ถ้าคนในครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราอีกต่อไป เราจะยังเลือกเขามากกว่าความสุขตัวเองหรือเลือกเดินออกมาคะ?

ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้เราอายุ18ปีแล้ว ถ้านับแค่คนที่อยู่กับเราก็เหลือแค่ย่าค่ะ เรสกะย่าทะเลาะกันบ่อยมาก ทะเลาะกันมาตั้งแต่เราเด็กๆจนปัจจุบัน เราไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขารักเรามากแค่ไหนแต่ความรู้สึกเราคือย่าเราเขารักพี่ชายเรามากกว่าค่ะ แต่พี่ชายไม่อยู่แล้ว ก็เลยเหลือเรากะย่า ทุกวันนี้ย่าเราหาเช้ากินค่ำ เราทั้งเรียนออนไลน์เสาร์-อาทิตย์ก็ทำงาน เราอยากให้ย่าเราพักแล้วอยากให้เขาไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้องเรา(หลานสาวคนโตของย่าค่ะ) เขามีบ้านอยู่แต่อยู่ที่ไกลจากที่ที่เราอยู่ตอนนี้มาก  เราเข้าใจว่าย่าเขาทำงานมาแบบนานมากๆ เขาไม่อยากพัก เพราะเขายังทำไหว แต่เราไม่อยากให้เขาลำบากแล้วเราเหลือเขาเป็นคนสุดท้ายในครอบครัว เราไม่อยากเห็นเขาต้องเจ็บขาเจ็บเข่า ยกของหนักๆ เหนื่อย มานั่งตากแดดร้อนๆเลยค่ะ และห้องที่พักอยู่ก็ไม่ได้ดีมากขนาดนั้น เราบอกเขาว่าให้ไปอยู่กับพี่สาวมั้ย เราไม่อยากให้ทำงานอยากให้พัก และไม่ต้องห่วงเรา เราหาเงินจ่ายค่าห้องได้ หรือไม่ก็ไปอยู่นู้นด้วยกัน เขาเข้าใจว่าเราไล่เขา ไม่อยากให้เขาอยู่แต่เราอธิบายเขาดีๆแล้ว เขาก็ไม่ฟัง และก็ร้องไห้และไม่ยอมคุยกับเราเลย เรารู้สึกไม่ดีที่เป็นเหตุให้เขาร้องไห้ แต่เราก็เหนื่อยเหมือนกัน ชีวิตเราไม่ได้ดีมาเกือบทั้งชีวิต เราพยายามจะสนใจเขาน้อยแบบน้อยลงกว่าเดิม เพราะสงสารตัวเองตัวเราไม่มีความสุขกะตรงนี้เลย อยากจะปล่อยเขาหลายรอบมากแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเรารักเขา เขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ เราเหนื่อยมากจริงๆ เราควรทำไงดีคะ😢