20 มีนาคม พ.ศ. 2565
ถึงเธอคนที่ผมชอบ
ผมเป็นคนที่ถูกมองว่าแปลกในสายตาคนอื่น บางครั้งผมก็พูดและทำอะไรๆโดยไม่คิด ผู้ง่ายๆคือ ผู้คนไม่ชอบมัน ผู้คนชอบตีตรา พวกเค้าชอบจับเราไว้ในกรอบ พวกเค้าอยากให้เราเป็นแบบที่พวกเค้าอยากให้เราเป็น จนในที่สุดผมก็พึ่งมารู้ว่าผู้คนไม่ชอบความยุ่งยากหรือความแตกต่าง ผมมีหนึ่งคำคมที่นิยามตัวคุณได้ในแบบที่ผมเห็นคือ ''ผมรู้สึกว่ามีความสามารถ 1000 อย่างปรากฏขึ้นในตัวคุณ'' ผมฝันในตอนที่มีสติ ผมมีความกล้าเมื่อผมดูเวลา เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมดูเวลาและรู้ว่ามันสายหรือเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ผมรู้ได้โดยสัญชาตญาณเลยว่าจะต้องกล้าทำมันในตอนนี้เท่านั้น ทุกการสนทนาของผมกับคุณไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกมีด้านลบกับคุณเลยแม้สักครั้ง ไม่ได้เกลียด ไม่ได้ชอบมากขึ้น อยากรู้จักเหมือนเดิม ความรู้สึกต่างๆยังคงเดิม ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง เพราะเหตุนี้เองในจดหมายฉบับที่7 หรือจดหมายฉบับสุดท้าย ผมจะไม่ชวนคุณเดตอีกต่อไป ไม่ใช่เพราะผมเลิกชอบคุณแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะทำให้คุณรำคาญเพราะงั้นผมเลยเลิก ''ผมจะยังคงหลับอีกครั้งในวันนี้ แต่วันพรุ่งนี้ผมอาจจะไม่ได้หลับอยู่ แค่ทำสิ่งนั้นวันนี้ก็พอ'' กล้าที่จะให้ความรักแก่ใครสักคน กล้าที่จะถูกเกลียด กล้าที่จะถูกรัก กล้าที่จะยอมรับความจริง ''หากเราไม่พูดความจริงกับตัวเอง เราก็พูดความจริงกับคนอื่นไม่ได้'' ''ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งได้รับการบันทึก'' ''ชีวิตเป็นรัศมีความสว่างซองจดหมายกึ่งโปร่งใสล้อมรอบเราตั้งแต่ต้น'' ขอให้มีความสุขกับทุกเรื่องนะครับ Virginia Woolf
เราขอโทษที่ทำให้เธอรำคาญนะ ขอโทษที่ล้ำเส้นเรื่องส่วนตัว 1.คำถามคือ ขอโทษนะเธอให้อภัยเราได้มั้ย
เกรียติสูงสุดที่เราให้ได้กับทุกคนและเธอคือ ''การตัดสินใจ''
from someone who I don't know
Chapter 6 จดหมายในยามดึก