มีเรื่องอยากถามทุกคนค่ะ ว่าถ้าเหตุการณ์เป็นแบบนี้ใครต้องโกรธใคร
เราเลิกกับแฟน (เป็นผู้ชายที่อายุมากกว่าเราหลายปีอยูในวัยทำงานโตๆแล้วทั้งคู่) มาแล้วงงมากค่ะ ว่าใครต้องเป็นฝ่ายโกรธกับการเลิกครั้งนี้ เรื่องของเรื่องคือก่อนหน้าวันเลิกกันสองวัน แฟนเราขออนุญาตไปกินเหล้ากับเพื่อน ซึ่งเราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมันยังอยู่ในข้อตกลงว่าเค้าจะกินเหล้าแค่เดือนล่ะสองครั้ง (เค้าเมาแล้วพังพินาศมากค่ะ เค้ารู้ตัวเลยขอให้เราช่วยตั้งกฎแล้วควบคุมเรื่องการกินเหล้าของเค้า) วันนั้นเค้ากินเสร็จก็กลับตามเวลาที่ตกลงกันไว้ แต่เค้าเมามากกก แล้วขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางเค้าโทรหาเราตลอด รวมๆแล้วเป็นสิบๆครั้ง แต่โทรมาก็โวยวายใส่บ้างโมโหใส่บ้าง เงียบบ้าง หาเรื่องเราบ้าง (นิสัยเค้าเวลาเมาจะเป็นแบบนี้ ชอบหาเรื่องเมา เปลี่ยนเป็นคนละคนเหมือนผีเข้า เราเคยบอกว่าเราเกลียดเค้าตอนเมามาก แต่ไม่อยากห้ามดื่มแค่ขอให้มีสติ) เค้าใช้เวลาขับรถทั้งหมด 3 ชั่วโมงจากปกติแค่ 30 นาที วันนั้นเราเหมือนคนจะเป็นบ้าเลยค่ะ เป็นห่วงแล้วก็กลัวมาก กลัวเกิดอุบัติเหตุ กลัวชนคนอื่น แต่ก็อดทนเก็บความโกรธ ความโมโห ไม่โวยวายเพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะคุยกับคนเมา เราได้แต่รอและภาวนาให้เค้าถึงบ้านอย่างปลอดภัย สุดท้ายเค้าก็ถึงบ้าน เราก็เลยวางสายแล้วนอน(ไม่ได้อยู่ด้วยกัน)
วันรุ่งขึ้นเค้าโทรมาหาถามว่าเค้าทำอะไรไปบ้าง เราก็เล่าให้เค้าฟังแล้วก็บอกว่ามันอันตรายมากนะที่ทำ เค้าก็บอกว่าต่อไปจะให้เราเรียกแกรบให้นู้นนี่ เค้าก็มีการขอโทษเรา ซึ่งบทสนทนาก็ปกติมาก เราไม่ได้โมโหเค้าเลย แค่อยากบอกว่าเราไม่โอเคนะ แต่ในความรู้สึกเรามันเป็นการคุยที่ไม่จริงจังเลย เราคิดว่าเรื่องนี้ซีเรียส เดี๋ยวค่อยคุยต่อหน้า(แต่เราไม่ได้บอกเค้านะคะว่าจะคุยอีก) ตอนนั้นเราต้องรีบประชุมเลยวางสายกันค่ะ แล้วก็คุยกันแบบปกติตลอดทั้งวัน
วันต่อมาเราต้องไปกินข้าวกับที่บ้านเค้า ฉลองวันเกิดเค้าล่วงหน้า ระหว่างทางขับรถก็ปกติค่ะ เราไม่ได้โมโหเค้าอะไรเลย ก็คุยกันเรื่องนู้นนี้ปกติ จนเราถามว่า แล้วรู้ยังคืนนั้นขับไปไหน (คุยกันวันก่อนว่าเค้าจะไปเปิดดูว่าขับไปไหนมาบ้าง) เค้าบอกว่ารู้แล้ว ไปถึงจ.ใกล้กรุงเทพมา เราก็เลยบอกต่อว่า รู้ไหมเราโกรธมากเลยนะ (คำนี้เป๊ะๆเลยค่ะ) สาบานได้เลยค่ะเราใช้น้ำเสียงปกติมากกก ไม่ได้มีความโมโหเลยสักนิด เพราะรู้สึกว่าอยากแค่คุยกัน อยากบอกความรู้สึก อยากหาวิธีแก้ไข อยากขอเค้าว่าอย่าทำอีก อยากบอกว่าที่เราโกรธเพราะถ้าเค้าเกิดอุบัติเหตุมาจะทำยังไง
ปฎิกิริยาเค้าคือโมโหเรามากกก ถามว่าเราจะพูดขึ้นมาอีกทำไมเรื่องมันจบไปแล้ว จะพูดหาเรื่องเค้าทำไม โกรธจนโทรไปยกเลิกนัดที่บ้าน บอกว่าไม่ไปแล้ว เราก็ยิ่งแบบ ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ ทำไมไม่แค่คุยกันเฉยๆ มันเป็นเรื่องที่เรารู้สึกว่ามีปัญหา คนโตๆกันแล้วมันควรเอามาพูดคุยกันได้ว่าเราไม่โอเคกับอะไร ซึ่งเราไม่ได้มีความอารมณ์เสียเลยแค่อยากบอกว่าเรื่องนี้มันไม่โอเคสำหรับเราจริงๆ เราไม่ได้โมโหอะไรเค้า ก็พูดคุยกันปกติ เค้าบอกว่าวิธีการเลือกใช้คำพูดของเรามันหาเรื่องมาก เรามาทำลายวันดีๆแบบนี้ทำไม เรางงมากค่ะ เค้าก็ขับรถจะไม่ไปร้านแล้ว ก็ทะเลาะกันตลอดทาง เราพยายามสงบสติอารมณ์บอกเค้าว่ากลับไปกินข้าวเถอะ เราขอโทษ เค้าก็ยังขึ้นอยู่ แต่สุดท้ายก็กลับไปกินข้าวจนเสร็จ
พอกินเสร็จขึ้นรถจะกลับเหมือนเค้ายังไม่หายโกรธ เราเลยถามเค้าว่ายังโกรธอยู่ใช่มั๊ย ยังอยากเลิกกันใช่มั๊ย (ตอนที่ทะเลาะก่อนกินข้าว เค้าโมโหจนบอกเลิกเราค่ะว่าเค้าทนเราไม่ไหวแล้ว ทำไมเราชอบหาเรื่องเค้าขนาดนี้) สุดท้ายก็ตัดสินใจเลิกกัน เราบอกให้เค้าทบทวนดูบ้างว่าสิ่งที่เค้าทำมันดีแล้วเหรอ เค้าก็ประชดกลับมาค่ะสรุปก็คือเลิกกันไม่ดีเท่าไหร่ เลิกกันด้วยความโมโห
เรามาคิดทบทวนแล้วว่าเราไม่ควรทนกับผู้ชายแบบนี้ เราคงไปกันไม่รอดหรอกกับผู้ชายที่ใช้อารมณ์นำหน้าเหตุผลไม่มีวุฒิภาวะ เราเข้าใจเรื่องราวสถานการณ์แล้ว และคิดว่ามันคงไม่ใช่ความผิดใคร มันแค่เรารับนิสัยแย่อันนี้เค้าไม่ได้ เค้ารับนิสัยแย่ๆของเราไม่ได้ก็ควรจะพอ
วันเกิดเค้าเราโทรไปอวยพร แล้วบอกว่าขอให้เราเลิกกันด้วยดีเถอะ อย่าโกรธกัน ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันก็ได้ มันเป็นแค่เรารับนิสัยแย่ๆกันไม่ได้ก็ควรพอถูกแล้ว เค้ากลับโมโหเรามาก บอกว่าเราเป็นคนหาเรื่องเค้า แล้วทำทุกอย่างพังเองจะมาขอให้ไม่โกรธกันทำไม ชาตินี้เค้าไม่มีวันหายโกรธ ไม่มีความรู้สึกดีๆให้อีกแล้ว
ตอนนี้เรางงมากค่ะว่าเรื่องมันกลายเป็นยังงี้ได้ไง 555555 แต่เราก็ไม่ได้คิดอยากจะกลับไปนะคะ แค่แบบงง และหวังว่าเค้าจะคิดได้ เติบโตขึ้น มีวุฒิภาวะทางอารมณ์มากขึ้น และคิดว่าไม่จำเป็นต้องโกรธกัน
แต่ก็อยากรู้นะคะว่าใครควรต้องโกรธใครกันแน่ แล้วทำไมเค้าถึงคิดยังงั้น มันเป็นเรื่องที่ติดใจเรามากเลยค่ะ 555555
อยากให้ทุกคนช่วยวิเคราะห์ค่ะ ว่าใครควรต้องเป็นคนโกรธกันแน่
เราเลิกกับแฟน (เป็นผู้ชายที่อายุมากกว่าเราหลายปีอยูในวัยทำงานโตๆแล้วทั้งคู่) มาแล้วงงมากค่ะ ว่าใครต้องเป็นฝ่ายโกรธกับการเลิกครั้งนี้ เรื่องของเรื่องคือก่อนหน้าวันเลิกกันสองวัน แฟนเราขออนุญาตไปกินเหล้ากับเพื่อน ซึ่งเราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมันยังอยู่ในข้อตกลงว่าเค้าจะกินเหล้าแค่เดือนล่ะสองครั้ง (เค้าเมาแล้วพังพินาศมากค่ะ เค้ารู้ตัวเลยขอให้เราช่วยตั้งกฎแล้วควบคุมเรื่องการกินเหล้าของเค้า) วันนั้นเค้ากินเสร็จก็กลับตามเวลาที่ตกลงกันไว้ แต่เค้าเมามากกก แล้วขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางเค้าโทรหาเราตลอด รวมๆแล้วเป็นสิบๆครั้ง แต่โทรมาก็โวยวายใส่บ้างโมโหใส่บ้าง เงียบบ้าง หาเรื่องเราบ้าง (นิสัยเค้าเวลาเมาจะเป็นแบบนี้ ชอบหาเรื่องเมา เปลี่ยนเป็นคนละคนเหมือนผีเข้า เราเคยบอกว่าเราเกลียดเค้าตอนเมามาก แต่ไม่อยากห้ามดื่มแค่ขอให้มีสติ) เค้าใช้เวลาขับรถทั้งหมด 3 ชั่วโมงจากปกติแค่ 30 นาที วันนั้นเราเหมือนคนจะเป็นบ้าเลยค่ะ เป็นห่วงแล้วก็กลัวมาก กลัวเกิดอุบัติเหตุ กลัวชนคนอื่น แต่ก็อดทนเก็บความโกรธ ความโมโห ไม่โวยวายเพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะคุยกับคนเมา เราได้แต่รอและภาวนาให้เค้าถึงบ้านอย่างปลอดภัย สุดท้ายเค้าก็ถึงบ้าน เราก็เลยวางสายแล้วนอน(ไม่ได้อยู่ด้วยกัน)
วันรุ่งขึ้นเค้าโทรมาหาถามว่าเค้าทำอะไรไปบ้าง เราก็เล่าให้เค้าฟังแล้วก็บอกว่ามันอันตรายมากนะที่ทำ เค้าก็บอกว่าต่อไปจะให้เราเรียกแกรบให้นู้นนี่ เค้าก็มีการขอโทษเรา ซึ่งบทสนทนาก็ปกติมาก เราไม่ได้โมโหเค้าเลย แค่อยากบอกว่าเราไม่โอเคนะ แต่ในความรู้สึกเรามันเป็นการคุยที่ไม่จริงจังเลย เราคิดว่าเรื่องนี้ซีเรียส เดี๋ยวค่อยคุยต่อหน้า(แต่เราไม่ได้บอกเค้านะคะว่าจะคุยอีก) ตอนนั้นเราต้องรีบประชุมเลยวางสายกันค่ะ แล้วก็คุยกันแบบปกติตลอดทั้งวัน
วันต่อมาเราต้องไปกินข้าวกับที่บ้านเค้า ฉลองวันเกิดเค้าล่วงหน้า ระหว่างทางขับรถก็ปกติค่ะ เราไม่ได้โมโหเค้าอะไรเลย ก็คุยกันเรื่องนู้นนี้ปกติ จนเราถามว่า แล้วรู้ยังคืนนั้นขับไปไหน (คุยกันวันก่อนว่าเค้าจะไปเปิดดูว่าขับไปไหนมาบ้าง) เค้าบอกว่ารู้แล้ว ไปถึงจ.ใกล้กรุงเทพมา เราก็เลยบอกต่อว่า รู้ไหมเราโกรธมากเลยนะ (คำนี้เป๊ะๆเลยค่ะ) สาบานได้เลยค่ะเราใช้น้ำเสียงปกติมากกก ไม่ได้มีความโมโหเลยสักนิด เพราะรู้สึกว่าอยากแค่คุยกัน อยากบอกความรู้สึก อยากหาวิธีแก้ไข อยากขอเค้าว่าอย่าทำอีก อยากบอกว่าที่เราโกรธเพราะถ้าเค้าเกิดอุบัติเหตุมาจะทำยังไง
ปฎิกิริยาเค้าคือโมโหเรามากกก ถามว่าเราจะพูดขึ้นมาอีกทำไมเรื่องมันจบไปแล้ว จะพูดหาเรื่องเค้าทำไม โกรธจนโทรไปยกเลิกนัดที่บ้าน บอกว่าไม่ไปแล้ว เราก็ยิ่งแบบ ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ ทำไมไม่แค่คุยกันเฉยๆ มันเป็นเรื่องที่เรารู้สึกว่ามีปัญหา คนโตๆกันแล้วมันควรเอามาพูดคุยกันได้ว่าเราไม่โอเคกับอะไร ซึ่งเราไม่ได้มีความอารมณ์เสียเลยแค่อยากบอกว่าเรื่องนี้มันไม่โอเคสำหรับเราจริงๆ เราไม่ได้โมโหอะไรเค้า ก็พูดคุยกันปกติ เค้าบอกว่าวิธีการเลือกใช้คำพูดของเรามันหาเรื่องมาก เรามาทำลายวันดีๆแบบนี้ทำไม เรางงมากค่ะ เค้าก็ขับรถจะไม่ไปร้านแล้ว ก็ทะเลาะกันตลอดทาง เราพยายามสงบสติอารมณ์บอกเค้าว่ากลับไปกินข้าวเถอะ เราขอโทษ เค้าก็ยังขึ้นอยู่ แต่สุดท้ายก็กลับไปกินข้าวจนเสร็จ
พอกินเสร็จขึ้นรถจะกลับเหมือนเค้ายังไม่หายโกรธ เราเลยถามเค้าว่ายังโกรธอยู่ใช่มั๊ย ยังอยากเลิกกันใช่มั๊ย (ตอนที่ทะเลาะก่อนกินข้าว เค้าโมโหจนบอกเลิกเราค่ะว่าเค้าทนเราไม่ไหวแล้ว ทำไมเราชอบหาเรื่องเค้าขนาดนี้) สุดท้ายก็ตัดสินใจเลิกกัน เราบอกให้เค้าทบทวนดูบ้างว่าสิ่งที่เค้าทำมันดีแล้วเหรอ เค้าก็ประชดกลับมาค่ะสรุปก็คือเลิกกันไม่ดีเท่าไหร่ เลิกกันด้วยความโมโห
เรามาคิดทบทวนแล้วว่าเราไม่ควรทนกับผู้ชายแบบนี้ เราคงไปกันไม่รอดหรอกกับผู้ชายที่ใช้อารมณ์นำหน้าเหตุผลไม่มีวุฒิภาวะ เราเข้าใจเรื่องราวสถานการณ์แล้ว และคิดว่ามันคงไม่ใช่ความผิดใคร มันแค่เรารับนิสัยแย่อันนี้เค้าไม่ได้ เค้ารับนิสัยแย่ๆของเราไม่ได้ก็ควรจะพอ
วันเกิดเค้าเราโทรไปอวยพร แล้วบอกว่าขอให้เราเลิกกันด้วยดีเถอะ อย่าโกรธกัน ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันก็ได้ มันเป็นแค่เรารับนิสัยแย่ๆกันไม่ได้ก็ควรพอถูกแล้ว เค้ากลับโมโหเรามาก บอกว่าเราเป็นคนหาเรื่องเค้า แล้วทำทุกอย่างพังเองจะมาขอให้ไม่โกรธกันทำไม ชาตินี้เค้าไม่มีวันหายโกรธ ไม่มีความรู้สึกดีๆให้อีกแล้ว
ตอนนี้เรางงมากค่ะว่าเรื่องมันกลายเป็นยังงี้ได้ไง 555555 แต่เราก็ไม่ได้คิดอยากจะกลับไปนะคะ แค่แบบงง และหวังว่าเค้าจะคิดได้ เติบโตขึ้น มีวุฒิภาวะทางอารมณ์มากขึ้น และคิดว่าไม่จำเป็นต้องโกรธกัน
แต่ก็อยากรู้นะคะว่าใครควรต้องโกรธใครกันแน่ แล้วทำไมเค้าถึงคิดยังงั้น มันเป็นเรื่องที่ติดใจเรามากเลยค่ะ 555555