ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเลยค่ะ

ตอนนี้มีปัญหาเรื่องเงินหนักมาก แม่ก็มาป่วย ตอนนี้เป็นเหมือนเสาหลักครอบครัว ลำพังตัวเองทำงานประจำเงินเดือน12000 แต่ภาระค่าใช้จ่ายหนักมาก เหนื่อยมากๆ ท้อมากๆ อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะ แม่กับลูกเลย เข้าใจคน

ไม่เคยถามว่าเหนื่อยไหม ไหวไหม เป็นยังไงบ้างไม่เคยให้กำลังใจหรือปลอบใจใดๆ นอกจากคำด่าคำนินทาพอไม่ได้ดั่งใจเอาลูกไปพูดเสียๆหายๆให้คนมองว่าลูกตัวเองไม่ดีทั้งๆที่ลูกพยายามทำทุกวันนี้ก็เพราะอยากให้ครอบครัว

คือเราขอเล่าเป็นสตอรี่สั้นๆนะคะ คือเราเริ่มมีอาการเศร้า เสียใจ ผิดหวัง ในหลายๆเรื่องสะสมมาเป็นเกือบ5ปีได้ค่ะ มันก็มีนะคะช่วงเวลาความสุข เเต่สุดท้ายเราก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิม คือ 1.ตั้งเเต่ม.ต้น เปิดเท

เวลารู้สึกจมดิ่ง​ เหนื่อยท้อไม่อยากอยู่ต่อแต่ก็อยากใช้ชีวิตต่อทำยังไงกันคะ​ เราอายุ20ต้นๆ​ เรียนปี4อยู่นิติราม​ ออกมาหางานพาร์​ท​ไทม์​ทำ​ แอบร้องไห้ทุกวัน​ เหนื่อย​ มันไม่ใช่เหนื่อยงานแต่มันหลายๆอย่าง

เป็นคนคนหนึ่งที่อารมณ์ดีนะเเต่ก่อนทุกวันนี้ไม่ชอบเล่นชอบคุยอยากอยู่คนเดียว ชีวิตมันดิ่งมากเลยตอนนี้ไม่รู้ทำไง

ตอนนี้เราเหนื่อยและท้อกับงานมากๆ เราขายอาหารตามสั่งเป็นรถเข็น อาชีพเสริมขายดอกไม้ออนไลน์ เงินเก็บก็มีอันน้อยนิดตอนนี้เครียดและกดดันกับตัวเอง พยายามคิดหารายได้หลายๆช่องทางแต่ด้วยเรื่องเวลาจึงทำให้ไม่สา

ประมาณ ม.3 พ่อกับเเม่เราเลิกกัน ​​รู้สึกว่าชีวิตช่วงนั้นลำบากสุดๆเลยค่ะ เราเลยมีความคิดมุ่งมั่นว่าถ้าอายุ 18 เมื่อไหร่จะทำงานหาเงิน จะได้ไม่ลำบาก พอพ่อของเราเริ่มต้้งตัวได้ ​ก็ชวนให้ไปทำงานด้วยกัน ระ

ในวันที่พายุเข้ามา ในวันที่ฉันไม่พร้อมจะสู้กับมัน บางครั้ง เราอาจใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เลือกทำดี พูดดี คิดดี แต่แล้ววันหนึ่ง… พายุก็เข้ามา ไม่มีคำเตือน ไม่มีร่องรอยล่วงหน้า มันเหมือนมีใครสัก