ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเลยค่ะ

สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอยู่ม.5 เทอม2 ผมรู้สึกผิดที่เลือกเรียนวิทย์คณิตครับ ตอนม.ต้นอยู่สายศิลป์มาครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยท้อมากครับ มันไม่ใช่ทางเลยครับ ผมจะชอบไปทางศิลมากกว่าครับ คะแนนพวก วิทย์ คณิต เคม

​ทำอะไรก็ผิด จะปรึกษาใครก็ไม่มีใครที่จะเข้าใจเรา อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก มันเจ็บสุดๆ เพื่อน คนที่รักจัก ญาติพี่น้อง แท่กระทั้งพ่อแม่ ก็ไม่เคยเชื่อผมหรือรับฟังอะไรเลย พยามจะทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จสักอย่

ช่วงนี้ เราเป็นอะไรไม่รู้ :บางวันก็ดิ่ง บางวันก็สนุก บางวันก็นิ่ง บางวันก็เบลอ งงกับตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เหนื่อย ท้อ ไม่ได้มีความสุขเหมือนที่เคยเป็น ถ้าวันนี้มีความสุข แล้วจุ่ๆๆ มันมีอะ

เราท้องได้6เดือนแล้วค่ะแต่ท้องใหญ่มากๆ ยังคงทำงานอยที่ร้านกาแฟ เหนื่อยกับงานสุดๆเลยค่ะ ยืนทั้งวันเดินทั้งวันสองสามวันมานี่รู้สึกกลับถึงบ้านแล้ว เหนื่อยจนร้องไห้เลย จะหยุดพักก็ไม่ได้ ท้อมากๆๆ บางทีก็ร

ไม่เคยถามว่าเหนื่อยไหม ไหวไหม เป็นยังไงบ้างไม่เคยให้กำลังใจหรือปลอบใจใดๆ นอกจากคำด่าคำนินทาพอไม่ได้ดั่งใจเอาลูกไปพูดเสียๆหายๆให้คนมองว่าลูกตัวเองไม่ดีทั้งๆที่ลูกพยายามทำทุกวันนี้ก็เพราะอยากให้ครอบครัว

สวัสดีค่ะ เบื้องต้นเราก็ทำกระทู้สนทนานี้มาเพราะอยากระบายปัญหาส่วนตัวเล็กน้อย เราอายุ 18 ปีค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ปวช. ปีที่ 2 เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย โดยที่ทางบ้านไม่ได้ช่วยส่งให้เลย เราเข้าใจดีและพยายา

คือเราขอเล่าเป็นสตอรี่สั้นๆนะคะ คือเราเริ่มมีอาการเศร้า เสียใจ ผิดหวัง ในหลายๆเรื่องสะสมมาเป็นเกือบ5ปีได้ค่ะ มันก็มีนะคะช่วงเวลาความสุข เเต่สุดท้ายเราก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิม คือ 1.ตั้งเเต่ม.ต้น เปิดเท

เป็นคนคนหนึ่งที่อารมณ์ดีนะเเต่ก่อนทุกวันนี้ไม่ชอบเล่นชอบคุยอยากอยู่คนเดียว ชีวิตมันดิ่งมากเลยตอนนี้ไม่รู้ทำไง

ตามหัวข้อคำถามนะคะอยากรู้วิธีสร้างกำลังใจให้กับตัวเองค่ะ เวลาที่ท้อ เหนื่อยล้า สิ้นหวัง เราจะหากำลังใจจากไหนได้บ้าง??