……เหนื่อยนะ……

หากเห็นฉันคงจำฉันและรู้ฉัน
แต่ละวันฉันหัวเราะฉันสดใส
หากเห็นฉันหากพบฉัน ณ แห่งใด
ฉันจะเติมเต็มจิตใจที่หมองมัว

นั่นคือสิ่งคนทั่วไปรู้จักฉัน
คนเหล่านั้นมองเห็นฉันเพียงส่วนหัว
ในส่วนก้อยเป็นเช่นฉันที่น่ากลัว
ไม่มีใครรู้จักตัวฉันอีกคน

ฉันเติมเต็มใครต่อใครไม่ใช่ฉัน
ฉันผ่านวันผ่านเดือนปีผ่านทุกหน
ฉันรู้ซึ้งจักรวาลและวังวน
ที่ตัวตนฉันผ่านพ้นไม่ได้เลย

“เหนื่อยนะ” ฉันอยากเอ่ยกว่ารู้สึก
ใจลึกลึกอ่อนกว่าจะเปิดเผย
“อ่อนล้า” ความรู้สึกผ่านล่วงเลย
แต่ไม่เคยบอกให้ผู้ใดฟัง

และเป็นฉันที่ยังส่งเสียงหัวเราะ
และบ่มเพาะความฝันและความหวัง
และเป็นฉันที่เผชิญสิ่งผุพัง
และพลังที่มีอยู่ก็หมดลง