ตอนที่ 3
ฉันระงับความหวาดระแวงในสีหน้าท่าทางของแกอย่างเต็มที่ พยายามคิดว่าคนแก่ก็เป็นแบบนี้เอง มีอาการหลง ๆ ลืม ๆ บางทีก็ยิ้มไปเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีสาเหตุ เพราะโรคสมองเสื่อมทำให้คนแก่กลายเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง ที่แกยิ้มไปเลียปากไปแบบนั้น แกอาจหิวน้ำก็ได้
ฉันจึงแข็งใจลุกจากที่นั่งเข้าไปหาแก ยายอุ่นยังคงยิ้มอยู่ สายตาแกจ้องหน้าฉันเป๋งในตอนที่ฉันก้มลงถาม ทำให้ฉันดึงตัวขึ้น เว้นระยะห่างพอสมควร เพราะรู้สึกเสียววาบกับดวงตาที่แม้หยีเล็ก แต่ฉันรู้สึกว่าประกายตาข้างในนั้นมันส่งประกายเต้นระริก มองไปไม่เหมือนตาคนแก่มองเด็กอย่างปรานีเลยสักนิด
“หิวน้ำหรือเปล่าจ๊ะยาย อยากกินน้ำไหมจ๊ะ”
ตาที่จ้องเป๋งของแกไม่เคลื่อนไปจากใบหน้าฉันเลย แกส่ายหน้าขณะทำปากขมุบขมิบ คล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงที่พูดเบามาก จนฉันต้องก้มหน้าลงไปเอียงหูฟัง
“อยากกินเลือด...”
ฉันผงะตัวออกห่างจากแกไปอีกครั้งด้วยความตกใจ เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรกัน...อยากกินเลือดงั้นเหรอ หรือฉันฟังผิด
“อยากกิน...ต้มเลือดหมู”
เสียงแหบพร่าสั่นเครือดังบอกออกมาอีก อุปาทานหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ดูเหมือนแกจะขำฉันอยู่ เมื่อเห็นฉันทำท่าตกใจในสิ่งที่แกพูด
“ร้านป้าบุญหน้าปากซอย”
เสียงโต้งดังอยู่ทางด้านหลัง ฉันหันไปมอง เห็นเด็กชายพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้า สายตาแกยังคงจับจ้องมองอยู่ที่รถของเล่นของตัวเอง แกจับรถหงายท้องขึ้นแล้วหมุนล้อรถเล่น แตกต่างจากการเล่นของเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ที่มักจับรถไถไปมาให้มันแล่น
“ร้านป้าบุญเป็นร้านขายต้มเลือดหมูเหรอจ๊ะ”
ฉันเอ่ยปากถามเด็กน้อย แกผงกศีรษะรับโดยไม่ได้หันหน้ามามองเช่นเคย
“ยายทวดชอบกิน”
แกตอบห้วน ๆ ฉันรู้สึกพิศวงกับเจ้าเด็กชายตัวน้อยนี้เสียจริง บางทีแกก็เหมือนพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่บางทีราวกับแกก็รู้ดีว่าผู้ใหญ่กำลังสื่อสารถึงเรื่องอะไรกันอยู่
ผ่อนลมหายใจที่อัดแน่นอกออก...แค่คนแก่อยากกินต้มเลือดหมูกับข้าวสวยเท่านั้นเอง สงสัยแกจะเบื่อข้าวต้มกับโจ๊ก เพราะเท่าที่ป้อนข้าวแกมาสองสามมื้อ แกกินข้าวได้เยอะ และกลืนคล่องคอดี ไม่มีปัญหาของระบบทางเดินอาหาร
ฉันหันไปทางแกใหม่ บอกกับแกว่า “งั้นมื้อเย็นนี้นุ่นจะออกไปซื้อต้มเลือดหมูให้ยายกินกับข้าวสวยร้อน ๆ นะจ๊ะ”
ยายอุ่นพยักหน้า ทำท่าว่าพอใจในสิ่งที่ฉันจะทำให้ ฉันถอนหายใจใหญ่ออกมา ป้าตุ่มไปไหนนะ กลายมาเป็นฉันที่ต้องแบกรับภาระหุงหาอาหารให้คนทั้งบ้านกิน นอกเหนือจากต้องดูแลคนป่วยไปด้วย ไหนจะเด็กออทิสติกอีก ต้องใช้เงินที่มีติดตัวมาเล็กน้อยจ่ายเป็นค่าอาหารของคนทั้งบ้าน ของกินในตู้เย็นมีแต่พวกนมและขนมกินเล่น มีไข่ไก่ในครัวแค่ไม่กี่ฟอง มื้อเย็นนี้หากป้าตุ่มยังไม่กลับมา ฉันกับโต้งคงต้องกินข้าวไข่เจียวกัน...แล้วพรุ่งนี้เช้าอีกล่ะ
เงินที่ใช้ไปแล้วไว้ค่อยเจรจากันกับศรีทีหลัง ฉันคิดอย่างหนักใจขณะล้วงมือถือออกมาเช็กดูการเคลื่อนไหวของศรีพรรณ ปรากฏว่าเพื่อนฉันกำลังอยู่ในระหว่างการเดินทาง แสดงว่าป้าตุ่มส่งศรีขึ้นรถไปแล้ว แต่ตัวแกไปติดทำธุระอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่มีเบอร์โทรติดต่อป้าแกเสียด้วย ตัดสินใจส่งข้อความไปบอกศรีว่าป้าตุ่มหายไปนาน ป่านนี้ยังไม่ถึงบ้าน แต่แล้วฉันก็ต้องพ่นลมหายใจพรูออกมา เมื่อศรีพิมพ์ตอบกลับมาว่าป้าตุ่มไม่มีโทรศัพท์!
เอ้อ....ให้มันได้แบบนี้สิ
(ขอไปช่วยงานในหมู่บ้านก่อนนะคะ แล้วจะมาเขียนต่อให้ค่ะ)
อาถรรพ์คนเล่นของ ตอน คนทรงเจ้า EP.3
ฉันระงับความหวาดระแวงในสีหน้าท่าทางของแกอย่างเต็มที่ พยายามคิดว่าคนแก่ก็เป็นแบบนี้เอง มีอาการหลง ๆ ลืม ๆ บางทีก็ยิ้มไปเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีสาเหตุ เพราะโรคสมองเสื่อมทำให้คนแก่กลายเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง ที่แกยิ้มไปเลียปากไปแบบนั้น แกอาจหิวน้ำก็ได้
ฉันจึงแข็งใจลุกจากที่นั่งเข้าไปหาแก ยายอุ่นยังคงยิ้มอยู่ สายตาแกจ้องหน้าฉันเป๋งในตอนที่ฉันก้มลงถาม ทำให้ฉันดึงตัวขึ้น เว้นระยะห่างพอสมควร เพราะรู้สึกเสียววาบกับดวงตาที่แม้หยีเล็ก แต่ฉันรู้สึกว่าประกายตาข้างในนั้นมันส่งประกายเต้นระริก มองไปไม่เหมือนตาคนแก่มองเด็กอย่างปรานีเลยสักนิด
“หิวน้ำหรือเปล่าจ๊ะยาย อยากกินน้ำไหมจ๊ะ”
ตาที่จ้องเป๋งของแกไม่เคลื่อนไปจากใบหน้าฉันเลย แกส่ายหน้าขณะทำปากขมุบขมิบ คล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงที่พูดเบามาก จนฉันต้องก้มหน้าลงไปเอียงหูฟัง
“อยากกินเลือด...”
ฉันผงะตัวออกห่างจากแกไปอีกครั้งด้วยความตกใจ เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรกัน...อยากกินเลือดงั้นเหรอ หรือฉันฟังผิด
“อยากกิน...ต้มเลือดหมู”
เสียงแหบพร่าสั่นเครือดังบอกออกมาอีก อุปาทานหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ดูเหมือนแกจะขำฉันอยู่ เมื่อเห็นฉันทำท่าตกใจในสิ่งที่แกพูด
“ร้านป้าบุญหน้าปากซอย”
เสียงโต้งดังอยู่ทางด้านหลัง ฉันหันไปมอง เห็นเด็กชายพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้า สายตาแกยังคงจับจ้องมองอยู่ที่รถของเล่นของตัวเอง แกจับรถหงายท้องขึ้นแล้วหมุนล้อรถเล่น แตกต่างจากการเล่นของเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ที่มักจับรถไถไปมาให้มันแล่น
“ร้านป้าบุญเป็นร้านขายต้มเลือดหมูเหรอจ๊ะ”
ฉันเอ่ยปากถามเด็กน้อย แกผงกศีรษะรับโดยไม่ได้หันหน้ามามองเช่นเคย
“ยายทวดชอบกิน”
แกตอบห้วน ๆ ฉันรู้สึกพิศวงกับเจ้าเด็กชายตัวน้อยนี้เสียจริง บางทีแกก็เหมือนพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่บางทีราวกับแกก็รู้ดีว่าผู้ใหญ่กำลังสื่อสารถึงเรื่องอะไรกันอยู่
ผ่อนลมหายใจที่อัดแน่นอกออก...แค่คนแก่อยากกินต้มเลือดหมูกับข้าวสวยเท่านั้นเอง สงสัยแกจะเบื่อข้าวต้มกับโจ๊ก เพราะเท่าที่ป้อนข้าวแกมาสองสามมื้อ แกกินข้าวได้เยอะ และกลืนคล่องคอดี ไม่มีปัญหาของระบบทางเดินอาหาร
ฉันหันไปทางแกใหม่ บอกกับแกว่า “งั้นมื้อเย็นนี้นุ่นจะออกไปซื้อต้มเลือดหมูให้ยายกินกับข้าวสวยร้อน ๆ นะจ๊ะ”
ยายอุ่นพยักหน้า ทำท่าว่าพอใจในสิ่งที่ฉันจะทำให้ ฉันถอนหายใจใหญ่ออกมา ป้าตุ่มไปไหนนะ กลายมาเป็นฉันที่ต้องแบกรับภาระหุงหาอาหารให้คนทั้งบ้านกิน นอกเหนือจากต้องดูแลคนป่วยไปด้วย ไหนจะเด็กออทิสติกอีก ต้องใช้เงินที่มีติดตัวมาเล็กน้อยจ่ายเป็นค่าอาหารของคนทั้งบ้าน ของกินในตู้เย็นมีแต่พวกนมและขนมกินเล่น มีไข่ไก่ในครัวแค่ไม่กี่ฟอง มื้อเย็นนี้หากป้าตุ่มยังไม่กลับมา ฉันกับโต้งคงต้องกินข้าวไข่เจียวกัน...แล้วพรุ่งนี้เช้าอีกล่ะ
เงินที่ใช้ไปแล้วไว้ค่อยเจรจากันกับศรีทีหลัง ฉันคิดอย่างหนักใจขณะล้วงมือถือออกมาเช็กดูการเคลื่อนไหวของศรีพรรณ ปรากฏว่าเพื่อนฉันกำลังอยู่ในระหว่างการเดินทาง แสดงว่าป้าตุ่มส่งศรีขึ้นรถไปแล้ว แต่ตัวแกไปติดทำธุระอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่มีเบอร์โทรติดต่อป้าแกเสียด้วย ตัดสินใจส่งข้อความไปบอกศรีว่าป้าตุ่มหายไปนาน ป่านนี้ยังไม่ถึงบ้าน แต่แล้วฉันก็ต้องพ่นลมหายใจพรูออกมา เมื่อศรีพิมพ์ตอบกลับมาว่าป้าตุ่มไม่มีโทรศัพท์!
เอ้อ....ให้มันได้แบบนี้สิ
(ขอไปช่วยงานในหมู่บ้านก่อนนะคะ แล้วจะมาเขียนต่อให้ค่ะ)