คือเรามีเเฟนที่คบกันมา2 ปี ในช่วงปีแรกๆเราสองคนเข้าใจกันดีมากกกก ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก แต่พอ เข้าปีที่2 เราย้ายไปอยู่บ้านกะเค้า (เค้าอยู่กะพ่อแม่เค้านะ) ส่วนตัวเราไม่อยากอยู่กะพ่อเเม่เค้า เราเหนื่อย ไปอยู่นู้นคือเเบบ เราต้องทำทุกอย่าง ทั้งไปช่วยพ่อแม่เค้าขายของ ซักผ้าแฟนเรา(มันเป็นเรื่องปกตินะเรื่องซักผ้าทำงานบ้านปกติ) ไปอยู่เดือนเเรก เรายังพอไหว มาเดือนที่สองเราเริ่มเหนื่อยไม่ค่อยมีเวลาพัก เเดดร้อนๆ +กับการบ้านที่โรงเรียนเราต้องทำ (กลับมาบ้านไม่ได้ทำเลย หลับตั้งเเต่หัวค่ำทุกวัน) แฟนเราก็ไม่ได้เข้าใจเราหรอกว่าเราเหนื่อย เเค่ไหน วันนึงเค้าก็เเค่ออกไปทำงานกลับมาเเล้วก็นอน เราเหนื่อยมาก พักหลังๆเราหยุดเสาร์อาทิตย์เราก็กลับมานอนบ้านเราเพราะงานเราที่ทำก็ยังค้างอยู่ ถ้าไปอยู่นู้นคงไม่ได้ทำแน่ๆ บวกกับพักหลังๆแฟนเราก็ไม่ได้มีเวลาให้อยู่เเล้ว เดี๋ยวยายป่วย คนนู้นคนนี้ป่วย เราก็ต้องไปเฝ้า วันนั้นเราปวดคอมากปวดจนมันขึ้นหัวเเทบระเบิด แต่เราก็ต้องฝืน เพราะยาย้ค้าต้อง้ายโรงบาล เราก็อดทน จนมาถึงวันนี้ เรารูปสีกว่าเราจะทนไปเพื่ออะไร ทั้งๆที่เวลาทางบ้านเราป่วย เค้าก็ไม่ได้มาเฝ้าเหมือนเราไปเฝ้าบ้านเค้า เราเลยตัดสินใจโหลดแอพหาคู่ลื่อดังที่ใครหลายๆคนเค้าเล่นกัน เราได้เจอกับพี่ผู้ลายคนนึง อายุห่างกันประมาณ10ปีได้ (เรากะเเฟนอายุห่างกัน4ปี) เราลองคุยกะเค้าได้สักระยะนึงเราเลยนัดเจอกัน เราเลยคิดในใจเอ้อเค้าก็ดูโอเคนะ เค้าดูเป็นคนอบอุ่นดี สุขุม เราไม่ได้จะเอาเหตุผลที่แฟนไม่ดีมาใช้เพื่อนอกใจเค้า (เรากะคนใหม่ยังไม่ได้มีอะไรกัน) มันก็จะเกิดการเปรียบเทียบในหัวเเล้วว่า เวลาเราอยู่กะเเฟน ทำอะไรไม่ถูกใจเค้าก็จะโมโหใส่ ตลอด จนเราแบบเห้ยเราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ อะไรๆเราก็ทำให้ตลอด แต่พอมีเวลาอยู่ด้วยกัน ก็ทะเลาะกัน
เรามีแฟนที่คบกันมา2ปีเเต่ดันเจอคนใหม่ที่ดีกว่า