[เล่าสู่กับฟัง Ep.2] ตายจากข้างใน

การไม่รู้สึกอะไรเลย มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนะ เพราะไม่เจ็บปวด ก็ไม่สุขเช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องสนุก หรือเรื่องควรที่เอามาพูดเรียกร้องความสนใจเหมือนเด็ก แต่มันทรมาน มันอยากสุขอยากขำอยากยิ้ม แต่มันทำไม่ได้ไง ทุกเช้าที่ตื่น และทุกคืนที่ได้นอน ผมเฝ้าถามตัวเองทุกวัน ว่าวันนี้ยิ้มหรือยัง โกรธหรือยัง เครียดหรือยัง หัวเราะหรือยัง คำตอบคือไม่เลย ทั้งๆที่มันควรจะมีแท้ๆ ทั้งการโดนหัวหน้าบ่น หรือแม้แต่การที่เห็นลูกเมียทำอะไรน่ารักๆด้วยกัน ผมไม่ยินดียินร้ายอะไรเลย ตลอดหลายปีที่ผมบำบัดรักษา ผมไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย กินยามาตลอดหลายปี มันไม่ได้ช่วยอะไร ผมเคยทำร้ายตัวเอง ในประเภทที่ถ้าผมเขียนอธิบาย ผมอาจโดนแบนได้ เอาเป็นว่ามันโรคจิตผิดมนุษย์มาก ก็ยังเหมือนเดิม คือไม่รู้สึกอะไร ผมลองทำสิ่งที่เคยสุข เล่นเกม,ดูหนัง,ขับรถ,กินบุฟเฟต์ ก็ไม่ยิ้ม ลองทำอะไรเสี่ยงๆที่อาจก่อให้เกิดปัญหาตามมาภายหลัง หรืออาจถึงตาย จนความตายมารออยู่ตรงหน้า ผมก็ไม่รู้สึกอะไร ผมน้อมรับมันเพราะอยากให้สิ่งที่เป็นอยู่มันจบลง แต่ผมรอดมาได้ ผมถามตัวเองว่ากลัวไหม ก็ไม่กลัว หัวใจก็เต้นปกติทั้งที่มันควรใจสั่น แต่สิ่งที่ผมทำ มันต้องไม่ผิดต่อคนอื่น และไม่ทำให้คนรอบข้างเดือดร้อน เพราะหากเกิดอะไรขึ้น ผมอยากเป็นผู้รับผิดชอบเพียงผู้เดียว ถามว่าผมต้องการคิดสั้นไหม ผมแค่อยากกลับมารู้สึกอีกครั้ง แต่ถ้ามันไม่มีทางออกจริงๆ ผมว่าการจากไปมันอาจเป็นทางที่สงบที่สุดสำหรับผม