยเรานั่งคนเดียวไม่มีใครถามหาเลยสักคนเราก็เลยโมโหออกมา ด้วยความน้อยใจมากแต่เพื่อนกลับบอกว่าเรานิสัยแย่มาก แต่ตอนนี้เรากะเพื่อนก็ดีกันแล้วได้สักพักเลย ตอนนี้ขึ้นมาม.5บางครั้งก็รู้สึกว่าเพื่อนไม่ชอบเราค่ะ อย่างเช่นทักแชทไป เค้าก็ออนกันอยู่แต่ไม่อ่านเลย 2-3วันแล้วก็ไม่อ่านไม่ตอบ บางทีเพื่อนก็เมินเราตอนอยู่โรงเรียน ส่วนเพื่อนสนิทเราก็ไม่มานั่งข้างๆเราเลยค่ะ หนีไปนั่งกะอีกคน ละบอกว่าตรงนั้นมีพัดลมเย็นกว่า แต่ตรงเราก็มีเหมือนกันแถมยังมีลมจากนอกห้องมาอีก ไม่รู้สิ ว่าคิดไปเองหรือป่าว แต่เรารู้สึกได้เลย แม้เพื่อนจะไม่ได้คิดอะไร เราต้องทำเป็นเข้มแข็งทำเป็นโอเคว่าอยู่คนเดียวได้ เพราะแบบนี้เลยไม่มีใครสนใจหรอ ตอนม.4เราก็มีปัญหาน้อยใจเพื่อน เลยทำให้ตอนนี้ไม่กล้าพูดกับเพื่อนออกไป เพราะพูดไปยังไงเราก็ผิดอยู่ดีอีก เค้าเคยบอกกันว่า โตๆแล้วทำไมต้องแคร์กัน การแคร์กันมันจำกัดอายุด้วยหรอคะ ในเมื่อเราเพื่อนกัน เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ไม่ควรมองข้ามกันไหม เราได้แต่คิดว่าเพื่อนแบบนี้คือเพื่อนจริงๆใช่ไหม หรือว่าเพราะเรามีปัญหากะเพื่อนตอนนั้นทุกอย่างเลยเปลี่ยนไปหมด แต่เราก็เข้าใจได้ แต่ทำไมถึงขั้นต้องทำให้เรารู้สึกว่าทุกคนไม่ชอบเราเหมือนเรากลายเป็นส่วนเกิน ตอนมีงานคู่เพื่อนสนิทเราก็ไปคู่คนอื่น เพราะนั่งอยู่กะคนอื่น เราก็ต้องหาคู่คนที่ไม่ค่อยสนิทอีก แต่พอมานั่งด้วยกันคาบเดินเรียน มีงานคู่ก็มาถามว่าคู่กะเค้าไหม รู้สึกว่าไม่ค่อยแฟร์เลย เราไม่รู้ด้วยว่าเราจะเสี่ยงเป็นโรควิตกกังวลไหม เราคิดมากเรื่องเพื่อนตลอดเลย บางทีก็คิดอยากหนีไปให้ไกลจากคนพวกนี้
รู้สึกเหมือนว่าเพื่อนไม่ชอบเรากัน