ทำไมแม่ไม่เคยจะเข้าใจเราทั้งที่เราพยายามที่จะเข้าใจแม่ตลอด?

เราพยายามที่จะทำให้ดีอยู่เสมอพยายามไม่พูดคำหยาบพยายามทำทุกอย่างที่แม่บอกที่แม่หวังแต่บ้างครั้งเราก็หงุดหงิดในบ้างสิ่งที่แม่ทำ เช่นแค่แม่ถามคำถามที่มันเสียงดังแล้วแสดงออกว่าไม่พอใจแล้วแม่ก็ว่าเราทำไมถึงต้องเถียงแม่กลับแล้วทำไมไม่พูดดีๆทั้งๆที่แม่เป็นคนพูดเสียงดังใส่แสดงอาการที่ไม่พอใจแล้วมาโทษเราคือเราก็พยายามที่จะแสดงความไม่พอใจแต่บ้างครั้งมันก็ทนไม่ได้ แต่แม่เราไม่ใช่คนไม่ดีนะแต่เราแค่รู้สึกว่าเราโกรธไม่ได้หรอเราอ่อนแอไม่ได้หรอเราทำตัวไม่น่ารักในบ้างครั้งในสิ่งที่เราไม่พอใจไม่ได้หรอคือเราต้องดีตลอดเวลาเลยรึไง เราโกรธให้แม่ไม่ได้ใช่ไหมแล้วอีกแม่ก็จะชอบพูดแต่คนอื่นที่ดอยกว่าตัวเองให้เราฟังแล้วก็บอกว่าอย่าทำให้เป็นเหมือนเขานะคือเราจะไปทำทำไหมเราก็รู้ว่าสิ่งที่คนอื่นที่แม่พูดถึงมันไม่ดี เราก็พยายามไม่อคตินะกับแม่นะแต่มันก็ยากที่จะทำให้ไม่อคติ