ขอคำปรึกษาตรงจุดที่ไม่เข้าใจในมองโลกบวกหน่อยค่ะ

ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นไบโพล่า ตอนนี้อายุ 30 ปีค่ะ ชอบคิดแง่ลบ เกลียดตัวเอง ไม่เห็นค่าในตัวเอง ปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นเพราะกลัวความผิดหวัง ล้มทีแทบลุกไม่ขึ้น ก่อนเป็นไบโพล่าเรารักษาซึมเศร้ามาตั้งแต่อายุ 14 ปี ทำร้ายตัวเองบ่อย คิดสั้นจนแอดมิทโรงพยาบาลก็เคยมาแล้ว แต่ปีนี้เราอายุ 30 อยู่ๆก็คิดขึ้นมาเองว่าหรือเรารักษาผิดวิธี เราพึ่งแต่ยา กินวันละ 16 เม็ด อาการก็ทรงๆทรุดๆ ไม่ได้หายขาด เราควรตั้งสติที่ตัวเองก่อนไหม กระทู้นี้ขออนุญาตไม่อิงศาสนานะคะ เราไม่ได้ต้องการสวดมนต์นั่งสมาธิ เราแค่ต้องการตั้งสติ รู้ตัว รู้เท่าทันในทุกๆความรู้สึก ไม่อยากไปหลงมัวเมากับความเศร้า ความทุกข์
เราพยายามหา Podcast ฟังก็เข้าใจขึ้นมาว่าอยู่ที่เราจะใส่แว่นเลนส์สีอะไร เลนส์สีดำก็มองทุกอย่างมืด ใส่เลนส์สีชมพูก็มองทุกข์อย่างสดใส แต่มีจุดนึงที่เราติดและข้ามมันไปไม่ได้ค่ะ คือถ้าเรามองบวกทุกอย่าง เราจะไม่โดนเอาเปรียบหรอ ทำไมเราต้องทน คนอื่นไม่เห็นต้องทนโดนดุด่า โดนว่าทั้งๆที่เราไม่ผิด ถ้าเราด่าเขากลับ ไม่ใช่เพื่อสะใจ แต่เพื่อให้เค้ารับรู้ความรู้สึกบ้างว่าคนโดนกระทำรู้สึกแย่ ทำไมเราต้องทนแบกงานของทั้งทีมไว้คนเดียว ไม่ได้พักผ่อน เราด่าเขากลับไปบ้าง เขาจะได้รู้ตัว วิธีนี้ไม่ถูกต้องกว่าหรอ แม้เราจะเป็นเด็ก GEN Y ที่ไม่ได้อินกับศาสนามาก แต่เราชอบคำสอนที่ว่า "ทางสายกลาง" แต่จุดปัญหาที่เราสงสัยตรงนี้ทำให้เราไปไม่ถึงค่ะ เราไม่ได้มุ่งหวังว่าตัวเองจะปล่อยวางได้ เราเป็นคนธรรมดา ยังมีกิเลส ไม่ได้ต้องการปล่อยวางทุกสิ่ง ต้องการเพียงเข้าใจในทางสายกลางอย่างถ่องแท้ และทำมันได้ค่ะ

ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่านและขอบคุณสำหรับความคิดเห็นล่วงหน้า หากใครมีคลิป บทความ หรือหนังสืออะไรอยากให้ดู ส่งมาได้นะคะ เรายินดีเปิดใจรับค่ะ