ตามชื่อหัวข้อเลย แต่พ่อรักแม่ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงว่าพ่อรักแม่คนเดียวแล้วไม่มีเรื่องชู้สาวนะ แต่ผมหมายถึง พ่อที่รักแค่แม่คนเดียว แต่ไม่สนใจลูกเลย
มีเหตุการณ์มากมายที่ทำให้ผมเข้าใจแบบนั้น เพราะไม่ว่าผมจะทำอะไรมันก็จะไม่ถูกตาไม่ถูกใจจนต้องทะเลาะมีปากเสียงขึ้น เช่น
เหตุการณ์ง่ายๆ อย่างผมออกความเห็นเกี่ยวกับการสอบมหาลัยที่มันโครตยาก และถูกญาติๆกดดัน ผมก็เลยออกความเห็นว่าคนเรารับแรงกดดันไม่เท่า แค่นั้น เช้าวันต่อมา แม่ผมถามว่าจะเอาอะไรในห้องไหมก่อนจะปิดล็อคประตู ผมก็ตอนน้ำเสียงปกติว่า ปิดสิ ผ่านไปไม่ถึงชม. พ่อผมเดินตรงมาแล้วมองจ้องเขม็งผมพร้อมกับบอกว่า "พูดตะโกนใส่แม่ไปแบบนั้นได้ยังไงห่ะ" ผมในตอนนั้นก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถามว่า พูดอะไร? แบบเสียงปกติ แต่เจาก็อารมณ์ขึ้นหนัก บอกว่า "รู้ไหมแม่แกเสียใจขนาดไหนที่แกตะโกนบอกแม่ปิดประตูว่า ปิดสิ แกพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง" ผมคิดในใจ ห่ะ???? ตะโกน? อะไรว่ะ พอบอกว่าไม่ได้ตะโกน เขาก็ไม่ฟังผม พร้อมดึงเอาเรื่องความคิดที่ผมบอกว่าคนเรารับความกดดันไม่เท่ากันมาพูดแล้วเจาบอกผมว่า "ถ้าการสอบหมอหรือมหาลัยมันยากนักก็ไม่ต้องสอบ! ไม่ได้บังคับกดดันสักหน่อย" เขาตะโกนออกมาแบบนั้น ผมทำได้แค่ยืนน้ำตานองหน้าเพราะผมกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ทั้งน้ำเสียง หน้าตาของคนตรงหน้าที่ชื่อว่าพ่อ และเรื่องราวที่เขากรอกหูทุกวันว่า อยากให้ผมเป็นหมอ และถ้าถามผมว่าทำไมเขาปรี๊ดแตก เพราะแม่ผมร้องไห้บอกว่าผมกล่าวหาว่าพ่อแม่บังคับผม เอ้า ก็จริง แต่ผมไม่ได้บอกนะ ผมแค่บอกกว้างๆว่าคนเรารับความกดดันไม่เท่ากันแค่นั้น สุดท้ายพอจบ ผมก็เดินเข้าห้องไปร้องไห้เงียบๆ ส่วนพ่อก็เดินไปปลอบแม่
อีกเรื่องแล้วกัน วันนั้นคือ วันที่ควรมีความสุ แต่มันเกิดเรื่องเพียงแค่เรื่องกับข้าวที่แม่ถามว่าจะเก็บไว้ไหม ผมก็ตอบไปว่า ไม่เอา ไม่หิว แค่นั้น แม่ผมก็ตื้อ จนพ่อผมเดินเข้ามาได้ยิน บอก รำคาญแม่ลูกคู่นี้ จะขึ้นเสียงใส่แม่อะไรนักหนา ผมก็งงอีก อะไรว่ะ ผมทำอะไรอีก เสียงก็เหมือนเดิม มันจะอะไรอีก จบด้วยแม่ร้องไห้และพ่อก็ปลอบแม่ตามเดิม ทิ้งผมน้ำตาคาเบ้าทำเป็นนอนคนเดียว สักพัก แม่เดินมาบอก "แม่รักลูกนะ" อื้ม ครับ พร้อมกับกอดผมที่นอนร้องไห้คลุมโปง แม่ผมก็ร้องไห้ไม่หยุดหย่อน ผมก็ทำได้แค่บอกแม่ว่า" อย่าร้องเลย เดี๋ยวพ่อด่าผมอีก" ครับ ตามนั้น
และมีอีกหลายๆเรื่องที่ผมโดนพ่อแอบด่ากับแม่ถึงสิ่งที่ผมได้ทัเงที่ผมไม่ได้ขอ อย่าง แอร์ แม่ผมเปิดให้ทั้งที่ผมไม่ได้ขอเพราะเรียน พ่อผมก็ด่าประมาณว่า วันๆมันไม่ทำอะไรจะดูแลมันทำไมนักหนา แอร์จะเปิดให้มันทำไม
ผมเจออะไรหลายเรื่องมาก ได้แต่เก็บเอาไว้ พวกท่านบอกมีอะไรปรึกษาได้ แต่ก็ตบท้ายที่การผมโดนด่ายับ พ่อผมยังมาบอกผมอีกว่า ครอบครัวเราดีสุดแล้ว ไม่ก็ อย่าเป็นซึมเศร้านะ มีอะไรบอก
เห้อ ผมไม่รู้จะจัดการตัวเองยังไง แต่เอาเถอะ ผมแค่มาหาที่ระบาย ถ้าได้คำแนะนำได้ ขอขอบคุณล่วงหน้ารวมถึง ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านนะครับ
ใครมีครอบครัวที่พ่อรักแค่แม่มั๊ย?
มีเหตุการณ์มากมายที่ทำให้ผมเข้าใจแบบนั้น เพราะไม่ว่าผมจะทำอะไรมันก็จะไม่ถูกตาไม่ถูกใจจนต้องทะเลาะมีปากเสียงขึ้น เช่น
เหตุการณ์ง่ายๆ อย่างผมออกความเห็นเกี่ยวกับการสอบมหาลัยที่มันโครตยาก และถูกญาติๆกดดัน ผมก็เลยออกความเห็นว่าคนเรารับแรงกดดันไม่เท่า แค่นั้น เช้าวันต่อมา แม่ผมถามว่าจะเอาอะไรในห้องไหมก่อนจะปิดล็อคประตู ผมก็ตอนน้ำเสียงปกติว่า ปิดสิ ผ่านไปไม่ถึงชม. พ่อผมเดินตรงมาแล้วมองจ้องเขม็งผมพร้อมกับบอกว่า "พูดตะโกนใส่แม่ไปแบบนั้นได้ยังไงห่ะ" ผมในตอนนั้นก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถามว่า พูดอะไร? แบบเสียงปกติ แต่เจาก็อารมณ์ขึ้นหนัก บอกว่า "รู้ไหมแม่แกเสียใจขนาดไหนที่แกตะโกนบอกแม่ปิดประตูว่า ปิดสิ แกพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง" ผมคิดในใจ ห่ะ???? ตะโกน? อะไรว่ะ พอบอกว่าไม่ได้ตะโกน เขาก็ไม่ฟังผม พร้อมดึงเอาเรื่องความคิดที่ผมบอกว่าคนเรารับความกดดันไม่เท่ากันมาพูดแล้วเจาบอกผมว่า "ถ้าการสอบหมอหรือมหาลัยมันยากนักก็ไม่ต้องสอบ! ไม่ได้บังคับกดดันสักหน่อย" เขาตะโกนออกมาแบบนั้น ผมทำได้แค่ยืนน้ำตานองหน้าเพราะผมกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ทั้งน้ำเสียง หน้าตาของคนตรงหน้าที่ชื่อว่าพ่อ และเรื่องราวที่เขากรอกหูทุกวันว่า อยากให้ผมเป็นหมอ และถ้าถามผมว่าทำไมเขาปรี๊ดแตก เพราะแม่ผมร้องไห้บอกว่าผมกล่าวหาว่าพ่อแม่บังคับผม เอ้า ก็จริง แต่ผมไม่ได้บอกนะ ผมแค่บอกกว้างๆว่าคนเรารับความกดดันไม่เท่ากันแค่นั้น สุดท้ายพอจบ ผมก็เดินเข้าห้องไปร้องไห้เงียบๆ ส่วนพ่อก็เดินไปปลอบแม่
อีกเรื่องแล้วกัน วันนั้นคือ วันที่ควรมีความสุ แต่มันเกิดเรื่องเพียงแค่เรื่องกับข้าวที่แม่ถามว่าจะเก็บไว้ไหม ผมก็ตอบไปว่า ไม่เอา ไม่หิว แค่นั้น แม่ผมก็ตื้อ จนพ่อผมเดินเข้ามาได้ยิน บอก รำคาญแม่ลูกคู่นี้ จะขึ้นเสียงใส่แม่อะไรนักหนา ผมก็งงอีก อะไรว่ะ ผมทำอะไรอีก เสียงก็เหมือนเดิม มันจะอะไรอีก จบด้วยแม่ร้องไห้และพ่อก็ปลอบแม่ตามเดิม ทิ้งผมน้ำตาคาเบ้าทำเป็นนอนคนเดียว สักพัก แม่เดินมาบอก "แม่รักลูกนะ" อื้ม ครับ พร้อมกับกอดผมที่นอนร้องไห้คลุมโปง แม่ผมก็ร้องไห้ไม่หยุดหย่อน ผมก็ทำได้แค่บอกแม่ว่า" อย่าร้องเลย เดี๋ยวพ่อด่าผมอีก" ครับ ตามนั้น
และมีอีกหลายๆเรื่องที่ผมโดนพ่อแอบด่ากับแม่ถึงสิ่งที่ผมได้ทัเงที่ผมไม่ได้ขอ อย่าง แอร์ แม่ผมเปิดให้ทั้งที่ผมไม่ได้ขอเพราะเรียน พ่อผมก็ด่าประมาณว่า วันๆมันไม่ทำอะไรจะดูแลมันทำไมนักหนา แอร์จะเปิดให้มันทำไม
ผมเจออะไรหลายเรื่องมาก ได้แต่เก็บเอาไว้ พวกท่านบอกมีอะไรปรึกษาได้ แต่ก็ตบท้ายที่การผมโดนด่ายับ พ่อผมยังมาบอกผมอีกว่า ครอบครัวเราดีสุดแล้ว ไม่ก็ อย่าเป็นซึมเศร้านะ มีอะไรบอก
เห้อ ผมไม่รู้จะจัดการตัวเองยังไง แต่เอาเถอะ ผมแค่มาหาที่ระบาย ถ้าได้คำแนะนำได้ ขอขอบคุณล่วงหน้ารวมถึง ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านนะครับ