จดหมายจากพระจันทร์

# ตะวัน ค่อยคล้อย ลับขอบฟ้า น้ำตา เอ่อล้น จนรินไหล เปียกคราบ ที่พึ่ง แห้งเหือดไป หวนให้ ถึงรัก ที่จากลา # เหม่อมอง ท้องฟ้า เริ่มสลัว จิตรัว เจียนขาด ด้วยโหยหา แม้นจันทร์ ลอยเคลื่อน พร้อมดารา แต่

ฉันจะฝันถึงเธอ  ตะวันลับลาส่งฟ้า มืดมน  ใจย่อมเงียบเหงาทน       เปลี่ยวคว้าง ยามเธอเมื่อลาจน        

ขาดกานท์กลอนสุนทรคอยกล่อมเกื้อ ช่างเหมือนเนื้อเครือกายแห้งหาบโหย พิปริตแปรปรวนดิ้นแดโดย ครวญครางโพยภัยพบเพี้ยงจะขาดใจ ไร้ตะวันพลันโลกช่างมืดหม่น ไร้จันทร์ยลชมสกาวพร่างพราวใส ฟ้าว่างเปล่าเหงาชืดจืดจับ

งามจันทร์เสี้ยวเอี้ยวแขวนแดนฟากฟ้า ทอประกายลงมายังโลกหล้า เกิดแสงเงาเค้าลางหลั่นเหลื่อมตา ทัศนามิรู้เบื่อเชื้อเชิงจันทร์ เนรมิตหนุนเนื่องน้ำขึ้นลง ทรนงทิศลีลาศองอาจผัน สร้างสมดุลฤดูกาลม่านคืนวัน เอ๊!

บทที่ 1 : เสียงลมหายใจของภูผาหมอกขาวลอยอ้อยอิ่ง ราวกับลมหายใจของภูเขาที่ไม่เคยสิ้นสุดทุกสายหมอก โอบล้อมซ่อนความลับที่ไม่มีใครรู้เงียบงันปกคลุม เหมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปชั่วขณะแต่ความเงียบนั้น กลับดังกว

O ให้เราสองขาดกันแต่วันนี้ อย่าได้มีหัวใจอาลัยหา ความรู้สึกอ่อนหวานมันด้านชา ปรารถนาคงเหลือ .. เพียงเพื่อลืม O อัสดงคต .. ดวงรพี .. คล้ายรีรอ จะทอดทอสุรภาพ .. ให้ปลาบปลื้ม ก่อนโอนแสงดาวกระพริบให้หยิบ

ทานตะวันเฝ้าหมายปองจ้องอาทิตย์ หวังเพียงสิทธิ์ชิดใกล้กลับปั่นป่วน ชะตารักขมขื่นกลืนรัญจวน คิดคร่ำครวญทีท่าเธอสะท้านใจ ท่ามร้อนแดดแผดเผาบรรลัยกัลป์ จะพร้อมหันสมัครภักดิ์เจ้าไถง มีคืนวันดีดีไม่ผละไกล ต