เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี่อาจจะยาวแล้วดูไร้สาระไปซักหน่อยนะครับ ใครที่ว่างๆไม่มีอะไรทำก็เรียนเชิญครับ
.
ช่วงเรียนมหาลัยผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกทีหนึ่ง ครั้งแรกที่ได้เจอยอมรับเลยครับว่าชอบเธอเพราะหน้าตาจริงๆ แต่ยิ่งได้เจอกันบ่อยขึ้น พูดคุยกันมากขึ้น เหมือนผมได้เจอกับผู้หญิงที่ผมขอพรไว้ในวันคริสต์มาสยังไงอย่างงั้นเลยครับ
เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนผ้าที่พับไว้ แต่ก็มีความเป็นกันเอง รู้สึกเข้าถึงง่าย
เป็นผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งน่ารัก และนิสัยดี แต่เธอวางตัวกับเพศตรงข้ามได้ดี ไม่หว่านเสน่ห์ แต่ผมก็หลงในรอยยิ้มของเธออย่างไม่รู้ตัว
เธอไม่ดื่ม แต่เธอก็ไปเที่ยวกับเพื่อนเธอทุกที่ ถึงไหนถึงกัน
หลังจากที่เรารู้จักกันมาได้เกือบปี ผมจึงตัดสิใจลองจีบเธอดู เพื่อนๆเธอที่เรารู้จักด้วยก็ดูไม่ได้ขัดใจอะไร(หมายทุกคนรู้ว่าเรา2คนไม่ได้คุยซ้อนหรือจีบคนมั่วไปเรื่อย) เราก็คุยกันตามประสาคนคุยกันทั่วไป มีคอลบ้าง ไปเที่ยวไปดูหนังด้วยกันบ้าง ก็ไม่ได้รู้สึกขัดใจอะไร
แต่พอถึงจุดหนึ่งก็เป็นผมเองนี่แหละครับที่ออกมาจากความสัมพันธ์นี้ ถึงแม้เพื่อนๆในกลุ่มจะอวยให้ผมกลับไปแค่ไหน บอกว่าเธอไม่เคยคุยกับใครได้นานเท่าเรา หรือไม่เคยยอมไปเที่ยว2ต่อ2กับคนที่มาจีบเลย แต่เราก็ทำได้แค่บอกเพื่อนๆไปว่า "กูว่ากูดีไม่พอสำหรับเขาว่ะ" ถึงตรงนี้หลายๆคนอาจจะขัดใจแล้วคิดว่าทำไมผมจึงคิดงี่เง่าแบบนี้ได้ ทำไมไม่เป็นคนที่ดีขึ้นเพื่อเขา แต่จริงๆแล้วเหตุผลนี้เป็นแค่ส่วนเล็กๆที่อยู่ในใจผมแค่นั้นเองครับ
สำหรับผม เธอสมบูรณ์แบบครับ
แต่ผมกลับไม่เคยรู้สึกอยากครอบครองเธอเลย ไม่เคยอยากได้เธอมาเป็นแฟน ไม่เคยอยากให้เธอทำอะไรเพื่อผม ไม่ได้อยากให้คิดถึงผมเวลาเจออะไรต่างๆ
ความสุขของผมก็แค่ได้เฝ้าดูเธอเติบโต ได้เห็นเธอมีความสุข ทำในสิ่งที่อยากทำ คงจะเหมือนกับที่หลายๆคนเรียกว่าไอดอลหล่ะมั้งครับ ผมไม่เคยรู้สึกหึงหรือหวงเธอเลยเวลาที่มีคนมาจีบเธอเพราะผมคิดว่าถ้าคนคนนั้นทำให้เธอมีความสุข ผมก็มีความสุข มันไม่ต้องเป็นผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้ ถ้าเธอมีแฟน ผมก็ยินดีกับเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ หรือในอีกมุมหนึ่งผมก็ไม่อยากเป็นคนที่ทำให้เธอเสียใจด้วย เหตุผลต่างๆเหล่านี้ทำให้ผมเลือกที่จะถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว เพื่อกลับไปเป็นเพื่อนของเธอ กลับไปเป็นแค่ผู้ชมไม่ใช่ผู้เล่น
แต่ทุกวันนี้เธอได้เจอเธอ ได้คุยกับเธอ หัวใจผมก็ยังเต้นแรงทุกครั้ง มันจึงเกิดคำถามในใจผมว่า "ความรู้สึกนี้มันคืออะไร ใช่ความรักหรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่ เราจะเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอะไร?"
ปล.ผมไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาจริงๆนะครับ เผื่อใครคิดว่าผมจ้อจี้ ฮ่าๆๆๆ
แบบนี้เรียกว่าความรักได้หรือเปล่าครับ
.
ช่วงเรียนมหาลัยผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกทีหนึ่ง ครั้งแรกที่ได้เจอยอมรับเลยครับว่าชอบเธอเพราะหน้าตาจริงๆ แต่ยิ่งได้เจอกันบ่อยขึ้น พูดคุยกันมากขึ้น เหมือนผมได้เจอกับผู้หญิงที่ผมขอพรไว้ในวันคริสต์มาสยังไงอย่างงั้นเลยครับ
เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนผ้าที่พับไว้ แต่ก็มีความเป็นกันเอง รู้สึกเข้าถึงง่าย
เป็นผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งน่ารัก และนิสัยดี แต่เธอวางตัวกับเพศตรงข้ามได้ดี ไม่หว่านเสน่ห์ แต่ผมก็หลงในรอยยิ้มของเธออย่างไม่รู้ตัว
เธอไม่ดื่ม แต่เธอก็ไปเที่ยวกับเพื่อนเธอทุกที่ ถึงไหนถึงกัน
หลังจากที่เรารู้จักกันมาได้เกือบปี ผมจึงตัดสิใจลองจีบเธอดู เพื่อนๆเธอที่เรารู้จักด้วยก็ดูไม่ได้ขัดใจอะไร(หมายทุกคนรู้ว่าเรา2คนไม่ได้คุยซ้อนหรือจีบคนมั่วไปเรื่อย) เราก็คุยกันตามประสาคนคุยกันทั่วไป มีคอลบ้าง ไปเที่ยวไปดูหนังด้วยกันบ้าง ก็ไม่ได้รู้สึกขัดใจอะไร
แต่พอถึงจุดหนึ่งก็เป็นผมเองนี่แหละครับที่ออกมาจากความสัมพันธ์นี้ ถึงแม้เพื่อนๆในกลุ่มจะอวยให้ผมกลับไปแค่ไหน บอกว่าเธอไม่เคยคุยกับใครได้นานเท่าเรา หรือไม่เคยยอมไปเที่ยว2ต่อ2กับคนที่มาจีบเลย แต่เราก็ทำได้แค่บอกเพื่อนๆไปว่า "กูว่ากูดีไม่พอสำหรับเขาว่ะ" ถึงตรงนี้หลายๆคนอาจจะขัดใจแล้วคิดว่าทำไมผมจึงคิดงี่เง่าแบบนี้ได้ ทำไมไม่เป็นคนที่ดีขึ้นเพื่อเขา แต่จริงๆแล้วเหตุผลนี้เป็นแค่ส่วนเล็กๆที่อยู่ในใจผมแค่นั้นเองครับ
สำหรับผม เธอสมบูรณ์แบบครับ
แต่ผมกลับไม่เคยรู้สึกอยากครอบครองเธอเลย ไม่เคยอยากได้เธอมาเป็นแฟน ไม่เคยอยากให้เธอทำอะไรเพื่อผม ไม่ได้อยากให้คิดถึงผมเวลาเจออะไรต่างๆ
ความสุขของผมก็แค่ได้เฝ้าดูเธอเติบโต ได้เห็นเธอมีความสุข ทำในสิ่งที่อยากทำ คงจะเหมือนกับที่หลายๆคนเรียกว่าไอดอลหล่ะมั้งครับ ผมไม่เคยรู้สึกหึงหรือหวงเธอเลยเวลาที่มีคนมาจีบเธอเพราะผมคิดว่าถ้าคนคนนั้นทำให้เธอมีความสุข ผมก็มีความสุข มันไม่ต้องเป็นผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้ ถ้าเธอมีแฟน ผมก็ยินดีกับเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ หรือในอีกมุมหนึ่งผมก็ไม่อยากเป็นคนที่ทำให้เธอเสียใจด้วย เหตุผลต่างๆเหล่านี้ทำให้ผมเลือกที่จะถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว เพื่อกลับไปเป็นเพื่อนของเธอ กลับไปเป็นแค่ผู้ชมไม่ใช่ผู้เล่น
แต่ทุกวันนี้เธอได้เจอเธอ ได้คุยกับเธอ หัวใจผมก็ยังเต้นแรงทุกครั้ง มันจึงเกิดคำถามในใจผมว่า "ความรู้สึกนี้มันคืออะไร ใช่ความรักหรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่ เราจะเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอะไร?"
ปล.ผมไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาจริงๆนะครับ เผื่อใครคิดว่าผมจ้อจี้ ฮ่าๆๆๆ