ใครมีพี่โชนของตัวเองบ้างมั้ย?

วันนี้อยากจะแบ่งปันเรื่องราวหนึ่งเรื่อง และก็ถามเ้วยนั้นแหละ 
ตอนนี้เราอายุ 26 แล้ว ย้อนกลับไปเมื่อ15ปีก่อน 
ได้เห็นเด็กผช.คนนึงผ่านรูปถ่าย รู้สึกชอบตั้งแต่แรกเห็นภาพในหนังสือรุ่น รร.หนึ่ง เลยตัดรูปเอาจากหนังสือเก็บเอาไว้ในเป๋าตังค์
เด็กผช.คนนั้นเรียน รร.นานาชาติ นี่เรียนรร.วัดจ้า 
แต่ด้วยความบังเอิญวันนึงก็เจอเขาเล่นดนตรีกับเพื่อนวนชีวิตจริง ครั้งแรกที่เจอตัวจริง
นี่เลยลุย ทุ่มกับการเล่นดนตรีมาตลอดอยากให้เขาชอบ555 
ก็หาคอนเทคติดต่อคุยมาเรื่อยๆ ส่องๆไปไม่กล้าบอก ตลอด 6 ปี วันที่พี่เขาไปเมือบนอกก็สารภาพรักทั้งน้ำตา
แต่เค้าก็ไม่ได้พูดไรนะ และก็ยังคุยแบบพี่น้อง จนพอมหาลัยเราเรียนหนัก ก็หายกันไป 
 
ตอนนี้เขากลับมาไทยแล้ว และฉันทำได้ทุกอย่างแล้ว เพื่อจะยืนข้างๆเขาได้ ฉันเป็นครูสอนดนตรีที่รร.นานาชาติที่เขาเคยอยู่
นี่แบบมองทุกมุมของรร.นึกถึงเขาเสมอ “พี่เค้าเคยเล่นตรงนี้ เคยนั่งตรงนี้ แบบเค้าจะเคยเล่นอะไรที่นี่บ้างน้า”
ในใจคือแบบ “หนูทำได้จริงๆพี่เห็นมั้ย?” แต่ด้วยความห่างไปนานเลยไม่ค่อยได้คุย ปีที่แล้วสีครั้งนึงพี่เขาทักมาถามไถ่สบายดีไหม? 
ทุกวันนี้มีกดหัวใจในสตอรี่บางครั้ง
คำถาม”ควรบอกเขาไหม ว่ามาถึงตรงนี้ได้เขาคือส่วนหนึ่งและยังรู้สึกเหมือนเดิม เหมือน15ปีก่อน”
แล้วมันจะพังมั้ยน้า บอกดีป่าว? 😅😅