วันนี้รู้สึกแย่มากๆที่ทำโทษลูกอย่างหนัก  ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน ปกติลูกทำผิดเราจะพูดคุย หรือใช้วิธีงอล โดยบอกว่าถ้าดื้อไม่ต้องมาคุยกับแม่ แค่เรางอลเขาก็ร้องไห้แล้ว  แต่วันนี้หลังจากที่ลูกทานข้าวเสร็จเราก็ไปล้างจานอยู่หลังบ้าน (จานแค่ 2-3 ใบ) ซึ่งห้องครัวก็ไม่ได้แยกออกไปจากตัวบ้าน ตะโกนเบาๆหากันก็ยังได้ยิน ซึ่งก็เป้นปกติที่ทำมาตลอด ทุกครั้งที่เราอยู่ห้องครัว เราจะล็อกประตูมุ้งลวดหน้าบ้าน เพื่อกันคนนอกเข้า ส่วนลูกเราเขาจะไม่ออกไป เขาจะนั่งเล่นของเล่นหรือดูทีวีรอ แต่วันนี้ ขณะที่เราไปล้างจาน  เด็กข้างบ้านอายุเท่าลูกเรา (3ขวบ) ปั่นจักรยานมาหา แล้วมาเรียกลูกเราไปเล่นด้วยกัน  พอได้ยินเราก็เดินมาหาลูกแล้วบอกว่า อย่าออกไปนะ ให้รอแม่ก่อน เดี๋ยวล้างจานเสร็จแม่พาไป   ลูกก็นั่งที่เกิมเหมือนไม่อยากออกไป เราก็เดินกลับไปห้องครัวต่อ ล้างจานเสร็จ ลูกไม่อยู่บนโซฟา ประตูมุ้งลวดถูกเปิดแล้วปิดไม่สนิท เรารู้ว่าเขาต้องออกไปข้างนอกแน่ โชคดีที่บ้านเราอยู่ในซอยตันไม่มีรถพลุกพล่าน เราตะโกนเรียกหาลูก  ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เราตะโกนถามป้าข้างบ้าน คือย่าของเด็กที่มาชวนลูกเรา ถามว่าลูกเราอยู่ที่นั่นไหม เขาไม่ตอบกลับเราเลย เราตะโกนถามซ้ำไปอีกว่าเห็นลูกเราไหม เขาไม่ตอบ แต่เราได้ยินเสียงเขาหัวเราะ เราจึงรีบวิ่งไปดู สิ่งที่พบคือ เขาเอาลูกเราและหลานเขาซ่อนไว้ในบ้านเพื่อแกล้งเรา  เราโมโหมาก เลยดึงแขนลูกตีด้วยฝ่ามืออย่างแรงลุกร้องหนักมาก ป้าคนนั่นพูดว่าแกล้งเล่นเฉยๆเลยบอกให้เด็กๆแอบซ่อน แล้วเขาก็รีบกอดลูกเราไว้พร้อมปลอบ เราก็ดึงกระชากลูกเรามาจากอ้อมกอดเขา แล้วตะคอกใส่ลูกว่า แม่โมโหแม่ต้องทำโทษเพราะหนูออกจากบ้านโดยไม่บอกแม่ ไม่รอแม่ ถ้าทำแบบนี้จนเป็นนิสัยในสถานที่อื่นๆแล้วโดนรถชนใครจะรับผิดชอบ คำที่เราพูดไปเราตั้งใจที่อยากให้มนุษย์ป้าได้คืดบ้าง  เราทำตีลูกหนักมาก ในใจคือโมโหสุดๆอยากจะชกหน้ามนุษย์ป้าด้วยซ้ำ แต่เราก็ยังห้ามใจไม่ทำคนเเก่ ทำโทษเสร็จเราดึงลูกกลับมาบ้าน เราก็ปล่อยให้เขาร้องไห้จนเสร็จแล้วเราก็คุยกับเขาต่อว่าทำไมเขาถึงถูกตี พอลูกหยุดร้อง เขาก็พูดว่า แม่จะตีขาหนูแรงแบบนี้ไม่ได้หนูเจ็บ หนูก็ร้องไห้เลย มันเป็นคำพูดที่ทิ่มแทงใจเรามาก จนเราต้องร้องไห้ออกมา
เราทำรุนแรงเกินไปไหม ใครเคยทำโทษลูกแรงแบบนี้บ้าง หรือเราควรทำโทษเขาแบบไหนดีในสถานการณ์แบบนี้ ณ ตอนนั้นยอมรับว่าฟิวส์ขาดจริงๆค่ะ