เราเป็นโรคประสาทหรือป่าว?

ขอระบายหน่อยค่ะ เรามีอาการทางประสาทค่อนข้างหนัก เราจะโมโหหงุดหงิดง่ายมากๆๆ เราคิดเล็กคิดน้อยคิดมากทุกเรื่องคิดจนปวดหัว บางครั้งก็มีอาการ ซึม เหงา เศร้า เหมือนอกหัก เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก อยากร้องให้ โดยไม่มีสาเหตุ เราทะเลาะกับแม่และแฟนบ่อยมาก เพราะเราควบคุมตัวเองไม่ได้ จะร้องให้ฟูมฟายแบบจะขาดใจตายแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นโกรธแค้น ทำลายข้าวของบ้าง กรี้ดบ้าง แล้วก็กลับมาร้องให้ตัดพ้อ เป็นแบบนี้หลายครั้ง ในรอบเดียวที่มีการทะเลาะ แต่จะเป็นแบบนี้แค่ในบ้านหรือมีแค่คนในบ้าน ถ้าคนอื่นอยู่ เราทำร้ายตัวเองด้วยการหยิกตัวตัวหยิกหน้า รั้งหัวตัวเอง แล้วก็ร้องให้แบบจะขาดใจ แล้วก็นั่งเหม่อ เราเหนื่อย เราเกลียดตัวเองมากที่เป็นแบบนี้ แล้วเรามาเสียใจทุกครั้งที่ทำแย่ๆใส่คนรอบข้าง แต่คนในบ้านไม่มีไครเข้าใจเราเลย มีแต่คอยว่า ว่าเราบ้า เราประสาท ไปหาหมอบ้าง ไปกินยา ยิ่งพูดแบบนี้เรายิ่งปรี้ด เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย มันแย่มากจน อยากหลับแล้วไม่ตื่น ไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ไม่อยากเจออะไรที่มันทำร้ายใจ เราพิมพ์งงๆหน่อยคะ เราสื่อสารไม่ค่อยเกง เราชอบอยู่คนเดียวไม่ค่อยสุงสิงกับไครไม่ออกไปไหน ไม่ได้เข้าสังคม 

ปล ขอเล่าเรื่องราวตอนเด็กหน่อยนะคะ พ่อเราเสียตั้งแต่เรา5ขวบ แม่เลี้ยงคนเดียวมาตลอด เราเป็นคนสุดท้องอยู่กับแม่มาตลอดใกล้ชิดกับแม่สุดเพราะพี่ๆเค้าโตแล้ว แม่เราเสียศูนย์มาก เพราะพ่อเสีย บ้านโดนยึด ขายที่ทางได้ก็โดนโกง แล้วก็รถชนเดินไม่ได้เป็นปี ทรัพย์สินเงินทองที่มีก็หมด ช่วงชีวิตวัยเด็กเราลำบากมากเพราะแบบไม่เอาสามีใหม่ เลี้ยงลูกคนเดียว จะไปทำงานก็ยากเราตามติดตลอด พอจะนึกออกมั้ยคะ แล้วเเม่ชอบเอาอารมณ์มาลงที่เราแม่ตามใจเรามาก แต่มีก็ตี ตีกับทุกสิ่ง แม่เอาความเครียด ความกดดันทุกอย่างมาลงที่เรา นั่งร้องให้ 

มีแต่เราคนเดียวที่รับอารมณ์ของแม่ จนตอนนี้เรามีครอบครัวมีลูก แม่ก็ยังเอาอารมณ์มาลงที่เรา คอยมาบ่นมาว่าจนเราประสาทขึ้นแทบทุกวัน เราไม่อยากจะโทษแม่นะคะที่เราเป็นแบบนี้ แค่คิดว่ามันเกี่ยวกันมั้ยกับการที่เราเจออะไรแบบนี้มา เราพูดมั่วไปหมดแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะเราคืดไรไม่ออกเลย 

*ตอนนี้เราอายุ21 

** เราอยากเป็นเหมือนคนอื่นๆแบบปกติ