ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน เพราะเรามันไม่ได้เรื่อง หรือไม่ได้ดั่งใจกันแน่?

อยู่ ม.ปลายแล้วค่ะ ตั้งแต่เด็กจนโต เวลาเราทำอะไรผิด เช่น กลับบ้านช้าไป1-2ชั่วโมง หรือไปไหนกับเพื่อน เกรดต่ำ บลาาๆ ปัญหาต่างๆที่เกี่ยวกับวัยรุ่น  ทุกครั้ง แม่ ยาย และน้า คนอื่นๆ ไม่เคยพูดให้กำลังใจ แบบ เออเอาใหม่นะ เริ่มใหม่ คนเราพลาดกันได้ ไม่มีเลยจริงๆค่ะ มักจะเจอแต่คำพูดประมาณว่า  ไม่ตั้งใจไง ถ้าตั้งใจมันก็ดีกว่านี้ โตไปจะทำไรกิน ดูอย่างบ้านนู้นบ้านนี้ (เราเห็นก็ไม่ต่างกันทุกบ้านนะ)   ล่าสุดหนักมาก    ตอนนั้นเราพึ่งกลับมาถึงบ้านค่ะ เพราะ รร เปลี่ยนตารางเลิก4โมงเย็น แต่โรงเรียนปล่อยประมาณ4โมงกว่าๆแล้ว  เลยทำให้เราต้องกลับกับเพื่อน เพราะปกติกลับกับน้อง แต่น้องกลับก่อนแล้ว   วันนั้นเพื่อนเราวานให้ช่วยถ่ายรูปให้ เราเลยช่วยมเพราะมันอุตส่าห์ไปส่งเรา แต่เราต้องรอก่อนประมาณ20นาที เพราะมันไปส่งเพื่อนอีกคน แล้ววนกลับมารับเรา พอเสร้จจากถ่ายรูปก็ประมาณ5โมงแล้ว   แล้วก็เลยไปเดินตลาดหาของกินกันก่อนกลับ เพราะเราไม่ได้กินข้าวทั้งวันแล้ว ไม่แน่ใจว่าเป็นโรคเบื่ออาหารรึเปล่า เราเป็นแบบนี้มาหลังจากพี่ชายแท้ๆเสียสักพักแล้ว  แต่ก็ไม่ได้สนใจ ไม่อยากกินก็ไม่กิน   เข้าเรื่องต่อ กลับถึงบ้านแม่กูมาบ่นนิดหน่อย เราก็อธิบายเหตุผลไป แต่พอแม่เดินออกห้องไป ก็ไปโทรหาน้า ตอนนั้นยายอยู่ด้วย และใช่ค่ะ ทั้งหมดนั่นรุมกันพูดว่าเราโตมาแย่มาก ไม่มีความรับผิดชอบ  โอเค เข้าใจค่ะ กลับดึกก็นานที แต่เราก็ม.ปลายแล้วนะคะ เพื่อนเราบางคนกลับดึกกว่าเราอีก นี่เรายังไม่ทันถึง1ทุ่มด้วยซ้ำนะคะ   ทุกคนในครอบครัวพากันพูดเหมือนจะกดเราให้จมดิน  ถึงเขาไม่ได้มาพูดกันต่อหน้าทั้งหมดเหมือนเมื่อก่อน แต่เราฟังอยู่จากในห้อง เราได้ยินทั้งหมดค่ะ  มันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก เราไปฆ่าใครหรอคะ เรื่องแค่นี้จำเป็นต้องพูดจาแทงใจดำด้วยหรอ  เราก็แค่เด็กคนนึงมั้ย😭    ทีแม่ยังทำหน้าที่ได้ไม่เต็ม100เลย มีพลาดไปบ้าง บางวันกับข้าวก็ไม่ทำออกไปเล่นพนัน เราต้องมาทำกินเอง  แต่กผ้ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ติด เพราะมันชินไปแล้ว  และขอบอกตามตรงว่าเราเครียดกับตัวเองมากพอแล้วทุกวันนี้ทั้งเรื่องเลือกสายเรียนที่ตัวเองไม่ชอบ ค้นหาตัวเองไม่เจอ  คิดถึงพี่ชายที่ตายไป แบกรับทุกอย่าง ในอนาคตหนี้ที่แม่สร้างต้องลงที่เรา มันหนักเกินเรารับจริงๆ แต่ใดๆคือเราต้องการแค่กำลังใจจากครอบครัว  คำแนะนำดีๆก็แค่นั้นเอง จะตักเตือนสั่งสอนอะไรเรารับฟังหมด ถึงถายนอกเราจะเงียบไม่ตอบโต้ แต่เราเก็บมาคิดหมด ทั้งคำพูดดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ดี  บางครั้งเราต้องทนกับการที่ทุกคนในครอบครัวพากันหัวเราะในสิ่งที่เราเป็น บูลลี่อะแหละ เราก็ขำกลบเกลื่อนนะ แต่ในใจคือพังหมดแล้ว   แค่นี้ก่อนพอค่ะ ยังมีอีกเยอะเรื่องความในใจ   ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ไว้ก่อนนะคะ จริงๆไม่คาดหวังอะไรมาก แค่อยากระบายค่ะ ขอบคุณค่ะ