ใครที่เคยมีความรักยามห่างไกล เคยนอนหลับตาฝันถึงกันบ้างไหม ?
-----------
จดหมายฉบับแรกที่ หมุ่ยจึง ตอบ ตง .... พร้อมกับเพลงซึ่งมีเนื้อความห่วงหา...แกมฝากคำกำชับ...
๙.๓๐
๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๔
เขียนบนรถไฟ
สุดที่รัก
จดหมายฉบับนี้เริ่มเขียนเมื่อรถไฟเกือบถึงจันเสน ตอนที่รถไฟจอดเทียบชานชาลาช่องแคใจหาย เหงาเป็นที่สุด นึกถึงวันที่เรานั่งรถไฟมาลงที่สถานีนี้ด้วยกัน แม้เป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ เป็นวันที่เราสองคนไม่ลืมได้เลยใช่ไหมแม่ยอดรัก? เป็นวันที่ตงย้ำบอกโลกว่าโลกทั้งโลกจะไม่มีความหมายใดเลยหากไม่มีหมุ่ยจึงในอ้อมแขน
ทุกคำที่ตงให้ไว้ไม่ว่าวันไหน ไม่ว่าที่ไหน ไม่ใช่คำสัญญา คำสัญญาอาจมีการเปลี่ยนแปลง ตงไม่ให้สัญญาเพราะทุกคำคือสิ่งที่เป็นอย่างนั้นตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง เป็นนิรันดร์ .... หมุ่ยจึงตงตัว รักตราบนิรันดร ...
คืนนี้หลับแล้วหากตื่นขึ้นกลางดึกอย่าลืมกลับหมอน เขาว่ากันว่าหากหลับฝันถึงใคร คิดถึงใคร ตื่นขึ้นมาให้กลับหมอน คนที่เรารักจะมาอยู่ด้วยในความฝัน ตงจะหลับไปพบกับยอดดวงใจในฝัน
หากอ่านมาถึงตรงนี้หลับตาสองข้างลงนะหมุ่ยจึง ขอจุมพิตยอดรัก......
ตง
==========
เหม่อมองจดหมายฉบับสุดท้ายในมือที่เพิ่งอ่านเสร็จ ค่อยๆ พริ้มตาปิดสนิท ทำนบไม่อาจกลั้นอัสสุชลไว้ได้ หยดน้ำแห่งความโหยไห้ซึมหลั่งอาบสองแก้ม .... ‘ตง...หมุ่ยจึงหลับตาให้แล้ว....ประทับรอยจุมพิตให้นานนาน....’
ในภวังค์นั้นเหมือนมีเจ้าของใบหน้าคมสันจ้องมองมิคลาดสายตา ก้มหน้าชิดเข้ามาใกล้ เคลียเคล้าหน้าผาก คิ้ว แก้ม...แผ่วเบา...
ความรักเป็นเช่นนี้ ความรักเป็นทั้งความสุขอิ่มเอมชื่นบานเมื่อได้อยู่ชิดใกล้ เศร้ากำศรดโหยไห้เมื่อไกลห่าง แม้รู้ว่าครั้งนี้ห่างกันเพียงกายกลับไม่อาจฝืนใจคำนึงด้วยความเศร้า
...............
.... เอนตัวลงนอน...หยิบจดหมายตั้งแต่ฉบับแรกถึงฉบับสุดท้ายขึ้นมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกจนดึกดื่น ครั้นพยายามฝืนตาหลับเพื่อว่าจะได้ตื่นขึ้นมาในยามดึกพลิกหมอน กระทั่งค่อนรุ่งคล้ายว่าเดินอยู่ในม่านหมอกเหมือนความฝันลางๆ ไกลออกไปตงนั่งอยู่บนหินก้อนนั้น......เสียงตงกระซิบเบาๆ ลอยมาตามลม ...
‘ทุกคำที่ตงให้ไว้ไม่ว่าวันไหน ไม่ว่าที่ไหน ไม่ใช่คำสัญญา คำสัญญาอาจมีการเปลี่ยนแปลง ตงไม่ให้สัญญาเพราะทุกคำคือสิ่งที่เป็นอย่างนั้นตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง เป็นนิรันดร์ .... หมุ่ยจึงตงตัว รักตราบนิรันดร ...’
หลับๆ ตื่นๆ อยู่เช่นนั้นจนเช้ามืด มิทันไก่ขันฝืนใจลุกขึ้นจากที่นอน เขียนจดหมายความในใจตอบคนรัก ...
…………………………….
‘ตง ...หมุ่ยจึงฝากเพลงมาให้ ....
อยู่ห่างกัน คนละทิศ ยังมามุ่งคิด ชอบกัน
ส่งใจและความฝัน เพ้อถึงทุกวันไม่ยอมคิดห่วงสิ่งใด
เช่นอย่างเธอ เจอกับฉันยังมาใฝ่ฝัน จากใจ
โอ้เธออยู่ห่างไกล หลายร้อยพันไมล์ คิดไปยิ่งแสนจะเศร้า
โอ้ยอดรักคนดี โธ่ป่านนี้ คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ส่วนใจฉันคิดทุกคราว หวังรักยืนยาว นานเนาตราบวันตาย
อยู่ห่างกัน คนละทิศ เธอคงไม่คิด นอกใจ
แต่ยังหวั่นไม่หาย เพราะหนทางไกล อาจทำให้รัก ร้าวราน....’
‘ตง...หมุ่ยจึงหลับตาให้แล้ว....ประทับรอยจุมพิตให้นานนาน....’
-----------
จดหมายฉบับแรกที่ หมุ่ยจึง ตอบ ตง .... พร้อมกับเพลงซึ่งมีเนื้อความห่วงหา...แกมฝากคำกำชับ...
๙.๓๐
๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๔
เขียนบนรถไฟ
สุดที่รัก
จดหมายฉบับนี้เริ่มเขียนเมื่อรถไฟเกือบถึงจันเสน ตอนที่รถไฟจอดเทียบชานชาลาช่องแคใจหาย เหงาเป็นที่สุด นึกถึงวันที่เรานั่งรถไฟมาลงที่สถานีนี้ด้วยกัน แม้เป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ เป็นวันที่เราสองคนไม่ลืมได้เลยใช่ไหมแม่ยอดรัก? เป็นวันที่ตงย้ำบอกโลกว่าโลกทั้งโลกจะไม่มีความหมายใดเลยหากไม่มีหมุ่ยจึงในอ้อมแขน
ทุกคำที่ตงให้ไว้ไม่ว่าวันไหน ไม่ว่าที่ไหน ไม่ใช่คำสัญญา คำสัญญาอาจมีการเปลี่ยนแปลง ตงไม่ให้สัญญาเพราะทุกคำคือสิ่งที่เป็นอย่างนั้นตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง เป็นนิรันดร์ .... หมุ่ยจึงตงตัว รักตราบนิรันดร ...
คืนนี้หลับแล้วหากตื่นขึ้นกลางดึกอย่าลืมกลับหมอน เขาว่ากันว่าหากหลับฝันถึงใคร คิดถึงใคร ตื่นขึ้นมาให้กลับหมอน คนที่เรารักจะมาอยู่ด้วยในความฝัน ตงจะหลับไปพบกับยอดดวงใจในฝัน
หากอ่านมาถึงตรงนี้หลับตาสองข้างลงนะหมุ่ยจึง ขอจุมพิตยอดรัก......
ตง
==========
เหม่อมองจดหมายฉบับสุดท้ายในมือที่เพิ่งอ่านเสร็จ ค่อยๆ พริ้มตาปิดสนิท ทำนบไม่อาจกลั้นอัสสุชลไว้ได้ หยดน้ำแห่งความโหยไห้ซึมหลั่งอาบสองแก้ม .... ‘ตง...หมุ่ยจึงหลับตาให้แล้ว....ประทับรอยจุมพิตให้นานนาน....’
ในภวังค์นั้นเหมือนมีเจ้าของใบหน้าคมสันจ้องมองมิคลาดสายตา ก้มหน้าชิดเข้ามาใกล้ เคลียเคล้าหน้าผาก คิ้ว แก้ม...แผ่วเบา...
ความรักเป็นเช่นนี้ ความรักเป็นทั้งความสุขอิ่มเอมชื่นบานเมื่อได้อยู่ชิดใกล้ เศร้ากำศรดโหยไห้เมื่อไกลห่าง แม้รู้ว่าครั้งนี้ห่างกันเพียงกายกลับไม่อาจฝืนใจคำนึงด้วยความเศร้า
...............
.... เอนตัวลงนอน...หยิบจดหมายตั้งแต่ฉบับแรกถึงฉบับสุดท้ายขึ้นมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกจนดึกดื่น ครั้นพยายามฝืนตาหลับเพื่อว่าจะได้ตื่นขึ้นมาในยามดึกพลิกหมอน กระทั่งค่อนรุ่งคล้ายว่าเดินอยู่ในม่านหมอกเหมือนความฝันลางๆ ไกลออกไปตงนั่งอยู่บนหินก้อนนั้น......เสียงตงกระซิบเบาๆ ลอยมาตามลม ...
‘ทุกคำที่ตงให้ไว้ไม่ว่าวันไหน ไม่ว่าที่ไหน ไม่ใช่คำสัญญา คำสัญญาอาจมีการเปลี่ยนแปลง ตงไม่ให้สัญญาเพราะทุกคำคือสิ่งที่เป็นอย่างนั้นตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง เป็นนิรันดร์ .... หมุ่ยจึงตงตัว รักตราบนิรันดร ...’
หลับๆ ตื่นๆ อยู่เช่นนั้นจนเช้ามืด มิทันไก่ขันฝืนใจลุกขึ้นจากที่นอน เขียนจดหมายความในใจตอบคนรัก ...
…………………………….
‘ตง ...หมุ่ยจึงฝากเพลงมาให้ ....
อยู่ห่างกัน คนละทิศ ยังมามุ่งคิด ชอบกัน
ส่งใจและความฝัน เพ้อถึงทุกวันไม่ยอมคิดห่วงสิ่งใด
เช่นอย่างเธอ เจอกับฉันยังมาใฝ่ฝัน จากใจ
โอ้เธออยู่ห่างไกล หลายร้อยพันไมล์ คิดไปยิ่งแสนจะเศร้า
โอ้ยอดรักคนดี โธ่ป่านนี้ คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ส่วนใจฉันคิดทุกคราว หวังรักยืนยาว นานเนาตราบวันตาย
อยู่ห่างกัน คนละทิศ เธอคงไม่คิด นอกใจ
แต่ยังหวั่นไม่หาย เพราะหนทางไกล อาจทำให้รัก ร้าวราน....’