เราควรต้องทำตัวยังงัยคะ การมีพี่น้องหลายๆคนมันดีจริงหรอ

ตั้งแต่เกิดมาเราก็รู้สึกดีที่มีพี่น้องเยอะๆนะเราคิดว่าเราโชคดี  แต่ความรู้สึกนั้นมันก็เริ่มหายไปจนวันที่เราขึ้นมหาลัย จนทำงาน ความแข่งขันกัน เปรียบเทียบกันในบ้าน ทั้งป้าๆน้าๆ แม่ และญาตคนอื่นๆก็เกิดขึ้น ถ้าเราเด่น เราดี เราเก่ง เราซิกแซกเอาตัวรอดไปได้ไกลได้ก็จะถือว่า ก้าวข้ามผ่านคำทับถม เปรียบเทียบนี้ได้ เราบอกตามตรงเราเหนื่อยทุกครั้งที่มีการรวมญาต เราเบื่อทุกครั้งที่มีคนได้ทำงานที่ดีๆ ตำแหน่งดีๆ สอบติดดีๆ เราไม่ได้อิจฉา แต่มันเป็นความรู้สึกว่า ถ้าเหลือเราคนเดียวในบ้านที่ยังไม่ได้มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยังไม่ได้ไปไกลเหมือนคนอื่น ญาติๆพี่น้องก้อจะมาเปรียบเทียบ กะแนะกะแน กัน พี่น้องเราเค้าไม่สนใจคำว่าเป็นพี่น้องหรอกนะคะ พี่น้องบ้านเรามันคือการแข่งกันไปให้ไกลที่สุด ให้เด่นที่สุด ให้ดีที่สุด เราโคดเบื่อคำว่าพี่น้องเลย แต่ก็อย่างว่า เราทำดีที่สุดได้แค่นี้จริงๆ เราเก่งได้แค่นี้จริงๆ เราคงไม่ต้องไปอธิบายหรือบอกใครหรอกเนาะว่า เราทำเต็มที่แล้ว แค่เรารู้ตัวเองว่าทำเต็มที่ได้แค่นี้ก็ดีละ เราเคยบอก เคยอธิบายละ แต่ไม่มีใครฟังเราเลยว่าเราทำเต็มที่แล้วจริงๆ ไม่มีใครอยู่ข้างเราเลย เราต้องสู้และอยู่ข้างตัวเองคนเดียว เราลืมบอกไปเราเป็นคนที่3ที่ใพี่ๆก่อนหน้าได้ดีกันละ คนหลังๆต่อจากเราก็ได้ดีบางคน สาวนบางคนกำลังได้ดี อีกคนก็เงินเดือนดี แต่เราเงินเดือนน้อย ตำแหน่งก็ไม่ดี มันเลยทำให้หลายคนมองว่าอะไรเนี่ยเป็นพี่ แต่ให้น้องๆไปไกลกว่า ตอนนี้กลายเป็นว่าเราเป็นคนสุดท้ายที่บ้านพูดถึงเรื่องงาน เราเลยคิดว่าการมีพี่น้องที่คนบอกว่ามีพี่น้องเยอะๆอบอุ่นดี มันจริงหรอ ทำไมเราไม่รับรู้ความรู้สึกนั้นเลย เราว่าเราเบื่อมากไม่เห็นมีน้องคนไหนเห็นหัวเราเลย เราอยากเฟดออกมาจากตรงนี้จริงๆ