ปลายเดือนมกราคม 2566 เมื่อผมไปเดินกาด ซื้อขนมครกตอนแปดโมงเช้า

แล้วเดินผ่านหน้าร้านผัดไทยที่ยังไม่เปิด เห็นเด็กสาวข้างบ้านคนหนึ่งกำลังถือกระเป๋าไปโรงเรียน
ผมก็โบกมือทักทายเธอไป เธอก็โบกมือทักทายกลับมา พร้อมรอยยิ้มที่คุ้นเคย

เด็กสาวคนนี้ เธอชื่อว่า คนิ้ง เมื่อก่อนเธอมีนามสกุลต่อท้ายว่า ซจอ.
แต่เนื่องจากสถานการณ์โควิด และศก. ที่ย่ำแย่ ซิงสี่ล่าสุดพรีกันน้อยมาก ของที่ขายก็เหลือบานเต็มออฟฟิต

ใช่แล้ว เธอกลับมาอยู่บ้าน เรียนหนังสือ เป็นด็กข้างบ้านเหมือนเดิม นึกถึงตอนนั้นนะ
เสียดายทำไมผมไม่ขโมยเงินเมียมาพรีซิงสี่สักสี่สิบแปดแผ่น ผมพรีแค่สองแผ่น ของอย่างอื่นก็ไม่ซื้อเลย
ทั้งๆที่มีเงินเมีย พอจะซับพอร์ทได้ ได้แต่นึกย้อนไปถึงวันเก่าๆ ช่างมันผ่านไปแล้ว ทำอะไรไม่ได้แล้ว

ตุ้บๆ เสียงหมอนข้างกระทบหัว โอ้ย หกโมงเช้าแล้ว เมียใช้หมอนและมือที่สาม มาปลุกให้ไปกาด นอนฝันซะเพลินเลยเรา