ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน

คือครอบครัวเรามี5 คน มีพี่ชายมีน้องสาวเราเป็นคนกลาง แล้วก็พ่อกับแม่ พ่อกับแม่เราจะเป็นคนหัวไม่ค่อยโบราณเท่าไหร่แต่ก็ยังมีความคิดเหมือนคนสมัยก่อนอยู่ ตอนเด็กเราสนิทกับพ่อมากพอโตขึ้นก็ไม่สนิทแล้ว เราเหมือนเป็นคนนอกครอบครัวเลยด้วยซ้ำ เราจะเป็นคนที่นึกถึงทีหลังเสมอ พ่อกับแม่จะใส่ใจพี่กับน้องมากกว่า แต่จะพูดเสมอว่ารักทุกคนเท่ากันแต่เราก็รู้แค่ไม่อยากพูด เราสอบได้ที่ดีๆคะแนนดีๆก็ไม่สนใจเราเท่าไหร่ เราเสียใจมาก เคยสอบได้คะแนนผ่านแต่แค่ไม่พอใจเราไปร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำแต่แม่ก็จับได้ก็มาว่าเราว่าไม่ตั้งใจอ่านเหมือนคนอื่นก็ยังผ่านเลย แต่แค่เราเครียดตอนนั้นพึ่งกลับมาจากโรงเรียนแล้วมาสอบเลยเราขอบอกตรงนี้ก่อนเลยนะว่าเราเรียนอยู่ห้องพิเศษเรียนหนักมากแต่ละวิชาเรียนไม่ใช่น้อยๆเลย เราก็พยายามที่จะไม่ทำให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้ แต่ครั้งนี้แม่เราจับได้ด่าเราหนักมากทั้งๆที่เป็นวันเกิดของเราด้วย วันเกิดเราปีนี้ไม่สนุกเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้อะไรเลยเรานั่งกินมาม่าคนเดียวทั้งน้ำตา ละต้องมานั่งอ่านหนังสือเพราะพรุ่งนี้ไปสอบ เราเป็นติ่งเกาหลีด้วยพ่อเราชอบว่าเราไปชอบผู้ชายอะไรเขาทำอะไรให้มั้ง เราไม่กล้าที่จะเถียงว่าเขาเป็นทุกๆอย่างเป็นทั้งเซฟโซนเป็นคนที่ให้กำลังใจเรา บังคับให้เราแต่เรียน ไม่ให้ความสุขเราเลย อนาคตอาชีพก็บังคับให้เป็นอยู่งี้ ทั้งๆที่เราไม่ชอบเลย 
(แม่เคยสัญญากับเราว่าจะให้ไปสิงคโปร์เพราะโครงการของโรงเรียนเรามีให้ไปแต่ต้องเก่งภาษา เราฝึกภาษาทุกวันจริงๆทั้งตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนละหลังเลิกเรียน แต่พอมาวันนี้ก่อนที่เราจะเข้าโรงเรียนแม่บอกว่าเงินไม่มีแล้วไม่ให้เราไปสิงคโปร์คือเราเสียใจละร้องไห้หนักมาก เป็นอะไรที่แบบถ้าไม่มีเงินให้เราไปไม่ควรให้ความหวังเราขนาดนี้ เราไม่ว่าที่แม่ไม่ให้เราไปแต่อย่าให้ความหวังเราแบบนี้) เราเครียดมากตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตแล้ว