จัดการคนงานขี้ขโมยยังไงดี

ที่บ้านจ้างเเม่บ้านเเบกินอยู่ไว้คนนึง ง่ายๆ เลยคือจับได้ว่าขโมยของในบ้านแต่พอถามปฎิเสธเเบบไม่มีความรู้สึกผิดเลยว่าโกหกอยู่ เป็นเเบบนี้หลายครั้งมากเเถมพอทำของอะไรในบ้านพังชอบอ้างนั้นนี้ปัดๆ ว่าไม่ได้ทำ พูดจาก็ห้วนๆ เป็นเพราะเราใจดีกับมันมากไปหรอเปล่าถึงได้เหลิง ควรจัดการยังไงดี พอด่าๆว่าๆไป น้องเราก็มาว่าเสียงดังนั้นนี้ มันก็ยิ้มเเบบเยาะเย้ยด้วยมีครั้งนึงทนไม่ไหวทำท่าจะตบมัน มันทำเป็นกลัวพอทนไม่ไหวจริงๆตบไปทีเหมือนจะสะอื้นๆ น่าสงสารมากเหมือนเราเป็นนนางมารร้ายเลยเเต่เวลาทำผิดชอบโกหกขโมยของก็ไม่ยอมรับปากเเข็งโกหกน่าด้านๆ ของในบ้านของใช้ส่วนตัวเรากับเเม่ก็ชอบหยิบไปใช้พอเราเห็นกับตาจะๆว่ากำลังหยิบปลั๊กพ่วงเเม่เราเรารีบทักเลยทำไรอะจะหยิบของในห้องเเม่เราได้ยังไงนี้ขโมยนะนางบอกเเค่จับๆดู เดี๋ยวว่าจะไปขอเเม่เเต่เรารู้นิสัยนางคือชอบหยิบไปเลยไม่ได้ขอหรอกเเม่เราใจดีมากเพราะพอเราไปฟ้องก็บอกหยิบไปใช้ข่างล่างไม่ได้ขโมยหรอกช่วยเเก้ต่างให้มันอีกได้ใจสิเเบบนี้คนเลวๆ เเบบนี้หนูจะจัดการยังไงที่บ้านไม่กล้าดุด่าว่าเยอะเพราะชอบ เเอคติ้งเว่อๆให้น่าสงสาร เเต่เวลาโกหกกับขโมยโกหกน่าตายเเบบนี้ต้องเป็นคนเเบบไหนก่อนหรอคะถ้าหนูไม่ตบเขาเขาจะสำนึกไม่นะน่าหนาขนาดนี้ขนาดตบไปยังเเค่ร้องไห้งงนะถามเฉยๆไม่ยอมรับตบตีจิกหัวก็ยังไม่ยอมรับจะบ้าตายคนอะไรน่าด้านขนาดนี้ ของใช้ขาดเหลืออะไรก็เเค่ขอนะไม่ได้ยากเลยเเต่บางอย่างก็เกินไปนะ เสื้อผ้าต้องเป็นเเบบเราทุกอย่างต้องเหมือนกันหมด เราไม่ได้เเบ่งเเยกอยู่เเล้วเเต่เราว่านางเยอะเกินของเราก็ใช้ไม่ได้เเพงไรเเต่ชอบมาพูดว่าน้องใช้เเต่ของดีๆนะ เราเหนเขาร้องไห้ตอนเราตบเราสงสารเเต่พอนึกถึงเรื่องที่มันทำเเถมยังโกหกน่าตายเราก็อยากจะยิ้มสะใจเเบบที่นางทำเวลาเราโดนว่านะเเต่เราไม่โรคจิตเเบบนั้นมีไรไม่พอใจเราด่าเลยไม่รู้จะจัดการยังไงเราขี้สงสารเเต่รางก็ไม่ควรได้รับการ ปฏิบัติที่ดีเพราะนางเป็นคนเเบบนี้ คนไม่ดีจะมาหวังให้คนอื่นดีด้วยได้อย่างไรตัวเองยังทำนิสัยเเบบนี้ ความจนก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาอ้างได้นะเเบบนี้คนจนเป็นโจรก็ไม่ผิดอะสิ ทำไมพ่อเเม่เราต้องใจดีกับคนเเบบนี้ด้วยเเถพอพูดเเต่เรื่องนี้ก็หาว่าเราว่าง ถึงเราไม่ว่างงานที่มหาลัยยุ่งถ้าเรามีจังหวะไหนว่างเราก็จะกลับมาละถ้าเก็บสะสมนานๆนางคงโดนตบจนเลือดออกปากเเน่ ใครก็ได้ช่วยคิดหน่อยจะจัดการคนน่าด้านเเบบนี้ยังไงเราอยู่ร่วมบ้านกับโจรในคราบเเม่บ้านเเบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ