ตอนฉันเป็นเด็ก ฉันรู้สึกได้ว่าครอบครัวของฉันดีที่สุด พวกเขาถนุถนอมฉันได้เป็นอย่างดีและดูแลเอาใจใส่ฉันจนฉันรู้สึกว่านี่แหละ "ความสุขของฉัน"
.
.
.
ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน ฉันไม่เคยได้ยิ้มกว้างให้กับครอบครัวนี้อีกเลย ภายในใจของฉันเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ความอึดอัด ความทุกข์ใจ และอีกหลายๆอย่างที่ฉันอยากบอกพวกเขาแต่ก็บอกไม่ได้เพราะพวกเขาไม่แม้แต่จะใส่ใจคำพูดหรือความรู้สึกของฉันเลยสักนิด
.
.
.
หลายครั้งที่ฉันทะเลาะกับพ่อแม่ (ส่วนใหญ่ทะเลาะกับแม่) เพราะฉันทำอะไรไม่ถูกใจเขาหรือแม้ในวันที่ฉันรู้สึกไม่ดีและไม่สบายใจ พวกเขาไม่เคยถามฉันหรือพูดปลอบใจฉันเลยสักครั้ง นั่นเป็นสาเหตุใหญ่ๆที่ทำให้ฉันไม่มีความสุข ฉันเลยต้องแสวงหาความสุขต่อไปยังไงหล่ะ
.
.
.
ฉันตามศิลปินเกาหลีที่ฉันชอบมาตั้งแต่มัธยมต้น ในแต่ละวันพวกเขาทำให้ฉันมีความสุขและเป็น comfort zone ที่ดีสำหรับฉันเสมอเลย เพลงของพวกเขาปลอบประโลมฉันในวันที่ฉันใจแตกสลายเพราะครอบครัวของฉัน
.
.
.
ฉันไม่อยากจะคิดภาพเลยว่าถ้าไม่มีศิลปินเกาหลีที่ฉันรัก ซีรี่ย์เรื่องโปรด และเพลงของพวกเขาที่ปลอบใจและให้กำลังใจฉันในวันที่ฉันท้อและหมดแรง
.
.
.
ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนที่มีปัญหากับครอบครัวเพียงคนเดียวแต่ฉันก็คงยังรู้สึกโชคไม่ดีที่เกิดมาในครอบครัวนี้ (และในประเทศนี้)
.
.
.
อยู่ๆมาวันหนึ่ง ฉันก็เริ่มคิดแล้วว่า "ฉันรักศิลปินที่ฉันตามมากกว่าครอบครัวของฉันเอง" เสียอีกแหละมั้ง ก็เพราะว่าพวกเขาไม่เคยทำให้ฉันเจ็บปวดและเสียใจเลยไงหล่ะ หลายครั้งที่ฉันคิดอยากย้ายไปอยู่ที่ตปท.คนเดียวเหมือนที่ฉันดู vlog เกาหลี ในชีวิตของพวกเขาดูมีอะไรให้ทำมากกว่าอยู่ที่นี่เสียอีก มีอะไรให้น่าลองและเรียนรู้อีกเยอะ (เริ่มนอกเรื่องแล้วไง ก็ฉันอยากย้ายไปอยู่ประเทศอื่นคนเดียวโดยที่นานๆทีจะนัดเจอกับครอบครัว) มันคงจะดีกว่านี้เลยถ้าทำแบบนั้นได้อะนะ
.
.
.
ฉันก็แค่มาระบายความในใจเฉยๆ เผื่อจะมีใครสักคนเข้าใจความรู้สึกของฉัน นี่เป็นกระทู้แรกเลยที่ฉันเขียนเลย
.
.
.
แต่ยังไงก็ Have a nice day นะคะทุกคน <3
เมื่อครอบครัวทำฉันเสียใจ แต่ศิลปินกลับทำให้ฉันมีความสุข
.
.
.
ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน ฉันไม่เคยได้ยิ้มกว้างให้กับครอบครัวนี้อีกเลย ภายในใจของฉันเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ความอึดอัด ความทุกข์ใจ และอีกหลายๆอย่างที่ฉันอยากบอกพวกเขาแต่ก็บอกไม่ได้เพราะพวกเขาไม่แม้แต่จะใส่ใจคำพูดหรือความรู้สึกของฉันเลยสักนิด
.
.
.
หลายครั้งที่ฉันทะเลาะกับพ่อแม่ (ส่วนใหญ่ทะเลาะกับแม่) เพราะฉันทำอะไรไม่ถูกใจเขาหรือแม้ในวันที่ฉันรู้สึกไม่ดีและไม่สบายใจ พวกเขาไม่เคยถามฉันหรือพูดปลอบใจฉันเลยสักครั้ง นั่นเป็นสาเหตุใหญ่ๆที่ทำให้ฉันไม่มีความสุข ฉันเลยต้องแสวงหาความสุขต่อไปยังไงหล่ะ
.
.
.
ฉันตามศิลปินเกาหลีที่ฉันชอบมาตั้งแต่มัธยมต้น ในแต่ละวันพวกเขาทำให้ฉันมีความสุขและเป็น comfort zone ที่ดีสำหรับฉันเสมอเลย เพลงของพวกเขาปลอบประโลมฉันในวันที่ฉันใจแตกสลายเพราะครอบครัวของฉัน
.
.
.
ฉันไม่อยากจะคิดภาพเลยว่าถ้าไม่มีศิลปินเกาหลีที่ฉันรัก ซีรี่ย์เรื่องโปรด และเพลงของพวกเขาที่ปลอบใจและให้กำลังใจฉันในวันที่ฉันท้อและหมดแรง
.
.
.
ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนที่มีปัญหากับครอบครัวเพียงคนเดียวแต่ฉันก็คงยังรู้สึกโชคไม่ดีที่เกิดมาในครอบครัวนี้ (และในประเทศนี้)
.
.
.
อยู่ๆมาวันหนึ่ง ฉันก็เริ่มคิดแล้วว่า "ฉันรักศิลปินที่ฉันตามมากกว่าครอบครัวของฉันเอง" เสียอีกแหละมั้ง ก็เพราะว่าพวกเขาไม่เคยทำให้ฉันเจ็บปวดและเสียใจเลยไงหล่ะ หลายครั้งที่ฉันคิดอยากย้ายไปอยู่ที่ตปท.คนเดียวเหมือนที่ฉันดู vlog เกาหลี ในชีวิตของพวกเขาดูมีอะไรให้ทำมากกว่าอยู่ที่นี่เสียอีก มีอะไรให้น่าลองและเรียนรู้อีกเยอะ (เริ่มนอกเรื่องแล้วไง ก็ฉันอยากย้ายไปอยู่ประเทศอื่นคนเดียวโดยที่นานๆทีจะนัดเจอกับครอบครัว) มันคงจะดีกว่านี้เลยถ้าทำแบบนั้นได้อะนะ
.
.
.
ฉันก็แค่มาระบายความในใจเฉยๆ เผื่อจะมีใครสักคนเข้าใจความรู้สึกของฉัน นี่เป็นกระทู้แรกเลยที่ฉันเขียนเลย
.
.
.
แต่ยังไงก็ Have a nice day นะคะทุกคน <3