เราเป็นคนนึงที่โตกับการวาดรูปมาตั้งแต่จำความได้ค่ะ ประกวดได้ที่1-2เสมอๆ คุณพ่อคุณแม่สนับสนุนให้กำลังใจมาตลอด เรารักการวาดมากจนนำเอามันมาเป็นงานหาเงินเลี้ยงชีพ รักการวาดมากแม้แต่งานอดิเรกก็คือวาดรูป ทำงานก็คือวาดรูป ผ่อนคลายก็คือวาดรูป เครียดก็จะวาดรูป
จนวันนึง
เราเกลียดการวาดรูปมากๆตอนนี้ก็ผ่านมา 1 ปีแล้ว เรามีอาการที่ไม่สามารถเห็นศิลปะแนวที่ตนเองวาดได้เลย มันจะเกิดอาการปวดหัว หมดแรง หน้ามืด ตัวสั่น มีการเครียดจนอาเจียนและชัก เราไม่กล้าเล่นโซเชี่ยลมีเดีย
ผลพ่วงที่ติดมาด้วยคือเราไม่สามารถฟังดนตรีที่เคยฟังตอนวาดรูปได้เลย ทุกอย่างที่เราชอบในตอนวาดรูปกลายเป็นสิ่งที่เราเกลียด
เพื่อนที่เรารักและเราไม่มีปัญหากับพวกเขาเลยเราก็กลัวที่จะพูดคุยกับพวกเขา รู้สึกไม่อยากเจอใครไม่อยากคุยกับใคร ตอนนี้ล่วงเลยมาหนึ่งปีได้แล้วค่ะสำหรับอาการนี้

เรายังไม่เคยพบจิตแพทย์เพราะเงินไม่พอใช้และค่าใช้จ่ายภายในบ้านเยอะมากๆ เลยได้แค่โทรปรึกษา1323. ทางทีมที่ให้คำปรึกษาก็คาดว่าเราอาจจะเป็นโลกกลัวสังคม หรือ แพนิค-โพเบียสิ่งที่ชอบเพราะมีแผลทางจิตใจไปแล้ว ซึ่งถ้ารักษาเขาก็ให้คำแนะนำว่าต้องบำบัดกับคุณหมอและกินยาต่อเนื่องและอาจจะต้องอยู่ที่สถานบำบัดเพื่อดูอาการเรา