เลิกกับพ่อของลูกจะสามปีแล้วตั้งแต่ลูกสามเดือน เราไม่เคยเจอไม่เคยติดต่อกับเขาตั้งแต่ตอนเลิกกันและเราก็เลิกเล่นโซเชียลหมดทุกทาง
คนรอบข้างเป็นห่วงเรามากกลัวเราจะเศร้าเสียใจคิดมากแต่เรากลับสบายใจมากๆ สำหรับเราตอนนั้นได้ทำอะไรที่ชอบแม้ว่าจะทำงานเลี้ยงลูกไปด้วยถึงรู้สึกเหนื่อยแต่มันกลับโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
จนมาเมื่อช่วงโควิดมันระบาดอีกระลอก เราตัดสินใจกลับบ้านที่ต่างจังหวัดซึ่งพ่อของลูกก็บังเอิญกลับเหมือนกัน
นั่นแหละมันทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้รู้สึกสบายใจมีความสุขจริงๆเหรอ
เขาเป็นคนบ้านใกล้ตอนที่เรารู้ว่าเขากลับมาเรารู้สึกระแวงมากกลัวเจอ แต่เราก็ไม่ได้ขัดเรื่องที่เขาจะมาหาลูก
ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าตัวเราคงจะโกรธเกลียดเขากับเรื่องที่ผ่านมา แต่มันไม่ใช่เขามาที่บ้านเราตอนกลางคืนมันเป็นช่วงงานศพญาติไม่มีคนอยู่ก็จะมีแต่กับพี่สาวแหละหลานชาย
ไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นไหมแต่สังคมชนบทเขาไม่มาหากันตอนกลางคืนซึ่งมันก็ดึกลูกหลับไปแล้วแถมเขายังเมา ยอมรับเราตกใจเพราะหลานวิ่งมาบอกเราในบ้าน เราก็เลยให้หลานไปบอกว่าลูกหลับไปแล้วกลับไปก่อนมันดูไม่ดี เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังก้าวเข้ามาในตัวบ้านเราซึ่งเราก็อยู่ในตัวบ้านแต่ว่าเป็นห้องนั่งเล่นถัดมาอีกห้องหานเราอายุ18 ห้ามไว้
ตอนนั้นเรากลัวมากวิ่งขึ้นห้องแล้วโทรไปหาน้องสาวเราแอบร้องไห้เพราะลูกนอนอยู่ ร้องไห้ให้น้องฟังไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงบอกแต่ว่า พ่อของลูกมา ไม่มีคนอยู่บ้าน เรากลัวพูดว่ากลัวซ้ำๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีมันรู้สึกแย่ข้างในไปหมด หวาดระแวงแต่ว่าจะขึ้นมาจะข้ามเส้นมา กลัวจนใช้ผ้าห่มปิดคลุมตัวปิดเพราะเสียงของเขายังพูดอยู่ข้างล่าง จนพี่สาวเรากลับมาจากร้านค้าเขาจะกลัวนิดหน่อยเลยกลับไป พี่สาวเราลูกพี่ลูกน้องน่ะหัวโบราญไม่พกมือถือ
นั่นแหละค่ะที่เรายังจดจำได้ไม่ลืม ตอนนี้เรายังไม่ได้กลับไปทำงาน เขาก็มาบ่อยมาแบบไร้สาระบ้างเพราะบางครั้งก็หาเรื่องมาจนป้าเราห้ามว่าไม่ต้องมาถี่ขนาดนี้ ทุกครั้งที่มาเราไม่เคยออกไปเจอป้าเราจะพาลูกออกไปเขาเองแต่ลูกมักจะไม่ให้จับเพราะกลัว
บางครั้งมาไม่มีคนอยู่บ้านก็วนเวียนเดินหาทางเข้ารอบบ้านเรา เรากลัวค่ะยอมรับ อาจจดูใจร้ายที่ไม่พาลูกออกไปแต่ลูกก็กลัวค่ะ
เรารู้สึกแย่มันรู้สึกถูกหลอนหลอนเหมือนเราไม่หลุดพ้นสักที เราทรมานหายใจไม่ออก บางครั้งเขาก็ต้องการที่จะพูดกับเราเรื่องเราแต่ไม่เรื่องลูกเรา จุดประสงค์มันชัดเจนตรงที่ซเชียลเขามีแต่ลงรูปเราตอนที่รู้เราจะอ้วก มันรู้สึกจะอ้วกจริงๆ มันรู้สึกแย่มาก มันเหมือนเราป่วยเพราะไม่รู้ทำไมเราถึงเป็นได้ขนาดนี้
เราเคยคิดจะพูดกับเขาว่าพอแล้วแต่รู้นิสัยเขาดีสุดท้ายคำพูดมันก็สะท้อนกลับมาเหมือนเราพูดกับความว่างเปล่า
เราไม่ได้ขัดที่เขามาหาลูกถ้าเกิดจะพาลูกไปเล่นที่บ้านเขาแต่เขากลับชอบเดินวนเวียนรอบบ้านเหมือนต้องการเจอ
เรากลัวมากๆ ระแวงว่าจะเข้ามาได้กลัวจะเจอเรา บางทีก็ร้องไห้เพราะมันทรมานอย่างบอกไม่ถูก
อยากรู้ว่าเราผิดหรือเปล่าที่ทำตัวไม่เจอไม่พูดกับเขาแบบนี้ และมันมีทางไหมที่จะแก้ได้หรือต้องทนกับอะไรแบบนี้ไปตลอด
ไม่อยากเห็นพ่อของลูกแต่เลี่ยงไม่ได้ ทำไงดีเวลาเห็นแล้วเรารู้สึกแย่มากๆ
คนรอบข้างเป็นห่วงเรามากกลัวเราจะเศร้าเสียใจคิดมากแต่เรากลับสบายใจมากๆ สำหรับเราตอนนั้นได้ทำอะไรที่ชอบแม้ว่าจะทำงานเลี้ยงลูกไปด้วยถึงรู้สึกเหนื่อยแต่มันกลับโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
จนมาเมื่อช่วงโควิดมันระบาดอีกระลอก เราตัดสินใจกลับบ้านที่ต่างจังหวัดซึ่งพ่อของลูกก็บังเอิญกลับเหมือนกัน
นั่นแหละมันทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้รู้สึกสบายใจมีความสุขจริงๆเหรอ
เขาเป็นคนบ้านใกล้ตอนที่เรารู้ว่าเขากลับมาเรารู้สึกระแวงมากกลัวเจอ แต่เราก็ไม่ได้ขัดเรื่องที่เขาจะมาหาลูก
ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าตัวเราคงจะโกรธเกลียดเขากับเรื่องที่ผ่านมา แต่มันไม่ใช่เขามาที่บ้านเราตอนกลางคืนมันเป็นช่วงงานศพญาติไม่มีคนอยู่ก็จะมีแต่กับพี่สาวแหละหลานชาย
ไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นไหมแต่สังคมชนบทเขาไม่มาหากันตอนกลางคืนซึ่งมันก็ดึกลูกหลับไปแล้วแถมเขายังเมา ยอมรับเราตกใจเพราะหลานวิ่งมาบอกเราในบ้าน เราก็เลยให้หลานไปบอกว่าลูกหลับไปแล้วกลับไปก่อนมันดูไม่ดี เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังก้าวเข้ามาในตัวบ้านเราซึ่งเราก็อยู่ในตัวบ้านแต่ว่าเป็นห้องนั่งเล่นถัดมาอีกห้องหานเราอายุ18 ห้ามไว้
ตอนนั้นเรากลัวมากวิ่งขึ้นห้องแล้วโทรไปหาน้องสาวเราแอบร้องไห้เพราะลูกนอนอยู่ ร้องไห้ให้น้องฟังไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงบอกแต่ว่า พ่อของลูกมา ไม่มีคนอยู่บ้าน เรากลัวพูดว่ากลัวซ้ำๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีมันรู้สึกแย่ข้างในไปหมด หวาดระแวงแต่ว่าจะขึ้นมาจะข้ามเส้นมา กลัวจนใช้ผ้าห่มปิดคลุมตัวปิดเพราะเสียงของเขายังพูดอยู่ข้างล่าง จนพี่สาวเรากลับมาจากร้านค้าเขาจะกลัวนิดหน่อยเลยกลับไป พี่สาวเราลูกพี่ลูกน้องน่ะหัวโบราญไม่พกมือถือ
นั่นแหละค่ะที่เรายังจดจำได้ไม่ลืม ตอนนี้เรายังไม่ได้กลับไปทำงาน เขาก็มาบ่อยมาแบบไร้สาระบ้างเพราะบางครั้งก็หาเรื่องมาจนป้าเราห้ามว่าไม่ต้องมาถี่ขนาดนี้ ทุกครั้งที่มาเราไม่เคยออกไปเจอป้าเราจะพาลูกออกไปเขาเองแต่ลูกมักจะไม่ให้จับเพราะกลัว
บางครั้งมาไม่มีคนอยู่บ้านก็วนเวียนเดินหาทางเข้ารอบบ้านเรา เรากลัวค่ะยอมรับ อาจจดูใจร้ายที่ไม่พาลูกออกไปแต่ลูกก็กลัวค่ะ
เรารู้สึกแย่มันรู้สึกถูกหลอนหลอนเหมือนเราไม่หลุดพ้นสักที เราทรมานหายใจไม่ออก บางครั้งเขาก็ต้องการที่จะพูดกับเราเรื่องเราแต่ไม่เรื่องลูกเรา จุดประสงค์มันชัดเจนตรงที่ซเชียลเขามีแต่ลงรูปเราตอนที่รู้เราจะอ้วก มันรู้สึกจะอ้วกจริงๆ มันรู้สึกแย่มาก มันเหมือนเราป่วยเพราะไม่รู้ทำไมเราถึงเป็นได้ขนาดนี้
เราเคยคิดจะพูดกับเขาว่าพอแล้วแต่รู้นิสัยเขาดีสุดท้ายคำพูดมันก็สะท้อนกลับมาเหมือนเราพูดกับความว่างเปล่า
เราไม่ได้ขัดที่เขามาหาลูกถ้าเกิดจะพาลูกไปเล่นที่บ้านเขาแต่เขากลับชอบเดินวนเวียนรอบบ้านเหมือนต้องการเจอ
เรากลัวมากๆ ระแวงว่าจะเข้ามาได้กลัวจะเจอเรา บางทีก็ร้องไห้เพราะมันทรมานอย่างบอกไม่ถูก
อยากรู้ว่าเราผิดหรือเปล่าที่ทำตัวไม่เจอไม่พูดกับเขาแบบนี้ และมันมีทางไหมที่จะแก้ได้หรือต้องทนกับอะไรแบบนี้ไปตลอด