เรื่องที่ยากลืม

คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้ เราขอเล่าความทรงจำในวัยเด็กที่เราจำได้ไม่เคยลืมตอนเด็กๆ(ประมาณ อ.3-ป.3)เราเป็นคนที่เชื่องช้ามากกก ทำอะไรก็ช้าไปหมดทั้งกินข้าวอาบน้ำแต่งตัว เลยโดนพ่อกับแม่บ่นเป็นประจำ จำได้เลยว่าช่วงนั้นเราแทบร้องไห้ทุกวัน เพราะว่าสถานการณ์ครอบครัวไม่ดีเลย ไม่ใช้ว่าเป็นปัญหาเรื่องเงินเพราะช่วงนั้นคือช่วงที่บ้านเราขาขึ้นมากๆ มีเงินไปเที่ยวตลอดแต่พ่อกับแม่เราก็ยังทะเลาะกันทุกวัน (ถ้าวันไหนพ่อไม่ทะเลาะกับแม่ก็บ่นเรานี้แหละ)คือเราอะจำได้ว่าตอนนั้นทุกๆครั้งที่เรารู้สึกป่วยไม่สบายเราคิดมาตลอดเลยว่าอยากให้พวกท่านสนใจเราบ้างแต่ท่านก็ไม่เคยถามไม่เคยสังเกตุเราเลย คือเราโดนปล่อยให้นอนคนเดียวตั้งแต่อนุบาลเลย แต่ทุกคนก็มักจะบอกเราว่าเราเก่ง เป็นเด็กดี เรียบร้อย ว่าง่าย เราก็เลยไม่เคยบอกอะไรเองแหละ555 แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือสมัยนั้นตอนเราโดนทำโทษอะ แค่คิดก็จะร้องไห้ละ เราจำได้ลางๆว่าคงเป็นเรื่องที่เราทำหน้าที่ที่ได้รับหมอบหมายไม่ดีนี้แหละ เราโดนตี... คือแบบปกติตอนช่วงนั้นเวลาเราทำผิดก็โดนอยู่แล้วอะ แต่ครั้งนั้นคือประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดจริงๆ ; ; เราจำหน้าพ่อที่ถือเข็มขัดยุวะสีดำแข็งๆของเราด้วยสีหน้าที่โมโหมาก แล้วฟาดมาที่ขาเราได้ขึ้นใจ ตอนนั้นเราร้องไห้ไม่หยุด ขาเราก็มีรอยแดงรอยม่วงเต็มไปหมด เราได้แต่พูดว่า "หนูขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว"สะอึกสะอื้น แล้วเข่าเราก็ทรุดไปเลย(อันนี้ไม่ใช่ว่าโดนตีจนขาเจ็บจนยืนไม่ได้หรอกนะ แค่ใจเราตกไปลึกมากจนยืนไม่ไหว) คือนอกจากที่จะโดนตีแล้วยังมีคำพูดที่มันกระแทกใจด้วยไง ยกตัวอย่างที่เราโดนบ่อยๆนะ "ไม่น่าเกิดมาเลย" "นรกส่งมาเกิดแท้ๆ" หรือแบบ "มันไร้ค่า ชห." ฯลฯ มันเป็นอะไรที่เจ็บสุดๆอะ จนเราทรุดเลยอะ แต่ไม่ใช่ว่าเราทรุดแล้วจะหยุดนะ...คือ...เราโดนจิกหัวขึ้นมาแล้วก็นั้นแหละ...โดนทำโทษต่อ แต่พอทำโทษเสร็จก็หายามาทาให้เรานะ ช่วงนั้นคือรู้สึกอายเพื่อนมากกกกกกกก ไป รร มีแต่รอยอะไรไม่รู้เต็มขาไปหมด ; ; เคยโดนคุณครูที่ รร ถามด้วยว่าไปโดนอะไรมา แต่เราตอบไปตลอดเลยว่า "หกล้ม" ก็แบบถ้าจะบอกว่าโดนทำโทษมันก็ยังไงๆอยู่แหะๆ(-_-;) แต่ตอนนี้ก็ยังดีเรื่องพวกนั้นมันผ่านมาหลายปีละ ตอนนี้เราไม่โดนตีไม่โดนทำโทษอะไรแบบนั้นแล้ว จะเหลือก็แต่คำที่พูดนี้แหละ เวลาโมโหท่านก็ยังพูดกับเราแบบเดิม เราก็ร้องไห้เหมือนเดิม แต่แค่ตอนนี้ไม่ร้องไห้ต่อหน้าท่านละ เพราะทุกครั้งที่เราร้องไห้ท่านจะยิ่งโมโหเข้าไปอีก หืออออ ยิ่งพิมพ์ยิ่งรู้สึกห่วงๆแปลกๆ เอาเป็นว่าขอบคุณทุกประสบการณ์ในชีวิตที่ทำให้เราเป็นตัวเราในตอนนี้แม่ว่ามันจะแย่แค่ไหนก็ตาม แต่ตอนนี้ชีวิตเราเจอคนดีๆเยอะมากๆๆๆๆๆๆๆ ทุกคนเป็นกำลังใจให้เราตลอด เราคงรู้สึกเสียดายมากถ้าตอนนั้นเราคิดว่าไม่อยากใช้ชีวิตต่อไปแล้ว เราคงไม่เจอคนดีๆที่ผ่านเข้ามาตอนนี้หรอก "ขอบคุณมากนะตัวฉัน ต่อจากนี้ฉันจะมีความสุขที่สุดในโลกกกก" ปล.ฟากถึงทุกคนเราเข้าใจเวลาโมโหคนเราบางครั้งมันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้หรอก เพราะจริงๆแล้วพ่อกับแม่เราเป็นคนร่าเริง แค่ช่วงนั้นท่านโมโหไปหน่อยแค่นั้นเอง แต่ไหนๆคุณก็อ่านมาถึงตรงนี้ละ ฟากให้คุณดูแลใส่ใจคนรอบข้างให้ดีนะ ถึงแม้เค้าอาจจะไม่ได้แสดงออกอะไรเวลาที่คุณพูดจาไม่ดี แต่เค้าอาจจะ"จำ"ฝังใจก็ได้ คิดดีๆก่อนพูดนะ