เราเป็นน้องคนสุดท้อง ทำงานอยู่บ.ชั้นนำต่างชาติ ตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการ  พี่น้องรับราชการกันหมด ตั้งแต่เล็กจนโต จะถูกพ่อแม่เปรียบเทียบกับพี่น้องอยู่เสมอ ว่าเราไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆ เปรียบเทียบแม้กระทั่งการทำกับข้าว สู้คนนั้นไม่ได้ ไม่เก่งเหมือนคนนี้ ส่วนงานเค้าไม่เคยภูมิใจในงานของเราเลย ในส่วนของพี่น้อง มักจะชอบใช้คำพูดตำหนิเราแรงๆอยู่เสมอ ฉลาดน้อยบ้าง โง่บ้าง เราจะกลับบ้านปีละ1ครั้ง เพราะเบื่อการถูกเปรียบเทียบ ครั้งนี้ก็เหมือนทุกครั้ง เรารู้สึกเสียใจและน้อยใจมาก แต่แม่ไม่เข้าใจ หาว่าเราคิดเล็กคิดน้อย หาว่าเราชอบทำตัวให้คนหัวเราะเยาะได้ เรื่องเพิ่งเกิดขึ้น เราเลยจองตั๋วเครื่องบินกลับทันที ถึงแม้ราคาจะแพงแสนแพง แต่เราทำใจไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าทุกคนจะโกรธเราแค่ไหนที่เราหนีกลับ แต่เรารู้สึกว่า ไม่มีเราตรงนี้น่าจะดีกว่า พ่อแม่เรารักหลาน เข้าข้างหลานทุกอย่าง(หลานเราทำงานราชการเหมือนกัน) ถึงขั้น หลานเก่งและฉลาดกว่าเราไปแล้ว ไม่มีเราอยู่ตรงนี้น่าจะดีกว่า แต่เราโชคดีที่มีแฟนมี่คิยให้กำลังใจและอยู่ข้างเราเสมอ