.
วันที่……
สวัสดีเจเจมาแล้ว เจเจกลีบจันทร์ไงจะใครล่ะ
ชีวิตสาวโสดอย่างฉันมันก็เหงาเป็นนะ ถึงแม้ข้างกายจะมีคนรายล้อมก็เถอะ ลึก ๆ มันก็เหงา อิจฉาคนมีคู่อ่ะ นี่ถึงฉันจะหาเงินเก่งแค่ไหน ลึก ๆ ฉันก็อยากมีผัวเลี้ยง ฮา
เพื่อน ๆ มีแฟนกันหมดแล้ว ล่าสุดเพื่อนของฉันมีลูกคนที่สองไปแล้ว ในขณะที่ฉันยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้เลย หาแฟนยังไงวะใครก็ได้ช่วยบอกหน่อย พระเจ้าถ้าจะให้หนูเป็นโสดไปจนตาย ก็ไม่ต้องให้ความสวยหนูมามากมายขนาดนี้ก็ได้มั้ง งือ
เฮ้อ! แล้วฉันจะมาบ่นเรื่องนี้ทำไมเนี่ย สักวันแฟนของฉันก็คงจะเกิดอ่ะน้อ ตอนนี้แม่กับพ่อยังกินยาคุมอยู่ใช่มั้ย ฮา
เอาล่ะเรามาพูดเรื่องการงานดีกว่า วันนี้ฉันทำงานครบอาทิตย์หนึ่งแล้ว งานก็โอเค เพื่อนร่วมงานก็โอเค ก็มีบ้างนั่นแหละที่บางคนพูดจาเหมือนไม่ได้ใช้สมองกลั่นกรองอ่ะ ฉันเข้าใจคนแบบนี้มีทุกที่
ฉันทนได้ ฉันเป็นศรีทนได้ ถึงอย่างไรก็จะพยายามเรียนรู้งานให้ได้สักปี เพื่อเก็บประสบการณ์ไปหาที่ ๆ ดีกว่า นี่เป็นงานที่แรกของฉัน จะอดทนให้ถึงที่สุด อย่างน้อยก็มีหลุยส์ที่เข้าใจ
สัปดาห์แรกของการทำงานมันยังไม่เข้าที่เข้าทางหรอก ฉันตั้งใจเรียนรู้งานมาก เข้าใจส่วนที่ต้องรับผิดชอบ พี่เต๊กก็ใจดี ฉันกับหลุยส์เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น หลุยส์ก็ไม่มีเพื่อนฉันก็ไม่มีเพื่อนในช่วงแรก ๆ ของการทำงานแบบนี้ เราสองคนจึงสามัคคีกันไว้ดีที่สุด
“เจกินข้าวเที่ยงกัน” หลุยส์เดินมารอฉัน ชอบตัดชื่อของฉันออกให้เหลือพยางค์เดียวนัก แม่ฉันตั้งให้เจเจนะ ไม่ใช่เจเฉย ๆ ไม่เชื่อลองกลับไปบ้านกับฉัน แล้วไปฟังคนที่บ้านเรียกชื่อฉันก็ได้
“กินไหนอ่ะ นั่งไหน” ฉันถาม พวกฉันสองคนห่อข้าวกันมา เพราะกับข้าวที่นี่ไม่อร่อย ซื้อมาจากที่บ้านเลย
“นั่งตรงนั้นกัน ปะ!” หลุยส์ชี้ไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ จากนั้นพวกเราจึงรีบเดินไปนั่ง ไม่นานก็มีคนอื่น ๆ มาขอนั่งด้วย มีพี่แอม พี่มด และ พี่ก้อยมาขอนั่งด้วย
“สวีทกันอยู่สองคนเลยนะน้อง ๆ ขอนั่งด้วยคนนะ” พี่ก้อยพูด
“สวีทอะไรล่ะพี่ก้อย เพื่อนกันหรอก” ฉันปฏิเสธ อะไรจะมากล่าวหากันอย่างนี้ได้ไง บ้าชะมัด! ฉันแอบค่อนขอดพี่ก้อยเบา ๆ
“ซื้อมาจากไหนกันเนี่ย น่าทานจัง” พี่แอมถาม ตอนนี้พวกฉันนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปด้วย ระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ก็พอให้ฉันเริ่มสนิทกับพี่ ๆ กลุ่มนี้บ้างแล้ว
“วันนี้วันศุกร์เลิกงานเราเที่ยวกันมั้ย กระชับมิตร ๆ” พี่มดชวน ฉันหันไปมองหลุยส์ อยากไปนะ อยากเที่ยวบ้าง แต่ก็อยากมีเพื่อนไปด้วย
“หลุยส์ไปมั้ย” ฉันถาม “พี่มดไปเที่ยวไหนอ่ะ เจเจไม่เคยไปไหนเลย พี่สาวพาไปแต่ร้านเหล้าแถว ๆ บ้าน” ฉันพูด
“ไปก็ไป! แต่อยู่ดึกไม่ได้นะ เดี๋ยวน้าเป็นห่วง” หลุยส์ตกลง
“เราก็อยู่ดึกไม่ได้เหมือนกันน่า เดี๋ยวลุงบ่น” ฉันยิ้มที่จะมีเพื่อนไปแล้ว อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่เป็นน้องใหม่เหมือนกันไปด้วยกัน
“น้อง ๆ เล่นไพ่เป็นเปล่า” พี่แอมกระซิบถามพวกฉันเบา ๆ ฉันกับหลุยส์หัวเราะ นึกว่าพี่แอมจะพูดอะไร ฉันไม่อยากจะพูดอวดพี่แอมเลย เรื่องคณิตคิดเร็วเนี่ย สมัยเรียนมหาวิทยาลัยนะ แม่ให้เงินมากินข้าว ฉันน่ะเอาไปเล่นเรียนหมด ลงเรียนวิชาคณิตคิดเร็วนี่แหละ ทุกวัน! จนผอมเพราะไม่ได้กินข้าว เสียไพ่หมด ฮา
“จะเล่นอะไร” หลุยส์ก็เหมือนจะสนใจ ฉันรู้นะ! สมัยเรียนก็คงจะทุกวันเหมือนกันล่ะสิ ฉันแอบปรายตามองหลุยส์ แต่เจอหลุยส์มองกลับมาจัง ๆ ฉันหลบสายตาแทบไม่ทัน
“ป๊อกเด้งเป็นไง นะ ๆ อยากเล่น ครบขาพอดี” พี่แอมอ้อนพวกฉันสองคน จริง ๆ แล้วพวกพี่ ๆ ก็พึ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานเหมือนกัน ก่อนหน้าพวกฉันไม่กี่เดือน อายุก็ไม่ห่างกันมาก จึงรู้สึกถูกชะตากัน และ ในที่สุดก็มาอยู่กลุ่มเดียวกัน
“เล่นที่ห้องใครก่อน ฮา” ฉันถาม “เจเจไม่มีห้องนะ อยู่กับลุงกับป้าแหมะ นี่ก็ว่าทำงานได้สักปีค่อยจะออกมาอยู่คนเดียว” ฉันออกตัวก่อนเลย
“ผมก็อยู่กับน้า เกรงใจแหมะ” หลุยส์ออกตัวอีกคน
“ห้องอี่ก้อยก็ได้ เลิกงานไปกันน้อพวกเรา สักสองทุ่มค่อยกลับ” พี่มดกล่าว
“ตามนั้นจ้า” ฉันตกลง จากนั้นพวกฉันก็รีบทานข้าว บ่ายโมงก็กลับไปทำงาน
วันนี้หลังเลิกงานพวกฉันเดินทางไปยังห้องพักของพี่ก้อย โดยการนั่งรถสองแถวกันไป เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช่จ่ายที่สุด เก็บเงินไว้เล่นไพ่ดีกว่า ทีแรกว่าจะพากันไปเดินตลาดรถไฟ คราวนี้เปลี่ยนแผนมาห้องพี่ก้อยแทน เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ฉันไลน์บอกเจเจ้แล้วว่ากลับดึก มามีตติ้งกับพี่ ๆ ที่ทำงานสักหน่อย เจเจ้ก็ไม่ว่าอะไร
ฉันแลกเหรียญไว้หนึ่งร้อยบาทเพื่อเอามาเล่นไพ่โดยเฉพาะ ก่อนจะขึ้นตึกพวกเราซื้อของกินขึ้นไปด้วย ฉันแหงนหน้ามองอพาร์ตเมนต์ที่พี่ก้อยอยู่ ก็ใช่ได้!
“พี่ก้อยพี่อยู่ชั้นไหนอ่ะ” ฉันถาม หวังว่าพี่ก้อยจะอยู่แค่ชั้นหนึ่งชั้นสอง
“ชั้นห้าจ้ะน้อง” พี่ก้อยตอบ
“มีลิฟต์ปะ” หลุยส์ถามอย่างกังวล รวมทั้งฉันด้วย พอได้รู้ว่าพี่ก้อยอยู่ชั้นที่ห้ามันก็ใจหวิว ๆ
“หื้อ! บันได!” พี่ก้อยตอบหน้าระรื่นมาก
“ตายกูตายบัดหนิ!” หลุยส์เล่นมุกขาอ่อน ทำเอาพวกเธอหัวเราะกันใหญ่เลยก่อนจะเดินขึ้นตึกไป
“ใจเย็น ๆ หลุยส์อย่าพึ่งตาย ไปเล่นป๊อกเด้งกับพี่ก่อน นี่ไงถึงบอกว่าจะกินอะไรซื้อขึ้นไปเลย จะได้ไม่ต้องเที่ยวขึ้นเที่ยวลง อยู่ชั้นห้านู่นแหนะ” พี่ก้อยพูด ยิ้มแหย ๆ ให้หลุยส์กับฉัน
พวกฉันเดินขึ้นบันไดไปยังห้องพี่ก้อยที่อยู่ชั้นห้า ตายแล้ว! ความดันเบาหวานฉันขึ้นแล้ว งือ! มันเหนื่อยมาก! ขาลากกันเลยทีเดียวกว่าจะถึงห้องพี่ก้อย ส่วนเจ้าตัวเดินตัวปลิวชิวมาก ๆ
พอมาถึงห้องพี่ก้อย ฉันถึงกับเข่าทรุดนั่งลงตรงหน้าห้องกันเลย มันเหนื่อยมาก! พี่ ๆ หัวเราะกันใหญ่ “อะไรเจเจ! พี่เดินขึ้นเดินลงมาเป็นปี ๆ แล้ว พี่ยังชิวเลย แค่นี้ถึงกับเข่าทรุด ฮา” โดนพี่ก้อยแซวไปอีก “ปะ ๆ เข้าห้องกัน”
พี่ก้อยพาพวกเราเข้าไปนั่งในห้อง ทุกคนนั่งพักตามอัธยาศัยได้เลย ฉันเหนื่อยมาก นั่งหายใจหอบกันเลยทีเดียว พอพักกันหายเหนื่อยแล้ว พวกเราก็ไม่รีรอ ปูผ้านั่งล้อมวงกันเลยจ้า เล่นไพ่ตาละห้าบาท
ฉันสนุกมาก ๆ เลยนะ เล่นไพ่ไปหัวเราะไป พูดคุยกันไป ไม่ได้เล่นจริงจังแค่เล่นคลายเครียดกัน ตาละห้าบาทเท่านั้นเอง
“กรี๊ด! ฮา! ป๊อกแปดจ้า! ไผมีป๊อกเก้าถิ่มลงมาสู้เลยจ้า หึหึ” ฉันมั่นใจมาก มีคิงใบโพธิ์กับแปดดอกขลิก พี่ ๆ ทำหน้าเซ็ง บ่นกันอุบอิบ พร้อมทิ้งไพ่ในมือลงมาที่ผ้าปู “บักหลุยส์มืงมีอะไรทิ้งลงมา”
“เดี๋ยว! มืงอย่าพึ่งดีใจเจเจ เจอกู” หลุยส์ทำเป็นมีลับลมคมใน การเล่นไพ่ไม่มีคำว่าเพื่อนและสุภาพ ฉันก็ไม่รู้ว่าทะลึ่งหลุยส์ไปตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็พูดกูมืงไปแล้ว
“มืงทิ้งป๊อกเก้ามาแม๊บักหลุยส์!” ฉันท้าทาย และแล้วหลุยส์ก็ทิ้งแจ็กข้าวหลามตัดและเก้าข้าวหลามตัดลงมา กรี๊ด! ป๊อกเก้าสองเด้ง! บักฮาทั่งมืง น้ำตาของฉันแทบร่วง หูของฉันอื้อไปหมด ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงพูดของใครเลยในตอนนี้
“เอามาเลย! เอามา เก็บเรียบนะครับโพ้ม ฮา” หลุยส์พูดอย่างคนอารมณ์ดี “คนละสิบบาท ๆ นะครับโพ้ม สองเด้งครับสองเด้ง”
“ไอ้หลุยส์ แกจำไว้เลยนะ มืงต้องเจอป๊อกเก้าสามเด้งกู” ฉันพูดไปเพราะความเจ็บใจ ทำเอาพี่ ๆ หัวเราะกันอีก หัวเราะจนเจ็บพุงไปหมดแล้ว
“บ้านมืงบ่อคะ มีป๊อกเก้าสามเด้ง” หลุยส์เยาะเย้ยถากถางฉัน เออ! ฉันไม่ได้ป๊อกเก้าสองเด้งบ้างให้มันรู้ไป
พวกฉันเล่นไพ่ที่ห้องพี่ก้อยจนดึก สองทุ่มพอดีพี่สาวของฉันไลน์หา เพราะไม่อยากให้คนที่บ้านเป็นห่วงฉันจึงขอตัวกลับเลย กลับเอง! ไม่ให้ทุกคนไปส่ง เพราะหน้าอพาร์ตเมนต์พี่ก้อยมีวิน
“เจเจกลับด้วยคน! พี่ ๆ กลับก่อนนะครับ เจอกันวันจันทร์” หลุยส์เอ่ยลา
“เดินทางดี ๆ แต่ละคนถึงห้องแล้วไลน์บอกด้วย” พี่ก้อยเอ่ย พวกเธอสองคนรับปาก จากนั้นก็ขอตัวกลับ
“นึกว่าจะได้กลับคนเดียวซะแล้ว” ฉันพูดกับหลุยส์ พวกเรานั่งวินมาลงบีทีเอสด้วยกัน นั่งวินคนละคันนะ ระหว่างรอรถไฟฟ้าพวกเรายืนคุยกันฆ่าเวลา ไปสายเดียวกัน แต่ฉันถึงก่อนหลุยส์
“ก็กลัวคนคิดมากไง ก็เลยกลับเป็นเพื่อน กลัวเธอกลัว เราไม่กลัวหรอก ชินแล้ว!” หลุยส์ตอบ
“อ่อ ขอบใจนะ” ฉันยิ้ม ไม่ยอมสบตาอีก อย่ามาทำให้เขินคิดไปเองนะ ยิ่งโสดอยู่ด้วย ใจเหงา ๆ จีบติดง่ายนะจะบอกให้ ฉันนึกในใจเล่น ๆ หลุยส์คงจะชอบฉันตายแหละ และก็น่าจะมีแฟนไปแล้วด้วยมั้ง
“รถไฟมาแล้ว! ปะ” หลุยส์เรียกฉันให้เตรียมตัว “ถ้าอยากไปไหน ถ้าไม่มีเพื่อนไป เรียกใช้ได้นะ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน” หลุยส์คุยกับฉันบนรถไฟฟ้า ฉันได้นั่งแต่หลุยส์ได้ยืนเพราะที่นั่งเต็ม
“ทำอย่างกับนายว่างเสมอ ไม่อยู่กับฟงกับแฟนไง” ฉันพูด แอบหวั่นไหวคิดอะไรเล่น ๆ อยู่นิด ๆ หลุยส์ไม่ตอบทำเพียงยิ้มให้ฉันแล้วต่างคนต่างเงียบไป
“เจอกันวันทำงานวันจันทร์นะ” หลุยส์ลา ฉันพยักหน้าก่อนจะจากกัน ซ่อนยิ้มไว้ไม่ให้หลุยส์เห็น อย่ามาทำให้คิดไปไกลนะ เผลอคิดไปไกลคนซวยคือนายนะหลุยส์ ฉันแอบคิด ก็แค่คิดเล่น ๆ หลุยส์คงโสดอยู่หรอก หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร น่าจะหาแฟนได้ไม่ยาก แล้วฉันก็ไม่คิดจะแย่งแฟนใครด้วย โสดจริง ๆ ค่อยมาคุยกัน
เรื่องราวในวันนี้ของฉันก็มีเพียงเท่านี้ วันนี้ฉันสนุกมาก ฉันรู้สึกสนิทกับหลุยส์ขึ้นเป็นกองเลย ต้องขอบคุณพี่ก้อยพี่แอมพี่มดล่ะ ที่ทำให้ฉันสนิทกับหลุยส์มากขึ้นกว่าเดิม เป็นกันเองมากขึ้นกว่าเดิม กล้าพูดคุยกันมากขึ้น และ ฉันก็หวังว่าเราจะกลายเป็นเพื่อนสนิทเพื่อนที่ดีต่อกันไปในที่สุด
วันนี้ฉันง่วงแล้ว พรุ่งนี้เจออะไรมาฉันจะมาเขียนเล่าให้ฟังนะ เออ… กลับบ้านมาโดนลุงบ่นนิดหน่อยด้วย ก็เพราะเป็นห่วงแหละฉันเข้าใจ ฉันมาอยู่ในความดูแลของลุงกับป้านี่นา สำหรับคืนนี้ฝันดีนะ
สวัสดี……………………………..jj
จบบท….
https://pantip.com/topic/41155897 บทที่ 7
บันทึกของเจเจ บทที่ 8
.
วันที่……
สวัสดีเจเจมาแล้ว เจเจกลีบจันทร์ไงจะใครล่ะ
ชีวิตสาวโสดอย่างฉันมันก็เหงาเป็นนะ ถึงแม้ข้างกายจะมีคนรายล้อมก็เถอะ ลึก ๆ มันก็เหงา อิจฉาคนมีคู่อ่ะ นี่ถึงฉันจะหาเงินเก่งแค่ไหน ลึก ๆ ฉันก็อยากมีผัวเลี้ยง ฮา
เพื่อน ๆ มีแฟนกันหมดแล้ว ล่าสุดเพื่อนของฉันมีลูกคนที่สองไปแล้ว ในขณะที่ฉันยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้เลย หาแฟนยังไงวะใครก็ได้ช่วยบอกหน่อย พระเจ้าถ้าจะให้หนูเป็นโสดไปจนตาย ก็ไม่ต้องให้ความสวยหนูมามากมายขนาดนี้ก็ได้มั้ง งือ
เฮ้อ! แล้วฉันจะมาบ่นเรื่องนี้ทำไมเนี่ย สักวันแฟนของฉันก็คงจะเกิดอ่ะน้อ ตอนนี้แม่กับพ่อยังกินยาคุมอยู่ใช่มั้ย ฮา
เอาล่ะเรามาพูดเรื่องการงานดีกว่า วันนี้ฉันทำงานครบอาทิตย์หนึ่งแล้ว งานก็โอเค เพื่อนร่วมงานก็โอเค ก็มีบ้างนั่นแหละที่บางคนพูดจาเหมือนไม่ได้ใช้สมองกลั่นกรองอ่ะ ฉันเข้าใจคนแบบนี้มีทุกที่
ฉันทนได้ ฉันเป็นศรีทนได้ ถึงอย่างไรก็จะพยายามเรียนรู้งานให้ได้สักปี เพื่อเก็บประสบการณ์ไปหาที่ ๆ ดีกว่า นี่เป็นงานที่แรกของฉัน จะอดทนให้ถึงที่สุด อย่างน้อยก็มีหลุยส์ที่เข้าใจ
สัปดาห์แรกของการทำงานมันยังไม่เข้าที่เข้าทางหรอก ฉันตั้งใจเรียนรู้งานมาก เข้าใจส่วนที่ต้องรับผิดชอบ พี่เต๊กก็ใจดี ฉันกับหลุยส์เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น หลุยส์ก็ไม่มีเพื่อนฉันก็ไม่มีเพื่อนในช่วงแรก ๆ ของการทำงานแบบนี้ เราสองคนจึงสามัคคีกันไว้ดีที่สุด
“เจกินข้าวเที่ยงกัน” หลุยส์เดินมารอฉัน ชอบตัดชื่อของฉันออกให้เหลือพยางค์เดียวนัก แม่ฉันตั้งให้เจเจนะ ไม่ใช่เจเฉย ๆ ไม่เชื่อลองกลับไปบ้านกับฉัน แล้วไปฟังคนที่บ้านเรียกชื่อฉันก็ได้
“กินไหนอ่ะ นั่งไหน” ฉันถาม พวกฉันสองคนห่อข้าวกันมา เพราะกับข้าวที่นี่ไม่อร่อย ซื้อมาจากที่บ้านเลย
“นั่งตรงนั้นกัน ปะ!” หลุยส์ชี้ไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ จากนั้นพวกเราจึงรีบเดินไปนั่ง ไม่นานก็มีคนอื่น ๆ มาขอนั่งด้วย มีพี่แอม พี่มด และ พี่ก้อยมาขอนั่งด้วย
“สวีทกันอยู่สองคนเลยนะน้อง ๆ ขอนั่งด้วยคนนะ” พี่ก้อยพูด
“สวีทอะไรล่ะพี่ก้อย เพื่อนกันหรอก” ฉันปฏิเสธ อะไรจะมากล่าวหากันอย่างนี้ได้ไง บ้าชะมัด! ฉันแอบค่อนขอดพี่ก้อยเบา ๆ
“ซื้อมาจากไหนกันเนี่ย น่าทานจัง” พี่แอมถาม ตอนนี้พวกฉันนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปด้วย ระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ก็พอให้ฉันเริ่มสนิทกับพี่ ๆ กลุ่มนี้บ้างแล้ว
“วันนี้วันศุกร์เลิกงานเราเที่ยวกันมั้ย กระชับมิตร ๆ” พี่มดชวน ฉันหันไปมองหลุยส์ อยากไปนะ อยากเที่ยวบ้าง แต่ก็อยากมีเพื่อนไปด้วย
“หลุยส์ไปมั้ย” ฉันถาม “พี่มดไปเที่ยวไหนอ่ะ เจเจไม่เคยไปไหนเลย พี่สาวพาไปแต่ร้านเหล้าแถว ๆ บ้าน” ฉันพูด
“ไปก็ไป! แต่อยู่ดึกไม่ได้นะ เดี๋ยวน้าเป็นห่วง” หลุยส์ตกลง
“เราก็อยู่ดึกไม่ได้เหมือนกันน่า เดี๋ยวลุงบ่น” ฉันยิ้มที่จะมีเพื่อนไปแล้ว อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่เป็นน้องใหม่เหมือนกันไปด้วยกัน
“น้อง ๆ เล่นไพ่เป็นเปล่า” พี่แอมกระซิบถามพวกฉันเบา ๆ ฉันกับหลุยส์หัวเราะ นึกว่าพี่แอมจะพูดอะไร ฉันไม่อยากจะพูดอวดพี่แอมเลย เรื่องคณิตคิดเร็วเนี่ย สมัยเรียนมหาวิทยาลัยนะ แม่ให้เงินมากินข้าว ฉันน่ะเอาไปเล่นเรียนหมด ลงเรียนวิชาคณิตคิดเร็วนี่แหละ ทุกวัน! จนผอมเพราะไม่ได้กินข้าว เสียไพ่หมด ฮา
“จะเล่นอะไร” หลุยส์ก็เหมือนจะสนใจ ฉันรู้นะ! สมัยเรียนก็คงจะทุกวันเหมือนกันล่ะสิ ฉันแอบปรายตามองหลุยส์ แต่เจอหลุยส์มองกลับมาจัง ๆ ฉันหลบสายตาแทบไม่ทัน
“ป๊อกเด้งเป็นไง นะ ๆ อยากเล่น ครบขาพอดี” พี่แอมอ้อนพวกฉันสองคน จริง ๆ แล้วพวกพี่ ๆ ก็พึ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานเหมือนกัน ก่อนหน้าพวกฉันไม่กี่เดือน อายุก็ไม่ห่างกันมาก จึงรู้สึกถูกชะตากัน และ ในที่สุดก็มาอยู่กลุ่มเดียวกัน
“เล่นที่ห้องใครก่อน ฮา” ฉันถาม “เจเจไม่มีห้องนะ อยู่กับลุงกับป้าแหมะ นี่ก็ว่าทำงานได้สักปีค่อยจะออกมาอยู่คนเดียว” ฉันออกตัวก่อนเลย
“ผมก็อยู่กับน้า เกรงใจแหมะ” หลุยส์ออกตัวอีกคน
“ห้องอี่ก้อยก็ได้ เลิกงานไปกันน้อพวกเรา สักสองทุ่มค่อยกลับ” พี่มดกล่าว
“ตามนั้นจ้า” ฉันตกลง จากนั้นพวกฉันก็รีบทานข้าว บ่ายโมงก็กลับไปทำงาน
วันนี้หลังเลิกงานพวกฉันเดินทางไปยังห้องพักของพี่ก้อย โดยการนั่งรถสองแถวกันไป เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช่จ่ายที่สุด เก็บเงินไว้เล่นไพ่ดีกว่า ทีแรกว่าจะพากันไปเดินตลาดรถไฟ คราวนี้เปลี่ยนแผนมาห้องพี่ก้อยแทน เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ฉันไลน์บอกเจเจ้แล้วว่ากลับดึก มามีตติ้งกับพี่ ๆ ที่ทำงานสักหน่อย เจเจ้ก็ไม่ว่าอะไร
ฉันแลกเหรียญไว้หนึ่งร้อยบาทเพื่อเอามาเล่นไพ่โดยเฉพาะ ก่อนจะขึ้นตึกพวกเราซื้อของกินขึ้นไปด้วย ฉันแหงนหน้ามองอพาร์ตเมนต์ที่พี่ก้อยอยู่ ก็ใช่ได้!
“พี่ก้อยพี่อยู่ชั้นไหนอ่ะ” ฉันถาม หวังว่าพี่ก้อยจะอยู่แค่ชั้นหนึ่งชั้นสอง
“ชั้นห้าจ้ะน้อง” พี่ก้อยตอบ
“มีลิฟต์ปะ” หลุยส์ถามอย่างกังวล รวมทั้งฉันด้วย พอได้รู้ว่าพี่ก้อยอยู่ชั้นที่ห้ามันก็ใจหวิว ๆ
“หื้อ! บันได!” พี่ก้อยตอบหน้าระรื่นมาก
“ตายกูตายบัดหนิ!” หลุยส์เล่นมุกขาอ่อน ทำเอาพวกเธอหัวเราะกันใหญ่เลยก่อนจะเดินขึ้นตึกไป
“ใจเย็น ๆ หลุยส์อย่าพึ่งตาย ไปเล่นป๊อกเด้งกับพี่ก่อน นี่ไงถึงบอกว่าจะกินอะไรซื้อขึ้นไปเลย จะได้ไม่ต้องเที่ยวขึ้นเที่ยวลง อยู่ชั้นห้านู่นแหนะ” พี่ก้อยพูด ยิ้มแหย ๆ ให้หลุยส์กับฉัน
พวกฉันเดินขึ้นบันไดไปยังห้องพี่ก้อยที่อยู่ชั้นห้า ตายแล้ว! ความดันเบาหวานฉันขึ้นแล้ว งือ! มันเหนื่อยมาก! ขาลากกันเลยทีเดียวกว่าจะถึงห้องพี่ก้อย ส่วนเจ้าตัวเดินตัวปลิวชิวมาก ๆ
พอมาถึงห้องพี่ก้อย ฉันถึงกับเข่าทรุดนั่งลงตรงหน้าห้องกันเลย มันเหนื่อยมาก! พี่ ๆ หัวเราะกันใหญ่ “อะไรเจเจ! พี่เดินขึ้นเดินลงมาเป็นปี ๆ แล้ว พี่ยังชิวเลย แค่นี้ถึงกับเข่าทรุด ฮา” โดนพี่ก้อยแซวไปอีก “ปะ ๆ เข้าห้องกัน”
พี่ก้อยพาพวกเราเข้าไปนั่งในห้อง ทุกคนนั่งพักตามอัธยาศัยได้เลย ฉันเหนื่อยมาก นั่งหายใจหอบกันเลยทีเดียว พอพักกันหายเหนื่อยแล้ว พวกเราก็ไม่รีรอ ปูผ้านั่งล้อมวงกันเลยจ้า เล่นไพ่ตาละห้าบาท
ฉันสนุกมาก ๆ เลยนะ เล่นไพ่ไปหัวเราะไป พูดคุยกันไป ไม่ได้เล่นจริงจังแค่เล่นคลายเครียดกัน ตาละห้าบาทเท่านั้นเอง
“กรี๊ด! ฮา! ป๊อกแปดจ้า! ไผมีป๊อกเก้าถิ่มลงมาสู้เลยจ้า หึหึ” ฉันมั่นใจมาก มีคิงใบโพธิ์กับแปดดอกขลิก พี่ ๆ ทำหน้าเซ็ง บ่นกันอุบอิบ พร้อมทิ้งไพ่ในมือลงมาที่ผ้าปู “บักหลุยส์มืงมีอะไรทิ้งลงมา”
“เดี๋ยว! มืงอย่าพึ่งดีใจเจเจ เจอกู” หลุยส์ทำเป็นมีลับลมคมใน การเล่นไพ่ไม่มีคำว่าเพื่อนและสุภาพ ฉันก็ไม่รู้ว่าทะลึ่งหลุยส์ไปตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็พูดกูมืงไปแล้ว
“มืงทิ้งป๊อกเก้ามาแม๊บักหลุยส์!” ฉันท้าทาย และแล้วหลุยส์ก็ทิ้งแจ็กข้าวหลามตัดและเก้าข้าวหลามตัดลงมา กรี๊ด! ป๊อกเก้าสองเด้ง! บักฮาทั่งมืง น้ำตาของฉันแทบร่วง หูของฉันอื้อไปหมด ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงพูดของใครเลยในตอนนี้
“เอามาเลย! เอามา เก็บเรียบนะครับโพ้ม ฮา” หลุยส์พูดอย่างคนอารมณ์ดี “คนละสิบบาท ๆ นะครับโพ้ม สองเด้งครับสองเด้ง”
“ไอ้หลุยส์ แกจำไว้เลยนะ มืงต้องเจอป๊อกเก้าสามเด้งกู” ฉันพูดไปเพราะความเจ็บใจ ทำเอาพี่ ๆ หัวเราะกันอีก หัวเราะจนเจ็บพุงไปหมดแล้ว
“บ้านมืงบ่อคะ มีป๊อกเก้าสามเด้ง” หลุยส์เยาะเย้ยถากถางฉัน เออ! ฉันไม่ได้ป๊อกเก้าสองเด้งบ้างให้มันรู้ไป
พวกฉันเล่นไพ่ที่ห้องพี่ก้อยจนดึก สองทุ่มพอดีพี่สาวของฉันไลน์หา เพราะไม่อยากให้คนที่บ้านเป็นห่วงฉันจึงขอตัวกลับเลย กลับเอง! ไม่ให้ทุกคนไปส่ง เพราะหน้าอพาร์ตเมนต์พี่ก้อยมีวิน
“เจเจกลับด้วยคน! พี่ ๆ กลับก่อนนะครับ เจอกันวันจันทร์” หลุยส์เอ่ยลา
“เดินทางดี ๆ แต่ละคนถึงห้องแล้วไลน์บอกด้วย” พี่ก้อยเอ่ย พวกเธอสองคนรับปาก จากนั้นก็ขอตัวกลับ
“นึกว่าจะได้กลับคนเดียวซะแล้ว” ฉันพูดกับหลุยส์ พวกเรานั่งวินมาลงบีทีเอสด้วยกัน นั่งวินคนละคันนะ ระหว่างรอรถไฟฟ้าพวกเรายืนคุยกันฆ่าเวลา ไปสายเดียวกัน แต่ฉันถึงก่อนหลุยส์
“ก็กลัวคนคิดมากไง ก็เลยกลับเป็นเพื่อน กลัวเธอกลัว เราไม่กลัวหรอก ชินแล้ว!” หลุยส์ตอบ
“อ่อ ขอบใจนะ” ฉันยิ้ม ไม่ยอมสบตาอีก อย่ามาทำให้เขินคิดไปเองนะ ยิ่งโสดอยู่ด้วย ใจเหงา ๆ จีบติดง่ายนะจะบอกให้ ฉันนึกในใจเล่น ๆ หลุยส์คงจะชอบฉันตายแหละ และก็น่าจะมีแฟนไปแล้วด้วยมั้ง
“รถไฟมาแล้ว! ปะ” หลุยส์เรียกฉันให้เตรียมตัว “ถ้าอยากไปไหน ถ้าไม่มีเพื่อนไป เรียกใช้ได้นะ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน” หลุยส์คุยกับฉันบนรถไฟฟ้า ฉันได้นั่งแต่หลุยส์ได้ยืนเพราะที่นั่งเต็ม
“ทำอย่างกับนายว่างเสมอ ไม่อยู่กับฟงกับแฟนไง” ฉันพูด แอบหวั่นไหวคิดอะไรเล่น ๆ อยู่นิด ๆ หลุยส์ไม่ตอบทำเพียงยิ้มให้ฉันแล้วต่างคนต่างเงียบไป
“เจอกันวันทำงานวันจันทร์นะ” หลุยส์ลา ฉันพยักหน้าก่อนจะจากกัน ซ่อนยิ้มไว้ไม่ให้หลุยส์เห็น อย่ามาทำให้คิดไปไกลนะ เผลอคิดไปไกลคนซวยคือนายนะหลุยส์ ฉันแอบคิด ก็แค่คิดเล่น ๆ หลุยส์คงโสดอยู่หรอก หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร น่าจะหาแฟนได้ไม่ยาก แล้วฉันก็ไม่คิดจะแย่งแฟนใครด้วย โสดจริง ๆ ค่อยมาคุยกัน
เรื่องราวในวันนี้ของฉันก็มีเพียงเท่านี้ วันนี้ฉันสนุกมาก ฉันรู้สึกสนิทกับหลุยส์ขึ้นเป็นกองเลย ต้องขอบคุณพี่ก้อยพี่แอมพี่มดล่ะ ที่ทำให้ฉันสนิทกับหลุยส์มากขึ้นกว่าเดิม เป็นกันเองมากขึ้นกว่าเดิม กล้าพูดคุยกันมากขึ้น และ ฉันก็หวังว่าเราจะกลายเป็นเพื่อนสนิทเพื่อนที่ดีต่อกันไปในที่สุด
วันนี้ฉันง่วงแล้ว พรุ่งนี้เจออะไรมาฉันจะมาเขียนเล่าให้ฟังนะ เออ… กลับบ้านมาโดนลุงบ่นนิดหน่อยด้วย ก็เพราะเป็นห่วงแหละฉันเข้าใจ ฉันมาอยู่ในความดูแลของลุงกับป้านี่นา สำหรับคืนนี้ฝันดีนะ
สวัสดี……………………………..jj
จบบท….
https://pantip.com/topic/41155897 บทที่ 7