ชื่อเดียวเอี่ยวทุกเรื่อง โลก (มัน) กลม

โลก(มัน)กลม

ปลัดอำเภอหนุ่มเอ่ยถามฉันกับคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามี ที่บัดนี้เรามานั่งเคียงกันอีกครั้ง หลังจากเมื่อเจ็ดปีก่อนเราเคยมานั่งที่นี่ เพื่อจดทะเบียนสมรส ตกลงเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฏหมาย เพียงแต่ผู้ทำหน้าที่ให้เราในวันนั้นเป็นเจ้าหน้าที่อีกคน ไม่ใช่ปลัดหนุ่มคนนี้ ที่ทุกครั้งเมื่อถูกเขาเอ่ยถามเกี่ยวกับข้อมูลการหย่าร้างของฉันกับสามี ฉันเป็นต้องเกิดอาการใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย ปะปนไปกับความเสียใจอยู่ข้างในลึก ๆ ต่อการตัดสินใจอันผิดพลาดของตัวเองในครั้งนั้น

ทั้งฉันและผู้ชายที่ฉันเคยมอบทั้งชีวิตให้พยักหน้ารับโดยดี

"ทรัพย์สินล่ะครับ ตกลงจะแบ่งกันยังไง"

"ตกลงกันเรียบร้อยหมดทุกอย่างค่ะ" ฉันเป็นคนตอบเอง เรื่องทรัพย์สินเงินทองฉันไม่ต้องการเรียกร้องอะไรทั้งสิ้น ความซื่อสัตย์ของสามีต่างหากที่มีค่ามากที่สุดสำหรับฉัน ซึ่งฉันไม่เคยได้รับมัน

"ลูกเต้าเราไม่มีด้วยกัน ฉันไม่เรียกร้องอะไร เราแบ่งกันลงตัวหมดทุกอย่าง" บอกเพิ่มเติมด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวมั่นคง

"จดทะเบียนหย่าเถอะครับ เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว ถ้ามาจนถึงที่นี่ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้อีก"

ฉันชำเลืองมองใบหน้าคนพูด ความรู้สึกไม่ได้นึกเสียใจ น้อยใจ หรือแค้นใจอะไรเขา เหมือนตอนแรก ๆ อีก มันสงบลง นับแต่แน่ใจว่าเขากับเพื่อนหญิงคนสนิทของเขามีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งต่อกัน เมื่อฉันแน่ใจว่าจิตวิญญาณของเขาผูกพันอยู่กับผู้หญิงอีกคน วงโคจรชีวิตของเขาวนเวียนอยู่รอบตัวของผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ฉัน................เมื่อฉันแน่ใจว่าความรักที่เคยมีต่อเขา บัดนี้มันได้หายไปหมดแล้วด้วยเช่นกัน

"ไม่ลองทบทวนดูอีกสักครั้งเหรอครับ แต่งงานกันมาหลายปี อาจจะมาเสียดายเอาภายหลังก็ได้นะครับ" เจ้าหน้าที่หนุ่มพยายามใกล่เกลี่ย เขาต้องทำตามหน้าที่นั่นแหละ ฉันเข้าใจดี

"ไม่ทบทวนค่ะ เรื่องบางอย่างหากเกิดขึ้นแล้ว ถึงทบทวนไปก็แค่นั้น แก้ไขอะไรไม่ได้ การแยกทางกันของเราต่างหากที่เป็นวิธีแก้ปัญหาอย่างดีที่สุด ลิงแก้แห ยิ่งแก้ก็ยิ่งพันกันยุ่ง เอากรรไกรตัดแหเสียเลย ถึงจะสามารถหาทางออกได้'

คำยืนยันของฉันทำให้ปลัดหนุ่มอึ้งไป ส่วนอดีตสามีของฉัน เขาย่อมต้องเห็นดีด้วยกับฉันอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเขาจะร่วมมือกับหล่อน กระทำการจนฉันกับเขาต้องมาหย่าขาดกันทำไม

"ถ้าตกลงใจกันแน่นอนแล้ว ก็ต้องเป็นตามนั้นล่ะครับ งั้นคุณสองคนเซ็นเอกสารการหย่าตามนี้ได้เลยครับ"

ฉันมองแผ่นกระดาษที่มีตัวอักษรกำกับบอกว่า ฉันกับผู้ชายที่เคยอยู่กินกันมานานหลายปี บัดนี้กำลังจะกลายเป็นคนอื่นต่อกัน ด้วยความรู้สึกอันด้านชา.......มันเจ็บปวดเสียจนกลายเป็นด้านชาไปแล้วไงล่ะ ก่อนหยิบปากกาออกมาตวัดลายเซ็นของตัวเองลงไปอย่างหนักแน่นมั่นคง

ฉันมองเห็นอดีตสามีก็ทำมันเช่นเดียวกัน จากนั้นฉันกับเขาจะได้รับมันไปเป็นสักขีพยานว่าเราตัดขาดกันแล้วคนละแผ่น ประตูคืนดีถูกปิดสนิทลง จะไม่มีการต่อรองใด ๆ ระหว่างฉันกับเขาอีก

ถอนหายใจยาวออกมา รู้สึกเนื้อตัวเบาโหวงอย่างประหลาด สิ่งกดทับมาตลอดสองปี ที่มันเคยทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าถูกฝังอยู่ก้นหลุมแห่งความขมขื่น คล้ายถูกยกออกจากอกไปจนหมด รู้สึกหายใจได้เต็มปอด ทอดสายตามองร่างอดีตสามีที่ลุกขึ้นยืนเอ่ยคำอำลา..........ลาก่อน

เขาต้องรีบพาภรรยาคนใหม่ที่นั่งรออยู่ในรถไปฝากครรภ์ เพราะหล่อนตั้งท้องได้ตั้งสี่เดือนแล้ว ส่วนฉันก็จะกลับบ้าน....บ้านที่เป็นของฉันมาตั้งแต่ทีแรกก่อนแต่งงาน

เอ่ยลาปลัดอำเภอ แล้วขยับตัวจะลุกขึ้น

"นุ่น..." เสียงเรียกชื่อทำให้ฉันหยุดชะงัก

"ไม่เป็นไรนะ" น้ำเสียงห่วงใยเหมือนสมัยเขาสารภาพรักกับฉันใหม่ ๆ ดังมาให้สะท้อนใจอีก ฉันสั่นหน้า ไม่อยากพูดอะไรในตอนนี้ มองหน้าปลัดหนุ่มชั่วแวบ แล้วจึงลุกขึ้นยืน

"ยังใช้เบอร์เดิมใช่ไหม"

ฉันพยักหน้ารับ "ขอตัวก่อนนะนพ นุ่นขอไปนอนพักเงียบ ๆ นพคงเข้าใจนะ" บอกเขาเสียงเบา อดสูใจที่ต้องมาพบกับเขาในวันนี้ วันที่ฉันเหมือนคนพ่ายแพ้ต่อชีวิต หลังจากปฏิเสธคำขอแต่งงานของเขาไปเมื่อเจ็ดปีก่อน

"นพเข้าใจ.....นพแค่อยากบอกว่า นพยังเหมือนเดิม"

พยักหน้าอีก หลบสายตาเอื้อาทรของปลัดหนุ่ม เก็บกระเป๋าถือมาสะพายบ่า เอ่ยอำลาเขาอีกครั้ง ก่อนก้าวเท้าห่างออกมา........โลกมันกลมเกินไป หากมันหมุนกลับมาหาฉันใหม่อีกที ฉันควรทำไงดี........ ฉันไม่รู้............รู้แต่ตอนนี้ฉันยังเข็ดขยาดกับความรักไม่หาย...........