ใครเคยรู้สึกไม่มีตัวตนในครอบครัวบ้าง

เราเป็นเด็กต.จ.ว ตอนเด็กๆอยู่กับปู่ย่า พอเรียนจบเราพลาดท้องพ่อเเม่เขาก็ดูไม่ค่อยสนใจอะไรตั้งเเต่นั้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็จ้องจะด่าว่าตำหนิบังคับให้เป็นในเเบบที่เขาคิด ซึ่งในบางครั้งมันอาจจะไม่ได้ถูกต้องทุกอย่างเสมอไปเรามีพี่น้อง2คนมีพี่ชายคนโตกับน้องชายคนเล็กซึ่งในทุกๆๆปีที่บ้านก็จะจัดวันเกิดให้กับพี่เเละน้องชายยกเว้นเราที่ไม่เคยมีโอกาศได้เป่าเค้กเลยไม่เคยมีโอกาศได้ของขวัญ เราต้องดิ้นรนเองทุกอย่าง เราเเยกครอบครัวมาเช่าบ้านเล็กๆอยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อกับเเม่ ห่างกัน300เมตร เเต่เวลาเขามีปัญหาป่วยต้องเป็นเราที่ต้องดูเเลเเต่ของทุกชิ้นในบ้านไม่มีชื่อเราเลยที่เขายกให้คือมีเเต่ของพี่ชายกับน้องชาย พ่อเเม่คือซัพพอตพี่ชายกับน้องชายทุกเรื่องเเต่กับเราจะทำอะไรทีก็ค่อยซ้ำเติม จะขายของก็บอกเดี๋ยวก็เจ๋งจะหยิบจับทำอะไรก็ผิดไปหมด เรากับเเฟนหาเงินเองทุกบาททุกสตางค์์เเต่ตอนเเรกเรามีงานทำเเต่ต้องออกมาเพราะเราเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วต้องผ่าตัดเลยทำงานหนักไม่ได้ตอนเราผ่าตัดก็ไม่มีเเม้เเต่พ่อเเม่ไปส่งเข้าห้องผ่าตัดตอนนั้นมีเเค่ตัวเราเองคนเดียวจริงๆ ไฟฟ้าที่บ้านเรามีปัญหาเพราะว่าเป็นไฟชั่วคราวพ่อเเม่ก็คือไม่ให้พ่วงไฟจากบ้านเขาเพราะกลัวเราจะไม่ช่วยออกค่าไฟเราต้องเเก้ปัญหากันเองโดยซื้อโซล่าเซลล์มาใช้ชั่วคราวเพราค่าเดินไฟฟ้าคือ1หมื่นกว่าบาทซึ่งเเฟนเราทำงานคนเดียวหาไม่ค่อยทันเพราะว่าค่ารถค่าเช่าบ้านค่าน้ำค่ารถร.รลูกเราเเค่อยากระบายเหนื่อยในทุกๆบางทีอยากให้พ่อเเม่เข้าใจบ้างเเต่คำที้พูดใาคือซ้ำเติมตลอดหลายครั้งที่เราคิดว่าโลกนี้ไม่น่าอยู่เรากลายเป็นโรคซึ้มเศร้า