ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเลยค่ะ

สวัสดีค่ะ เบื้องต้นเราก็ทำกระทู้สนทนานี้มาเพราะอยากระบายปัญหาส่วนตัวเล็กน้อย เราอายุ 18 ปีค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ปวช. ปีที่ 2 เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย โดยที่ทางบ้านไม่ได้ช่วยส่งให้เลย เราเข้าใจดีและพยายา

ไม่เคยถามว่าเหนื่อยไหม ไหวไหม เป็นยังไงบ้างไม่เคยให้กำลังใจหรือปลอบใจใดๆ นอกจากคำด่าคำนินทาพอไม่ได้ดั่งใจเอาลูกไปพูดเสียๆหายๆให้คนมองว่าลูกตัวเองไม่ดีทั้งๆที่ลูกพยายามทำทุกวันนี้ก็เพราะอยากให้ครอบครัว

เลิกไม่ได้หรอกตายไปกับบุหรี่แหละ ทุกครั้งที่จะเลิกก็เจอแบบนี้เราเคยเลิกมาครั้งนึงแล้วนะเพราะไม่มีใครรู้ และไม่มีแรงกดดันตอนนี้ท้อใจมากๆแต่ก็ลดลงมาเยอะแล้ว จากที่สูบวันละ2-3ซองทุกวันนี้ลดลงเหลือ1ซองนึง

เราขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะเรารู้สึกเครียดแล้วก็เหนื่อยมากๆต้องบอกก่อว่าเราอายุแต่เราทำงานเลี้ยงตัวเองมาได้2ปีกว่าแล้วจริงๆเราอยู่กับครอบครัวค่ะแต่ที่บ้านเราปล่อยปะละเลยเราระดับนึงเลยเราหาเงินใช้เองจ่า

คือเราขอเล่าเป็นสตอรี่สั้นๆนะคะ คือเราเริ่มมีอาการเศร้า เสียใจ ผิดหวัง ในหลายๆเรื่องสะสมมาเป็นเกือบ5ปีได้ค่ะ มันก็มีนะคะช่วงเวลาความสุข เเต่สุดท้ายเราก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิม คือ 1.ตั้งเเต่ม.ต้น เปิดเท

เป็นคนคนหนึ่งที่อารมณ์ดีนะเเต่ก่อนทุกวันนี้ไม่ชอบเล่นชอบคุยอยากอยู่คนเดียว ชีวิตมันดิ่งมากเลยตอนนี้ไม่รู้ทำไง

การที่เราพยายามทำทุกอย่างให้มันดีที่สุด แต่คนบ้างคนกลับไม่เห็นค่าของเรา กลับมองข้ามทุกสิ่งที่เราทำ ไม่ให้ความสำคัญกับมัน เราเหนื่อยมากตอนเช้านี้รู้สึกไม่อยากทำไรเลย กำลังใจไม่มีมีแต่แรงตัดพ้อ บางครั้ง

ตอนนี้มีปัญหาเรื่องเงินหนักมาก แม่ก็มาป่วย ตอนนี้เป็นเหมือนเสาหลักครอบครัว ลำพังตัวเองทำงานประจำเงินเดือน12000 แต่ภาระค่าใช้จ่ายหนักมาก เหนื่อยมากๆ ท้อมากๆ อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะ แม่กับลูกเลย เข้าใจคน

เหมือนตื่นเช้าทำงานกินข้าวนอนตื่นทำงานกินข้าวนอน เหมือนเหนื่อยไม่อยากทำงาน รู้สึกขี้เกลียด ไม่มีกำลังใจ เหมือนท้อ ล้า ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรสักอย่าง อยากมีอาชีพ เป็นนายตัวเองไม่อยากเป็นลูกจ้าง