ท่านหัวหน้าฝ่ายค้าน ได้เริ่มอภิปรายถึง ที่มาถึงข้อกล่าวหา ในหลายประเด็น ที่เป็นเหตุให้ถึงการขออภิปรายไม่ไว้วางใจใน รบ. ปัจจุบัน โดยใช้เวลากว่า ๑ ชั่วโมง
 
ท่านนายก ท่านได้กรุณาให้คำตอบ ที่ท่านใช้อยู่ประจำวัน อันโดยมีข้อสรุปได้ว่า รบ.มีความตั้งใจและจริงใจ รวมทั้งบริสุทธิ์ใจในการ บริหารและปรับแก้ปัญหา ฯลฯ ของประเทศ เพียงแต่ฝ่ายค้านมิได้เสพข้อมูลอย่างถูกต้องและครบถ้วน รวมทั้งเลือกเฟ้นเอาแต่ความคลาดเคลื่อนหรือยังไม่ประสพความสำเหร็จมาเป็นข้อกล่าวหาและ ดิสเครดิส กับ รบ.
 
ผมมองว่า ท่านนายกพยายามจะสื่อว่า พระสงฆ์ที่เพียงเดินผ่านท้องนาและทำให้ต้นข้าวเสียหาย ไม่น่าเป็นข้อครหาถึงกับให้ พระสงฆ์ ต้องศึกอย่างไม่สมควรนั่นเอง อันความเป็นจริงก็คือ ฝ่ายกล่าวหา สมควรที่จะต้องประท้วงผ่านท่านประธานสภาว่า การอภิปรายไม่ไว้วางใจนั้น มันมีประเด็น “กล่าวหา กับ รบ.” ซึ่งก็สามารถ “จะตอบแก้หรือไม่ในประเด็น” แต่การให้ข้อมูล “โดยรวม หรือ ให้ฝ่ายกล่าวหาไปหาคำตอบเอาเอง รวมทั้งการก้าวร้าวกับผู้กล่าวหา” ในสามัญสำนึก หรือข้อบังคับในสภาฯ ย่อมต้องมองว่าเป็นการเบี่ยงประเด็น ใช่หรือไม่? การนิ่งเฉยของฝ่ายค้าทั้งหลายก็เป็นเสมือนกับการสมยอมไปในตัว ถูกไหมครับ
 
คำถามก็คือ ท่านอภิปรายเพื่ออะไรกันแน่ ขนาดเริ่มต้นท่านก็พลาดประเด็นเสียแล้ว อย่างนี้ผมคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่สามารถลงมติไม่ไว้วางใจกับ รบ. ส่วนท่านเห็นอย่างไร ครับ