เรื่องนี้มันเกิดจากการที่เราเคยไม่มีเพื่อนตอนเด็กค่ะ เราเสียใจมากที่เราไม่ค่อยมีเพื่อน เราเลยเปลี่ยนตัวเอง เรานิสัยดีขึ้นจนเริ่มมีเพื่อนเยอะเลย แต่ส่วนหนึงมันก็เกิดจากการที่ว่าเรายอมเพื่อนตลอดเลยค่ะ เพื่อนอยากได้อะไรเรายอมหมด แทบไม่เคยยอมปฏิเสธเลยแม้ว่าจะไม่อยากให้
เหตุผลที่เรายอมเพราะว่าเราอยากมีเพื่อน เราอยากให้เพื่อนสนใจเราบ้าง โดยปกติเราต้องทักเพื่อนตลอด เพื่อนมักจะไปสนใจคนเต้นลงติ้กตอก หรืออะไรแบบนี้ค่ะ แล้วเราเต้นไม่เป็น บางอย่างก็ทำไม่เป็นไม่เหมือนคนอื่น เพื่อนเลยเลือกที่จะไปเล่นกับคนอื่น เราเลยยอมเพื่อนเพราะคิดว่าจะดีขึ้น แต่มันก็ดีขึ้นได้นิดเดียว แถมเราก็เหนื่อยมาก เราแทบไม่เคยโกรธเพื่อนเลย เพราะเพื่อนไม่คิดจะง้อเราด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เราโกรธเราจะไม่แสดงออกและต้องหายเอง แต่ในทางกลับกัน เวลาเพื่อนโกรธเรา เราตามง้อทุกครั้ง เราเครียดทุกครั้งเวลาเพื่อนงอน ถึงจะเป็นเรื่องเล็ก แต่ก็เครียด เครียดจนร้องไห้แทบทุกครั้งที่เพื่อนงอน เราต้องง้อเพือนทุกครั้งและจะง้อจนกว่าจะหายงอน ถเาไม่ง้อเขาก็ไม่หาย ในบางครั้งเราไม่ผิดเลย แต่เราต้องยอมเป็นฝ่ายขอโทษทุครั้ง เราเหนื่อยมากที่ต้องพยามอยู่ฝ่ายเดียว แต่เราก็อยากมีเพื่อนเหมือนกัน มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ประถมแล้ว ไม่ใช่แค่เพื่อน กับคนอื่นๆเราก็ต้องเข้าหาเสมอ ต้องยอมทุกๆคนในชีวิตนี้ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิม ช่วงนี้เราร้องไห้เพราะเรื่องนี้บ่อยมากๆเลย มันเหมือนเรื่องกลัวการไม่มีเพื่อนกลัวการอยู่คนเดียวเป็นปมในชีวิตเราไปแล้ว พ่อแม่เคยรู้ว่าเราไม่มีเพื่อน บางทีก็ชอบเอาเรื่องนี้มาพูดมาล้อขำๆ แต่เราไม่ชอบ เราเคยบอกแล้วแต่เขาก็ไม่ฟัง เราไม่รู้จะแก้ไขยัง เพื่อนที่ให้คำปรึกษาเราเข้าใจเราก็มีไม่มาก เราควรทำไงดีคะ
ทำไมต้องเป็นฝ่ายพยามเข้าหาคนอื่นตลอด
เหตุผลที่เรายอมเพราะว่าเราอยากมีเพื่อน เราอยากให้เพื่อนสนใจเราบ้าง โดยปกติเราต้องทักเพื่อนตลอด เพื่อนมักจะไปสนใจคนเต้นลงติ้กตอก หรืออะไรแบบนี้ค่ะ แล้วเราเต้นไม่เป็น บางอย่างก็ทำไม่เป็นไม่เหมือนคนอื่น เพื่อนเลยเลือกที่จะไปเล่นกับคนอื่น เราเลยยอมเพื่อนเพราะคิดว่าจะดีขึ้น แต่มันก็ดีขึ้นได้นิดเดียว แถมเราก็เหนื่อยมาก เราแทบไม่เคยโกรธเพื่อนเลย เพราะเพื่อนไม่คิดจะง้อเราด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เราโกรธเราจะไม่แสดงออกและต้องหายเอง แต่ในทางกลับกัน เวลาเพื่อนโกรธเรา เราตามง้อทุกครั้ง เราเครียดทุกครั้งเวลาเพื่อนงอน ถึงจะเป็นเรื่องเล็ก แต่ก็เครียด เครียดจนร้องไห้แทบทุกครั้งที่เพื่อนงอน เราต้องง้อเพือนทุกครั้งและจะง้อจนกว่าจะหายงอน ถเาไม่ง้อเขาก็ไม่หาย ในบางครั้งเราไม่ผิดเลย แต่เราต้องยอมเป็นฝ่ายขอโทษทุครั้ง เราเหนื่อยมากที่ต้องพยามอยู่ฝ่ายเดียว แต่เราก็อยากมีเพื่อนเหมือนกัน มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ประถมแล้ว ไม่ใช่แค่เพื่อน กับคนอื่นๆเราก็ต้องเข้าหาเสมอ ต้องยอมทุกๆคนในชีวิตนี้ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิม ช่วงนี้เราร้องไห้เพราะเรื่องนี้บ่อยมากๆเลย มันเหมือนเรื่องกลัวการไม่มีเพื่อนกลัวการอยู่คนเดียวเป็นปมในชีวิตเราไปแล้ว พ่อแม่เคยรู้ว่าเราไม่มีเพื่อน บางทีก็ชอบเอาเรื่องนี้มาพูดมาล้อขำๆ แต่เราไม่ชอบ เราเคยบอกแล้วแต่เขาก็ไม่ฟัง เราไม่รู้จะแก้ไขยัง เพื่อนที่ให้คำปรึกษาเราเข้าใจเราก็มีไม่มาก เราควรทำไงดีคะ