พอดีขับรถมาแถวถิ่นเดิม เราก็แวะกินร้านรู้จักแถวนั้น
ธรรมดา 70
พิเศษ 80

จำได้ 3 ปีก่อนโควิด ธรรมดา 50 พิเศษ 60
ตามปกติปริมาณร้านนี้ต่อให้เด็กกินปกติก็ไม่อิ่ม แน่นอนเราก็สั่งพิเศษไป
เป็นการกินที่รู้สึกเลยว่า นี่เรากินไปแล้วเหรอแว้
ตอนรอ ก็เห็นโต๊ะข้างๆ ช้อนชามขึ้นมาโกยซุป เราก็คิดละว่า ร้านยังอร่อยเหมือนเดิมแน่นอน (อร่อยจริง)
แต่มานั่งคิดอีกที เข้าใจละ ส่วนนึง มันกินไม่อิ่มนี่เอง เราโง่เอง ดันสั่งแห้ง T T
ก็กินไปชามนึง แล้วก็ขับรถต่อ (ช่วงนี้เหมือนมีอาชีพขับรถ วันนึงขับไม่ต่ำกว่า 4 ชม.)
ขับไปได้เกือบชม. ร่างกายมันบอกว่า ขออะไรกินหน่อยเถอะ
ได้เลย ไม่ไหวเหมือนกัน แวะห้างซูเปอร์มาร์เก็ตที่นึง กินบะหมี่กรอบราดหน้าหมูชิ้นใหญ่ 1 ชิ้น ที่เหลือเศษหมู
แน่นอน ไม่อิ่มอีกอะแหละ แต่ยังดีกว่าร้านแรก แถมถูกกว่าด้วย 60 บ.

สิ่งที่จะบอก คือ รู้สึกแย่ ก็คิดมานานแล้วนะว่า ใครบอกราคาอาหารเมืองไทยถูก ผมนี่จะบอกตลอดว่า ไม่เลย
ราคาต่อจานอะใช่ แต่ปริมาณจานเดียวไม่อิ่มหรอก สุดท้ายคุณก็ต้องเบิ้ล

แต่ตอนนี้นอกจากไม่ถูกแล้ว เบิ้ลก็ยังจะไม่อิ่มอีก

ผมไม่โทษร้านนะ ไม่โทษใครด้วย เข้าใจว่า ทุกอย่างต้นทุนมันขึ้น
แต่ที่จะบอก คือ เตรียมตัวและต้องเตรียมใจ มันยังไม่จบแค่นี้หรอกฮะ