สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 18 ปี พ่อแม่เราทำงานอย่างหนักเพื่อเราค่ะ ร่างกายพ่อกับแม่เราไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะแม่ แม่เราทำงานต่างจังหวัดอยู่คนละบ้านกับพ่อและเรา แม่เราอยู่คนเดียว ร่างกายก็ไม่แข็งแรงเพราะไม่ทานเนื้อสัตว์เลย เราเป็นห่วงเรื่องสารอาหารมาก ส่วนพ่อเรารับผิดชอบอะไรหลายอย่างมากจึงติดนิสัยชอบหักโหม ทำงานหนักเกินไป หลายครั้งที่กลับมาก็จะดูหมดเรี่ยวหรือเป็นลมอยู่บ่อยๆ เพราะไม่ค่อยทานข้าวด้วย
เกือบๆอีก 2 อาทิตย์ เรากำลังจะไปเรียนมหาลัย ซึ่งจากที่บ้านและม.ห่างไกลกันมากๆ ถึงแม้ที่บ้านเราจะมีพี่ๆกับน้องที่อยู่บ้านเดียวกับพ่อ แต่เราก็ยังเป็นห่วงทั้งพ่อและแม่อยู่ค่ะ เรากลัวว่าพวกเขาจะหักโหมเกินไปเพราะเรา เราอยากให้พวกเขาอยู่นานๆค่ะ
การที่เราไปอยู่มหาลัยสิ่งของบางอย่างเราก็อดได้ บางทีของจำเป็นต่อการเรียนเราก็ขอไม่ เราพยายามใช้ในสิ่งที่เรามี 3 ปีกว่าๆ และไม่ขอเงินถ้าของที่เรามียังไม่พังหนังๆ แต่พอตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องใช้จริงๆ พวกของจำเป็นต่างๆ แม้เราพยายามหลีกเลี่ยงแต่เขาก็มักจะบอกว่า ของมันจำเป็นต้องมีแล้ว ถ้าไม่มีมันจะลำบาก ซึ่งเราก็รู้สึกแย่ที่พวกเขาต้องเหนื่อยเพราะเราอีกแล้ว และรู้สึกผิดประกอบกับแอบคิดว่าถ้าเราขอตั้งแต่แรก ขอตั้งแต่เนิ่นๆ มันจะดีกว่าต้องซื้อของหลายอย่างในคราวเดียวมั้ยนะ?
เราวางแผนจะทำงานระหว่างเรียน เก็บเงินจากค่าขนม ตั้งใจเรียนและขอทุนการศึกษา ทำในสิ่งที่จะแบ่งเบาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และถ้าเรียนจบแล้วก็เราอยากทำงานหาเงินให้เยอะๆ เอาเงินให้พ่อกับแม่เราเยอะๆ พวกเขาจะได้หันมาใช้เงินเพื่อตัวเองบ้าง ไม่ต้องเหนื่อยและดิ้นรนให้เราอีก อยากให้พวกเขามีเวลาดูแลตัวเองให้มากๆ ไม่ต้องทำงานหนัก เราอยากเป็นฝ่ายซื้อของชอบให้พวกเขาบ้าง อยากให้พวกเขายิ้มอย่างมีความสุขเพราะเขามีความสุข ไม่ใช่เพราะเห็นเราสุขสบายหรือเราได้สิ่งที่เราต้องการ ส่งเราตามเป้าหมาย พวกเขาก็พอใจแล้ว
มันอาจจะแปลกแต่แค่เราคิดภาพว่าเราทำงานได้เงินเยอะๆ เป็นฝ่ายพาพวกเขาไปกินของอร่อยๆ เห็นพวกเขาสุขภาพดี มีเวลาพักผ่อนยิ้มเพราะมีตัวเองมีความสุข เราแค่นึกภาพ เราก็รู้สึกดีมากๆ อยากให้เวลาในอนาคตเหล่านี้ถึงเร็วๆ
แต่เราก็แอบกลัว กลัวว่าทุกอย่างจะสายเกินไป กลัวว่าพวกเขายังไม่สุขสบาย ตอนนี้พ่อกับแม่เราก็อายุ 52 ปีแล้ว กว่าเราจะเรียนจบก็อีก 4 ปี ทำงานมีประสบการณ์ได้เงินเดือนเยอะๆก็ต้องใช้เวลา กว่าจะถึงเวลานั้นพ่อกับแม่เราจะอายุเท่าไหร่ เราจะได้เห็นพ่อกับแม่เราสุขสบายมั้ย พวกเขาจะอยู่นานๆให้เราได้มีเงินเยอะๆ เป็นฝ่ายดูแลพาพวกเขาไปเที่ยว พากินของอร่อยๆด้วยกันได้รึเปล่านะ เราอยากให้พวกเขาอายุยืนนานมากๆเลย
กระทู้นี้คงไม่ต่างจากการระบายความรู้สึก แต่เราก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่อ่านจนจบ มีใครเคยรู้สึกเหมือนเราบ้างคะ แล้วจัดการกับความรู้อย่างไร ขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนความรู้สึกและคำแนะนำนะคะ หากเราติดแท็กผิดสามารถทักท้วงได้เลยค่ะ ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีนะคะ
เคยเป็นห่วงพ่อแม่เพราะเขาเหนื่อยเพราะตัวเราเองกันมั้ยคะ? อยากให้พวกเขามีชีวิตอย่างสุขสบายและอายุยืนนาน
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 18 ปี พ่อแม่เราทำงานอย่างหนักเพื่อเราค่ะ ร่างกายพ่อกับแม่เราไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะแม่ แม่เราทำงานต่างจังหวัดอยู่คนละบ้านกับพ่อและเรา แม่เราอยู่คนเดียว ร่างกายก็ไม่แข็งแรงเพราะไม่ทานเนื้อสัตว์เลย เราเป็นห่วงเรื่องสารอาหารมาก ส่วนพ่อเรารับผิดชอบอะไรหลายอย่างมากจึงติดนิสัยชอบหักโหม ทำงานหนักเกินไป หลายครั้งที่กลับมาก็จะดูหมดเรี่ยวหรือเป็นลมอยู่บ่อยๆ เพราะไม่ค่อยทานข้าวด้วย
เกือบๆอีก 2 อาทิตย์ เรากำลังจะไปเรียนมหาลัย ซึ่งจากที่บ้านและม.ห่างไกลกันมากๆ ถึงแม้ที่บ้านเราจะมีพี่ๆกับน้องที่อยู่บ้านเดียวกับพ่อ แต่เราก็ยังเป็นห่วงทั้งพ่อและแม่อยู่ค่ะ เรากลัวว่าพวกเขาจะหักโหมเกินไปเพราะเรา เราอยากให้พวกเขาอยู่นานๆค่ะ
การที่เราไปอยู่มหาลัยสิ่งของบางอย่างเราก็อดได้ บางทีของจำเป็นต่อการเรียนเราก็ขอไม่ เราพยายามใช้ในสิ่งที่เรามี 3 ปีกว่าๆ และไม่ขอเงินถ้าของที่เรามียังไม่พังหนังๆ แต่พอตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องใช้จริงๆ พวกของจำเป็นต่างๆ แม้เราพยายามหลีกเลี่ยงแต่เขาก็มักจะบอกว่า ของมันจำเป็นต้องมีแล้ว ถ้าไม่มีมันจะลำบาก ซึ่งเราก็รู้สึกแย่ที่พวกเขาต้องเหนื่อยเพราะเราอีกแล้ว และรู้สึกผิดประกอบกับแอบคิดว่าถ้าเราขอตั้งแต่แรก ขอตั้งแต่เนิ่นๆ มันจะดีกว่าต้องซื้อของหลายอย่างในคราวเดียวมั้ยนะ?
เราวางแผนจะทำงานระหว่างเรียน เก็บเงินจากค่าขนม ตั้งใจเรียนและขอทุนการศึกษา ทำในสิ่งที่จะแบ่งเบาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และถ้าเรียนจบแล้วก็เราอยากทำงานหาเงินให้เยอะๆ เอาเงินให้พ่อกับแม่เราเยอะๆ พวกเขาจะได้หันมาใช้เงินเพื่อตัวเองบ้าง ไม่ต้องเหนื่อยและดิ้นรนให้เราอีก อยากให้พวกเขามีเวลาดูแลตัวเองให้มากๆ ไม่ต้องทำงานหนัก เราอยากเป็นฝ่ายซื้อของชอบให้พวกเขาบ้าง อยากให้พวกเขายิ้มอย่างมีความสุขเพราะเขามีความสุข ไม่ใช่เพราะเห็นเราสุขสบายหรือเราได้สิ่งที่เราต้องการ ส่งเราตามเป้าหมาย พวกเขาก็พอใจแล้ว
มันอาจจะแปลกแต่แค่เราคิดภาพว่าเราทำงานได้เงินเยอะๆ เป็นฝ่ายพาพวกเขาไปกินของอร่อยๆ เห็นพวกเขาสุขภาพดี มีเวลาพักผ่อนยิ้มเพราะมีตัวเองมีความสุข เราแค่นึกภาพ เราก็รู้สึกดีมากๆ อยากให้เวลาในอนาคตเหล่านี้ถึงเร็วๆ
แต่เราก็แอบกลัว กลัวว่าทุกอย่างจะสายเกินไป กลัวว่าพวกเขายังไม่สุขสบาย ตอนนี้พ่อกับแม่เราก็อายุ 52 ปีแล้ว กว่าเราจะเรียนจบก็อีก 4 ปี ทำงานมีประสบการณ์ได้เงินเดือนเยอะๆก็ต้องใช้เวลา กว่าจะถึงเวลานั้นพ่อกับแม่เราจะอายุเท่าไหร่ เราจะได้เห็นพ่อกับแม่เราสุขสบายมั้ย พวกเขาจะอยู่นานๆให้เราได้มีเงินเยอะๆ เป็นฝ่ายดูแลพาพวกเขาไปเที่ยว พากินของอร่อยๆด้วยกันได้รึเปล่านะ เราอยากให้พวกเขาอายุยืนนานมากๆเลย
กระทู้นี้คงไม่ต่างจากการระบายความรู้สึก แต่เราก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่อ่านจนจบ มีใครเคยรู้สึกเหมือนเราบ้างคะ แล้วจัดการกับความรู้อย่างไร ขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนความรู้สึกและคำแนะนำนะคะ หากเราติดแท็กผิดสามารถทักท้วงได้เลยค่ะ ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีนะคะ