เป็นพนง.กินเงินเดือนหลักหมื่นต้นๆ พื้นฐานเป็นครอบครัวชาวนา ที่เลิกทำนาแล้ว เพราะมีแต่คนชราและขาดแคลนแรงงาน ที่นาหลักสิบไร่ ได้มาในสมัยที่ยังแผ้วถางจับจองได้ ไม่ใช่มีเงินมาซื้อที่ดิน ถือว่าไม่มาก บางคนเจ้าของกิจการนายทุนก็ซื้อที่ดินเป็นร้อยๆไร่
ไม่ใช่ลูกเจ้าของกิจการ เรียนกลางๆ หน้าที่การงานก็มีการขวนขวายแข่งขันถึงได้งาน ทำงานก็พอกลางๆ เป็นลูกน้องเขา 
แต่ก็โดนขัดแข้งขัดขา พูดจาให้คนอื่นเข้าใจผิด ดูเป็นคนไม่ดี บางทีแม้แต่แม่เราก็เชื่อ ตกเป็นเหยื่อ ขายที่ดินได้ เกิดมาไม่เคยได้จับเงินแสน ก็หมดภายในพริบตา ไม่ได้คืน ไม่ได้ใช้ เสียทั้งที่ดินทั้งเงิน 
คนอื่นคิดและไปพูดว่าชีวิตเราแสนสุขสบาย มีเงิน ไม่เห็นต้องทำอะไร ไม่ใช้เงิน ทำไมถึงได้อะไรมาง่ายๆ เข้ามายุ่งมาแย่งชิง ข้าวของเครื่องใช้ อสังหา สังหา พยายามนำของๆเราไปเป็นของเขา  อยากได้อยากมีแบบเรา คิดว่าเราอยู่เฉยๆสบายเกินไป
กลัวเราทำงานน้อยกว่า แล้วเค้าทำงานมากกว่า บางคนเค้าว่างนั่งหลับ บางคนขายของในเวลางานในที่ทำงาน นั่งคุยนั่งนินทาเสียงดัง จนบางทีผู้บริหารนั่งห้องข้างๆ มีแขก กระแทกปิดหน้าต่างใส่ คนไม่มีคุณภาพมีเยอะ ต้องโละคัดคน รอให้หมดเวลางาน พอเรางานยุ่งพิมงานก็พูดไม่ได้ยินเสียงพูด นั่งหลับในรึเปล่า ไม่ทำงานหรอกมั่วแต่นั่งสั่งของออนไลน์  พอไม่มีของที่สั่งมาเลยตามที่เค้าพูด ก็บอกนั่งแชตเล่น ส่วนตัวเขางานเยอะมากทำหลายงานยุ่งมากเอางานไปให้เราและคนอื่นทำ และเข้าหาหัวหน้างาน  นำของมาให้
พ่อแม่ไม่เคยใช้ทำงานอะไร ชีวิตสบายกว่า เพราะฉะนั้น ก็ต้องพูดและทำ ถ้าไม่รีบแย่งรีบเอามาคนอื่นก็มาแย่งไปอยู่ดี จะใช้ทีซื้อที ตั้งแต่ของราคาหลักสิบของเก่า ของบางอย่างมูลค่าหลักพันหมื่นมันก็ไม่ไหวเก็บเงินกว่าจะซื้อได้ แล้วก็ต้องมาหมดเงินไปแบบนี้
ชีวิตประจำวัน ต้องเจอคนแบบหวานคู่เวร แต่ซับซ้อนกว่านั้นเยอะ และก็ไม่ได้มีที่มามีเหตุผลแบบหวานต้องเป็นเช่นนั้น