ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเลยค่ะ

เราขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะเรารู้สึกเครียดแล้วก็เหนื่อยมากๆต้องบอกก่อว่าเราอายุแต่เราทำงานเลี้ยงตัวเองมาได้2ปีกว่าแล้วจริงๆเราอยู่กับครอบครัวค่ะแต่ที่บ้านเราปล่อยปะละเลยเราระดับนึงเลยเราหาเงินใช้เองจ่า

เลิกไม่ได้หรอกตายไปกับบุหรี่แหละ ทุกครั้งที่จะเลิกก็เจอแบบนี้เราเคยเลิกมาครั้งนึงแล้วนะเพราะไม่มีใครรู้ และไม่มีแรงกดดันตอนนี้ท้อใจมากๆแต่ก็ลดลงมาเยอะแล้ว จากที่สูบวันละ2-3ซองทุกวันนี้ลดลงเหลือ1ซองนึง

ไม่เคยถามว่าเหนื่อยไหม ไหวไหม เป็นยังไงบ้างไม่เคยให้กำลังใจหรือปลอบใจใดๆ นอกจากคำด่าคำนินทาพอไม่ได้ดั่งใจเอาลูกไปพูดเสียๆหายๆให้คนมองว่าลูกตัวเองไม่ดีทั้งๆที่ลูกพยายามทำทุกวันนี้ก็เพราะอยากให้ครอบครัว

คือเราขอเล่าเป็นสตอรี่สั้นๆนะคะ คือเราเริ่มมีอาการเศร้า เสียใจ ผิดหวัง ในหลายๆเรื่องสะสมมาเป็นเกือบ5ปีได้ค่ะ มันก็มีนะคะช่วงเวลาความสุข เเต่สุดท้ายเราก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิม คือ 1.ตั้งเเต่ม.ต้น เปิดเท

เราเป็นลูกสาวคนเดียวเคยถูกเลี้ยงมาแบบตามใจเราอยากได้อะไรพ่อแม่หามาให้ได้หมด เราใช้เงินฟุ่มเฟือยมาก ตอนเราอยู่ม.2เทอม2 พ่อกับแม่หาเงินไม่ค่อยได้ พ่อเริ่มให้เงินเราน้อยลงจากที่ได้วันละร้อยก็เหลือ40บาทตอ

อาทิตย์คล้อยลอยต่ำค่ำลงแล้ว ลมพัดแผ่วแว่วกล่อมย้อมอุษา เงาไม้ทอดแนวยาวคราวนิทรา กลบเวลาทั้งวันอันเหนื่อยล้า ฝูงนกน้อยล่องลมกลับรังเร้น สยายเส้นปีกโบยพลอยอ่อนค่า เสียงเจื้อยแจ้วแว่วหายกลางเวหา ดั่งลาท

บางครั้งก็เนอะ ทำงานบางคัร้ง มันก็มีเหนื่อยล้า มีท้อเป็นธรรมดา เราเป็นคน ตจว. ก็มาทำงานในกรุงเทพ อยู่คนเดียว บางครั้ง ความท้อและเหนื่อยเรานั้น ก็ไม่รู้ว่าจะระบายให้ใครฟัง บางครั้งก็อยากมีกำลังใจดีๆ บ

ตอนนี้มีปัญหาเรื่องเงินหนักมาก แม่ก็มาป่วย ตอนนี้เป็นเหมือนเสาหลักครอบครัว ลำพังตัวเองทำงานประจำเงินเดือน12000 แต่ภาระค่าใช้จ่ายหนักมาก เหนื่อยมากๆ ท้อมากๆ อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะ แม่กับลูกเลย เข้าใจคน