อยากระบาย..😓

เริ่มเรื่องเลยนะคะ..ย้อนไปเมื่อ 5ปีก่อน เราได้มาเข้างานใหม่ แล้วได้รู้จักกับคนๆนึงคะ เค้าเหมือนชอบเรา ให้เพื่อนมาชวนเราไปเที่ยว ไปกินนั่นนี่ เค้าทักมาถามไถ่เรา มาเป็นห่วงเรา จนวันนึงเราก็ได้คุยกันมากขึ้นโทร คุยกันทุกๆวัน เป็นห่วงเป็นใยหวังดีต่อกัน จนเวลาผ่านไป 4-5เดือนที่คุยกันมา เราไม่เคยถามเค้าว่ามาคุยกับเรามีใครมั้ย มีแฟนแล้วหรือยัง (ไม่กล้าถามคะ เพราะคิดเองในใจว่า ถ้าเขามีแฟนแล้ว คงไม่กล้าที่จะมาคุยกับเราหรอก) ซึ่งระหว่างที่คุยกันเรื่อยมา จนเรามารู้จากเพื่อนที่เป็นเหมือนแม่สื่อแต่แรกว่า "เค้ามีแฟนแล้ว" ตอนนั้นเราแบบทำไรไม่ถูกเลยคะ หน้าชาไปหมด งงมาก เพราะก็แอบเข้าข้างตัวเองว่า "เขาคงโสดแหละ ไม่งั้นจะเอาเวลาที่ไหนมาคุยกับเราตลอด" จนเค้ารู้เรื่องแล้วว่าเรารู้ความจริงที่เค้ามีแฟนแล้ว เค้าก็มาขอโทษเรา ขอร้องให้เราอย่าโกรธอย่าเกลียดเค้า ซึ่งเราก็บอกไปว่าไม่เป็นไร เราไม่โกรธหรอก อาจเป็นเราเองที่ผิดเอง ที่ไม่ถามเค้าด้วยตัวเองแต่แรกว่ามีใครหรือยัง  (สาเหตุที่เค้ามาคุยกับเรา 1.เค้าบอกเค้าชอบเรา 2.เค้าเหงาเพราะแฟนเค้าต้องเข้าเวร ไม่ค่อยมีเวลาให้เค้า อันนี้เรารู้สึกได้) เราบอกตรงๆนะระหว่างที่รู้จักที่คุยกันมา เรารู้สึกดีกับเค้ามากๆ ซึ่งก็เหมือนเค้าก็น่าจะรู้สึกเหมือนกันกับเรา แต่เค้าก็ขอร้องว่า อย่าเกลียดกันนะ ขอคุยแบบเป็นเพื่อนกันก็ได้ เราก็ด้วยความที่รู้สึกดี ก็ตกลงคุยต่อคะ ..(เรารู้สึกผิดนะ และรู้สึกแย่และรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน ที่ตกลงที่จะคุยกันต่อ) แล้วเราก็คุยกันเป็นห่วงกัน หวังดีต่อกันเรื่อยมาคะ..จนเวลาผ่านไป ย่าง 5ปีแล้วคะ (ปัจจุบัน) ระหว่างที่คุยกันก็มีเรื่องทะเลาะกันบ้าง โกรธ งอนกันบ้าง หลังๆมาคงจะกลายเป็นเราที่รู้สึกมากกว่าคะ (โทษตัวเองทุกครั้ง) ซึ่งไม่แปลกที่เราจะเสียใจและรู้สึกมีความสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน เรารู้สึกว่าเค้าไม่เหมือนเดิม หมายถึง ความรู้สึกดีๆเป็นห่วงกันในช่วงแรกๆมันเริ่มหายไปคะ และการที่เค้าไม่เหมือนเดิมเราก็ทำใจนะ เพราะรู้สถานะตัวเองอยู่แล้ว ซึ่งถ้าเค้าจะไม่อยากคุยต่อหรือมีใครใหม่เราก็โอเคนะ เราบอกเค้าเสมอ..ว่าถ้าวันไหนมีใครคุยใหม่ หรือเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ขอให้บอกกันตรงๆเพราะเราจะได้ทำใจและมูฟออน เค้าก็ว่าเรางี่เง่าไร้สาระ คิดมากนั่นนี้ แต่เรารู้สึกได้จริงๆคะ หลังๆมาเค้าไม่เคยชวนเราไปไหนเลย (หมายถึงไปหาไรกินกันช่วงไหนที่หยุดตรงกัน) พอเราชวนเค้า เค้าก็บอกว่าไม่ว่างบ้างหละ ไม่มีตังบ้างหละ แต่เราเคยเห็นเค้าไปมิตติ้งกับพี่ๆที่ทำงานคนอื่นได้ นัดกันไปเที่ยวในวันหยุด นัดกันไปกินนั่นนี่ แต่กับเรา 2-3ปีหลังมา เค้าอ้างปฏิเสทตลอด จนเราแอบเสียใจและน้อยใจมากๆแต่ทำอะไรไม่ได้คะ ( เรางงเค้านะ หลังๆที่เค้าเปลี่ยนไปไม่มีเวลาให้เรา แต่เค้าก็ยังโทรมาคุยเกือบทุกวันเหมือนเดิมนะ แต่ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันอีกแล้วคะ)ซึ่งเรารู้เหตุผลที่เค้าไม่กล้าบอกเรานะ จนเราตัดสินใจที่จะมูฟออนจริงๆ เราเปลี่ยนไลน์ เปลี่ยนเบอร์ หลบหน้า ขาดการติดต่อกันไป 4เดือน ซึ่งมันเป็นครั้งแรกที่เราต้องไม่ได้คุยกันนานมากๆขนาดนี้ ปกติทะเลาะกันไม่คุยกันนานสุด แค่2อาทิตย์คะ ระหว่าง4เดือนมานั้นเราทรมานมากๆ ร้องไห้ โทษตัวเองตลอด ว่าไม่น่ารู้จักกันเลย ไม่น่าตัดสินใจคุยกับเค้าเลยในวันนั้น และก็คิดถึงเค้าทุกวันนะ แต่เราก็ต้องอดทนต่อไป แม้เวลาเจอกันที่ทำงาน ในใจเราอยากร้องไห้ เก็บอั้น แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำบ้าง จนเวลาผ่านไปเหมือนเราเริ่มดีขึ้นคะ..และเค้าก็กลับเข้ามา แอดไลน์เราจากกลุ่มมาใหม่ ทักมา เรานี่ดีใจจนน้ำตาคลอเลย และก็เริ่มกลับมาคุยกันต่อคะ แต่การกลับมาครั้งนี้ ความรู้สึกทั้งเค้าและเรามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เค้าก็เมินเฉยใส่เราเหมือนเดิม ไม่สนใจความรู้สึกกันเหมือนเดิม เราสับสนมากนะ ว่าสิ่งที่เค้าทำแบบนี่เพื่ออะไร ทุกๆครั้งที่เราพยายามจะถอย จะตัดใจ เค้าจะกลับเข้ามาในชีวิตเราแบบนี้ตลอดเลย..จนมาวันนี้ เราตัดสินใจแล้ว เราส่งข้อความไปบอกลาเค้าครั้งสุดท้าย..ซึ่งเค้าก็ตอบกลับมาว่า..อย่าคิดมาก เค้าตอบกลับมาแค่นี้ ซึ่งคำพูดแค่นี้มันทำให้เราเข้าใจอะไรๆมากขึ้น ว่าสิ่งที่เราคิดมันคือเรื่องจริง..และหลังจากวันนี้เราจะตัดใจจากเค้า ถึงแม้มันจะเจ็บปวดที่จริงๆแล้วเค้าไม่เคยแคร์ความรู้สึกอะไรเราเลย รักจะกลับมารักตัวเอง มูฟออนจากเค้า..และจะไม่กลับไปอีกคะ..ขอบคุนสำหรับพื้นที่ที่ให้ระบายนะคะ☺️